Pffffft, wat een wandeling

[Labje]

Tjonge jonge, wat een wandeling. Het begon al met Yentl, die aan het begin van de wandeling achterbleef, stond te vreten en niet reageerde op mijn fluitsignaal. Ik ben maar doorgelopen, kon er toch niet meer bijtijds bij komen en tenslotte kwam ze dan toch aanrennen. De rest van de wandeling heeft ze aan de lange lijn mogen doorbrengen.
Vervolgens wel heerlijk Bieke laten zwemmen, alle lastige kantjes geprobeerd.
Onderweg zag ik nog een angstige zwarte labradorreu lopen, zonder baas, wel zoekende. Daarna snapte ik wat er aan de hand was, denk ik,want met Bieke gebeurde hetzelfde.
We liepen over een smal paadje, tussen water/riet en de andere kant bos met braamstruiken. Er kwam ons een grote zwarte hond tegemoet, die ik van de winter al eens was tegengekomen en die toen , vanuit het niets boven op Bieke dook.
En wat er gebeurde er nu? Het vrouwtje deed niks, i.p.v. dat ze het beest meteen aanlijnde, maar nee hoor. En deze keer dook hij bovenop Yentl, Bieke stond achter me, dacht ik. Ik liep wat te mopperen, niks lelijks hoor, want zo ben ik eigenlijk niet. Toen zei ze tegen me,dat ik niet spoorde, pffft. Hoe kwam ze erbij. Het was toch haar hond, die uitviel.
In ieder geval, ze liep weer door, maar wel de kant op, waar Bieke waarschijnlijk naar toegevlucht was. Pfffft, ik begon maar met fluiten en roepen, wat kun je dan opeens vreselijk in angst zitten. En dat mens liep de kant op, waar Bieke eigenlijk vandaan zou moeten komen. Wat duren dan een minuut of 5 ontzettend lang, als je je lieve blonde meisje kwijt bent. Maar gelukkig, daar kwam Bieke aan van de andere kant, ze was het hele stuk bos omgelopen.
Toen we verder liepen, trilde ik nog op m'n benen.
In de auto , zowat thuis, hoorde ik opeens vreemde geluiden achterin de auto, en jahoor, Yentl kotste de heleboel eruit en Bieke wilde het opeten.
Dat kon ik gelukkig aardig voorkomen door even flink te roepen, dat ze er vanaf moest blijven.

Verleden week werd Bieke tijdens de jachttraining, ook al vanuit het niets gegrepen door een Weimaraner reu. Deze hond viel altijd al wel uit naar andere reuen, maar deze keer dook hij dus bovenop Bieke, die gillend over de grond rolde. Ik liep waarschijnlijk iets te dicht met Bieke langs die hond op weg naar de volgende opdracht.
Gelukkig mankeerde Bieke niks.

[roef]

tjonge ook al zo`n enerverende ochtend achter de rug ?:(
gelukkig kwam bieke weer snel terug,wat een mens ook zeg met haar opmerking.
is het nationale scheld en stomp dag vandaag?? (zie mijn topic ben er naar van)
je zou bijna bang worden om met je hond(en) op pad te gaan zeg.

[Charella]

Wat een naar verhaal zeg

Hopelijk ben je van dit avontuur weer bijgekomen

[laika]

jeetje lidy sommige mensen sporen ook echt niet
gelukkig goed afgelopen en jij weer van de schrik bekomen

[rimanime]

voor de schrik.......

[Miske]

Amai ja, wat een wandeling zeg!!! Ik zou ook erg schrikken en er wellicht toch even niet goed van zijn!!! Hopelijk vindt Bieke dit alles niet dramatisch en houdt ze er dus mentaal niets aan over. Olly is nl. het typetje dat dat wel heel snel heeft (super gevoelig!), dus als die een erfhond of loslopende hond ziet, dan steekt die al heel snel de straat over of rent die de andere kant uit, hihi. Zij is nl. ook al meermaals gegrepen/bereden geweest en Olly doet dus niets terug dus ja!!!

[Koor]

Wat heb je toch een rare mensen Gelukkig was Bieke weer snel terug maar wat duren die paar minuten dan ontzettend lang he?

[Lunaatje]

Wat een schrik en wat een wandeling.
En wat een rare mensen lopen er toch op deze aardkloot rond.

[chantal-77]

Ik zou ook vreselijk in angst zitten als ik Dana tijdens de wandeling even kwijt zou raken. Gelukkig is me dat nog nooit gebeurd, maar als ze ergens van schrikken.......
Ik hoop dat je weer een beetje van de schrik bekomen bent. O ja, dat mens is gewoon zelf niet wijs, geen aandacht aan schenken.