Rust zacht
Geplaatst: 15 sep 2009, 08:04
Hallo Allemaal,
Sinds gisteren mag ik mij ook lid noemen van jullie forum en daar ben ik heel blij mee. Ik heb mij ingeschreven omdat ik heel graag mijn verdriet wil afschrijven en waar kan dat beter als op een forum waar iedereen mij begrijpt.
Mijn lieve Banjer 13 1/2 jaar oud hebben wij afgelopen zaterdagnacht moeten laten inslapen. Ze had vocht achter der longen en was enorm benauwd. Eigelijk is dat precies een jaar geleden begonnen met een kuchje en uitgelopen naar een chronische brongitus. Deze chronische brongitus is erger geworden toen ze begin dit jaar heel ziek werd. uiteindelijk bleek dat ze een fikse (pyometra) baarmoederontsteking had. De dierenarts vertelde ons dat ze geopereerd moest worden. We moesten daarbij rekening houden dat Banjer al een oude hond was en dus niet veel kans had op overleven. 50% kans... maar niet opereren was geen optie. Terwijl Banjer bij de dierenarts bleef gingen wij met haar zusje naar huis. Tijdens de wandeling met Boelie, bereidde wij ons voorzichtig voor dat onze Banjer wellicht niet meer thuis zou komen. In de middag werden wij gebeld door de dierenarts en die vertelde ons het wondertje... Banjer had het overleeft en was al aan het bijkomen. Toen we haar ophaalde bij de dierenarts was ik zo gelukkig. Ik riep haar bij haar naam en ze begon zelfs te kwsipelen... ook de dierenarts vertelde ons dat het echt een wondertje was dat onze Banjer nog leefde. Het was gewoon haar tijd nog niet.
Na de operatie ging het gewone leven weer door en Banjer sloeg zich er kranig doorheen. Welliswaar had ze wat meer last van haar chronische brongitus, maar de medicijnen moesten haar helpen. In juli van dit jaar werd haar chronische brongitus erger en kreeg ze het steeds benauwder. De warme zomer was ook niet echt bevordelijk en we merkte dat Banjer het steeds moeilijker kreeg. Soms leefde ze even op en speelde ze met haar zusje, maar het meest van de tijd sliep ze in haar mandje en was ze wakker op de tijden dat ze moest eten of uitgelaten moest worden. Toch hadden we niet het gevoel dat ze pijn had. Ook onze dierenarts garrandeerde ons dat Banjer geen pijn had maar het wel wat moeilijker had met ademhalen (geen reden om paniek).
Maar afgelopen week merkte wij dat ze het toch wel heel moeilijk kreeg... haar ademhaling werd steeds zwaarder en ze had niet meer haar opleefmomentjes. Toen ze vier dagen geleden ook niet meer wilde eten wat dat voor ons een teken dat het wel heel erg slecht met haar ging. Afgelopen zaterdag was daar dan het moment dat wij besloten om haar uit haar lijden te verlossen. We gingen haar uitlaten en toen ze onderuit in het gras ging liggen en geen aanstalte maakte om nog op te staan was het voor ons duidelijk... Midden in de nacht hebben we de dierenarts gebeld en zijn we naar de praktijk gereden. Daar kwamen we er achter dat Banjer fikse koorts had (41 graden) en dat haar hartje overuren maakte. We hoefden er niet lang ober na te denken... op de één of andere manier zagen we in Banjers bruine kijkertjes dat ze aangaf dat het nu genoeg was en tijd om deze mooie kijktertjes te sluiten. Samen met haar zusje hebben we afscheid genomen van Banjer.
Het is nu 3 dagen geleden, maar het lijkt nog steeds net alsof het gisteren is gebeurd dat wij onze lieve Banjer hebben moeten achterlaten in de praktijk. Het verdriet is echt enorm en de leegte is niet uit te leggen. We proberen zo veel mogenlijk het normale ritme op te pakken (ook voor Boelie, haar zusje) maar dit is zo moeilijk. Bij alles wat ik doe en zeg moet ik aan Banjer denken en komen de tranen weer te voorschijn. Boelie laat niet veel merken... Ja, ze is wat aanhankelijker en ze slaapt wat meer. Buiten is ze vrolijk en speelt ze zoals ze altijd doet met de bal en vertoont ze niet echt ander gedrag. Voor de rest eet en drinkt ze goed. We hopen dat ze dit vol blijft houden en dat het verlies van Banjer wordt gecompenseert door de aandacht die ze van ons krijgt.
Banjer is sinds gisteren weer bij ons thuis. We hebben haar een mooi plekje gegeven in onze tuin.
