Dág knapperd, dág mijn alles, mijn liefste Sarah...
Geplaatst: 26 sep 2009, 15:45
Ze is pas 24 uur 'weg'... Mijn Saartje, mijn steun en toeverlaat, mijn soulmate, mijn alles, mijn helper, mijn knuffel...
Het afscheid was heel mooi. Sarah lag te kwispelen tot ze in slaap viel en luid begon te snurken; als vanouds... Ze lag met haar koppie op mijn schoot, in mijn armen. Toen de roze vloeistof het infuus in liep zeiden mijn zusje en ik tegelijk tegen elkaar: "daar gaat ze al...". Het was alsof we haar ziel naar boven zagen glijden, wég uit het pijnlijke lichaam waar ze de laatste maanden in opgesloten heeft gezeten. Een wonderlijke gewaarwording, die enorm veel indruk op me gemaakt heeft.
Toen Sabine, de dierenarts weg was ben ik achter Sarah gaan liggen, lepeltje-lepeltje, zoals we zó vaak gedaan hebben. De laatste week wilde Sarah dat niet meer, en zocht de rust op, wilde niet echt geknuffeld worden. Ik had het er moeilijk mee, maar heb het gerespecteerd en heb haar zo veel mogelijk laten slapen.
Maar nu, nu alle pijn uit haar lijfje weggetrokken was, kon ik haar nog even knuffelen en vasthouden, mijn gezicht in haar mooie kraag verstoppen en haar heerlijke Saartje-geur opsnuiven. Wat was ik op dat moment blij voor háár, dat ze geen pijn meer heeft. Maar, mijn God, wat doet het met mijzelf...
Donderdagavond had ik pens voor Sarah uit de vriezer gehaald. Ik was het zelf een klein beetje vergeten, maar Sarah stond gistermorgen met haar neus tegen de oven aan, alsof ze zeggen wilde: "uhm...je vergeet het toch niet, he?" Vol smaak en enthousiast kwispelend stond ze haar bak leeg te eten, en daarna werd ik natuurlijk uitvoerig bedankt, waarna Sarah met een diepe zucht en een kreun van de pijn weer op het kleed voor de bank ging liggen. Het was weer even genoeg geweest...
Toen ik 's middags het 'laatste rondje' met haar wandelde, liepen er twee buurvrouwtjes langs: "het gaat weer wat beter met haar, he?", waarna de tranen natuurlijk over mijn wangen stroomden. Nee, het ging niet beter, integendeel, maar Sarah wil gewoon álles uit het leven halen wat er in zit. Ze gaat tot het uiterste...
Het huis is leeg... Mijn lieve Saar, ik mis je zó...
Het afscheid was heel mooi. Sarah lag te kwispelen tot ze in slaap viel en luid begon te snurken; als vanouds... Ze lag met haar koppie op mijn schoot, in mijn armen. Toen de roze vloeistof het infuus in liep zeiden mijn zusje en ik tegelijk tegen elkaar: "daar gaat ze al...". Het was alsof we haar ziel naar boven zagen glijden, wég uit het pijnlijke lichaam waar ze de laatste maanden in opgesloten heeft gezeten. Een wonderlijke gewaarwording, die enorm veel indruk op me gemaakt heeft.
Toen Sabine, de dierenarts weg was ben ik achter Sarah gaan liggen, lepeltje-lepeltje, zoals we zó vaak gedaan hebben. De laatste week wilde Sarah dat niet meer, en zocht de rust op, wilde niet echt geknuffeld worden. Ik had het er moeilijk mee, maar heb het gerespecteerd en heb haar zo veel mogelijk laten slapen.
Maar nu, nu alle pijn uit haar lijfje weggetrokken was, kon ik haar nog even knuffelen en vasthouden, mijn gezicht in haar mooie kraag verstoppen en haar heerlijke Saartje-geur opsnuiven. Wat was ik op dat moment blij voor háár, dat ze geen pijn meer heeft. Maar, mijn God, wat doet het met mijzelf...
Donderdagavond had ik pens voor Sarah uit de vriezer gehaald. Ik was het zelf een klein beetje vergeten, maar Sarah stond gistermorgen met haar neus tegen de oven aan, alsof ze zeggen wilde: "uhm...je vergeet het toch niet, he?" Vol smaak en enthousiast kwispelend stond ze haar bak leeg te eten, en daarna werd ik natuurlijk uitvoerig bedankt, waarna Sarah met een diepe zucht en een kreun van de pijn weer op het kleed voor de bank ging liggen. Het was weer even genoeg geweest...
Toen ik 's middags het 'laatste rondje' met haar wandelde, liepen er twee buurvrouwtjes langs: "het gaat weer wat beter met haar, he?", waarna de tranen natuurlijk over mijn wangen stroomden. Nee, het ging niet beter, integendeel, maar Sarah wil gewoon álles uit het leven halen wat er in zit. Ze gaat tot het uiterste...
Het huis is leeg... Mijn lieve Saar, ik mis je zó...
Een hele dikke knuffel voor jullie! Je hebt mooi afscheid kunnen nemen van je meissie. En je hebt je eigen gevoelens opzij gezet, en het beste voor je meissie gedaan! 
