Labradorforum

Gisteren een heerlijke wandeling met mijn drietal gemaakt door een park. De hondjes liepen lekker met elkaar te spelen en te rennen. Ik liep, in gedachten verzonken, handen in de jas, lekker te banjeren.
Op een gegeven moment keek ik op . Ik zag Toos, ik zag Nino, maar geen Nulay te bekennen. Ik keek links,ik keek recht, ik keek achterom - geen Nulay.
Dus ik begon hem te roepen , en nog eens en toen te fluiten. Geen Nulay. Komt er iemand aanlopen:" Bent u een hond kwijt".
Ik zei dus :" Ja, een kleine zwarte". De wandelaar begon te lachen:"zoekt u die soms en wees naast mij". Had Nulay dus de hele tijd met zijn neus aan mijn knie gelopen en als ik mij omdraaide, draaide hij gewoon mee.
Ik had hem echt niet gezien. Het is al vaker gebeurd, ik vergeet alleen telkens omlaag te kijken. :

Haha, heel herkenbaar Sara loopt eigenlijk altijd meters achter me, nooit naast me. Maar die enkele keer dat ze wel pal naast me loopt roep ik de longen uit mijn lijf om vervolgens erachter te komen dat ze er allang is

hahaha.... wat grappig.... maar wat ontzettend netjes van hem ...

Geweldig!!

Oh oh Dorette, je lieve zwarte mannetje niet zien Misschien moet je hem een belletje omdoen dan hoor je hem in ieder geval

wat een giller!

en hij zich daaronder maar afvragen waarom je allemaal stond te roepen

Komt ook door zijn schutkleur he? Zwart als je schaduw.

je gaat altijd van het ergste uit van nulay, zo is ie helemaal niet laat ie al merken haha


knufffff