Sinds gisteren mag ik mij ook lid noemen van jullie forum en daar ben ik heel blij mee. Ik heb mij ingeschreven omdat ik heel graag mijn verdriet wil afschrijven en waar kan dat beter als op een forum waar iedereen mij begrijpt.
Mijn lieve Banjer 13 1/2 jaar oud hebben wij afgelopen zaterdagnacht moeten laten inslapen. Ze had vocht achter der longen en was enorm benauwd. Eigelijk is dat precies een jaar geleden begonnen met een kuchje en uitgelopen naar een chronische brongitus. Deze chronische brongitus is erger geworden toen ze begin dit jaar heel ziek werd. uiteindelijk bleek dat ze een fikse (pyometra) baarmoederontsteking had. De dierenarts vertelde ons dat ze geopereerd moest worden. We moesten daarbij rekening houden dat Banjer al een oude hond was en dus niet veel kans had op overleven. 50% kans... maar niet opereren was geen optie. Terwijl Banjer bij de dierenarts bleef gingen wij met haar zusje naar huis. Tijdens de wandeling met Boelie, bereidde wij ons voorzichtig voor dat onze Banjer wellicht niet meer thuis zou komen. In de middag werden wij gebeld door de dierenarts en die vertelde ons het wondertje... Banjer had het overleeft en was al aan het bijkomen. Toen we haar ophaalde bij de dierenarts was ik zo gelukkig. Ik riep haar bij haar naam en ze begon zelfs te kwsipelen... ook de dierenarts vertelde ons dat het echt een wondertje was dat onze Banjer nog leefde. Het was gewoon haar tijd nog niet.
Na de operatie ging het gewone leven weer door en Banjer sloeg zich er kranig doorheen. Welliswaar had ze wat meer last van haar chronische brongitus, maar de medicijnen moesten haar helpen. In juli van dit jaar werd haar chronische brongitus erger en kreeg ze het steeds benauwder. De warme zomer was ook niet echt bevordelijk en we merkte dat Banjer het steeds moeilijker kreeg. Soms leefde ze even op en speelde ze met haar zusje, maar het meest van de tijd sliep ze in haar mandje en was ze wakker op de tijden dat ze moest eten of uitgelaten moest worden. Toch hadden we niet het gevoel dat ze pijn had. Ook onze dierenarts garrandeerde ons dat Banjer geen pijn had maar het wel wat moeilijker had met ademhalen (geen reden om paniek).
Maar afgelopen week merkte wij dat ze het toch wel heel moeilijk kreeg... haar ademhaling werd steeds zwaarder en ze had niet meer haar opleefmomentjes. Toen ze vier dagen geleden ook niet meer wilde eten wat dat voor ons een teken dat het wel heel erg slecht met haar ging. Afgelopen zaterdag was daar dan het moment dat wij besloten om haar uit haar lijden te verlossen. We gingen haar uitlaten en toen ze onderuit in het gras ging liggen en geen aanstalte maakte om nog op te staan was het voor ons duidelijk... Midden in de nacht hebben we de dierenarts gebeld en zijn we naar de praktijk gereden. Daar kwamen we er achter dat Banjer fikse koorts had (41 graden) en dat haar hartje overuren maakte. We hoefden er niet lang ober na te denken... op de één of andere manier zagen we in Banjers bruine kijkertjes dat ze aangaf dat het nu genoeg was en tijd om deze mooie kijktertjes te sluiten. Samen met haar zusje hebben we afscheid genomen van Banjer.
Het is nu 3 dagen geleden, maar het lijkt nog steeds net alsof het gisteren is gebeurd dat wij onze lieve Banjer hebben moeten achterlaten in de praktijk. Het verdriet is echt enorm en de leegte is niet uit te leggen. We proberen zo veel mogenlijk het normale ritme op te pakken (ook voor Boelie, haar zusje) maar dit is zo moeilijk. Bij alles wat ik doe en zeg moet ik aan Banjer denken en komen de tranen weer te voorschijn. Boelie laat niet veel merken... Ja, ze is wat aanhankelijker en ze slaapt wat meer. Buiten is ze vrolijk en speelt ze zoals ze altijd doet met de bal en vertoont ze niet echt ander gedrag. Voor de rest eet en drinkt ze goed. We hopen dat ze dit vol blijft houden en dat het verlies van Banjer wordt gecompenseert door de aandacht die ze van ons krijgt.
Banjer is sinds gisteren weer bij ons thuis. We hebben haar een mooi plekje gegeven in onze tuin.
