Labradorforum

Een paar jaar geleden liet ik s morgens heel vroeg Wammes uit,het was zomer en ik geniet altijd zo van de serene rust dan.Hij had altijd de gewoonte om netjes in de struiken te poepen,want niemand mocht het zien,haha Omdat het nog donker was en ik even niet opgelet had,kwam hij eerder terug en haalde zo de riem onder mijn benen door en ik viel onderuit.Het deed nogal zeer,maar pas eenmaal thuis zag ik dat ik een flinke smak had gemaakt.Mijn elleboog bloedde als een gek en deed vreselijk zeer.Het is een litteken gebleven dat ik voor de rest van mijn leven zal dragen,en op een of andere manier vind ik het speciaal nu Wammes er niet meer is dat ik een tastbare herinnering aan hem heb Dit neemt me nooit niemand meer af:Mousy

Soort van geluk bij een ongeluk... Kan me voorstellen dat het fijn is nog een tastbare herinnering van Wammes te hebben...

Het zijn ook zulke drollen he onze Tara toevallig ook zwart heeft de leuke gewoonte om vlak voor mij langs te lopen ik ben dus een keer flink gevallen daardoor. Wat mij ook opvalt is dat hoe ouder ik word hoe ongelukkiger ik val Ernst moest wel lachen hij zei je leek wel een plank je viel steil voorover.
Inderdaad zijn zulke herinneringen als ze er niet meer zal zijn dierbaar

Wat een mooie herrinering!!

Dat kan ik me erg goed voorstellen dat je dit letterlijk en figuurlijk meedraagt en het nu toch een speciaal iets is!

Zo trok Olly als pupsel VRESELIJK en haar pleegmoeke gaat nu, 6 jaar later, nog wekelijks naar de kinesist dat dus is begonnen door Olly's getrek . Intussen heeft ze wel een hele resem aan ziektes/aandoeningen bijgekregen dus 't is niet alleen daarom dat ze nu naar daar gaat hoor, haha. Maar het is toch wel speciaal!

Ontzettend grappig van dat poepen in de struiken. Max was precies zo. Keek je dan ook niet aan Het is eigenlijk echt jammer dat ze elkaar nooit meer gezien hebben. Maar ja... dat is nu eenmaal zo.

Leuk aandenken zo'n litteken. Maar volgens mij heb je veel meer mooie herinneringen aan Wammes, waardoor je hem nooit zult vergeten. En life goes on... Dus geniet nu ook weer zo van die gekke Floyd, met al zijn nieuwe streken.

Mijn zoon Mark ,een vriendje en ik hebben ooit in een boom bij de hei onze initialen gezet,het was nog een heel werk! Maar ik loop er nog vaak langs en dan denk ik W M J en B (Wilma Mark Jasper en Buster ) goh dat was toch leuk he
Binnenkort maar een nieuw boompje uitzoeken voor dezelfde namen Plus Co.

Ook ik heb na een val met Ciba een litteken aan mijn pink overgehouden.
Het was toen ongeveer hetzelfde weer als nu. Ciba wilde in de struiken haar behoefte gaan doen. Ze 'trok'wat aan de riem en daardoor gleed ik uit.

Maar het 'mooiste litteken' dat Ciba me gegeven heeft is het plaatsje in mijn hart.

Dat is zeker een mooi verhaal en zeker iets om te koesteren.
Liefs Alice.

Mooi om er zo op terug te kijken. Inderdaad een herinnering om te koesteren!