Dagboek van een puppie
Geplaatst: 08 sep 2010, 09:59
Hallo Hondenliefhebbers,
Hier een kort overzicht van onze belevenissen met onze zwarte labrador pup van 9 weken en 2 dagen oud, Indy.
We hebben Indy opgehaald op vrijdag 27 augustus, ze was toen nog net geen 8 weekjes. De autorit terug naar huis was verschrikkelijk, niet door de pup hoor, maar door het erbarmelijke weer. De regen kwam met bakken uit de Hemel, het lawaai in de auto oorverdovend. Indy was echter een schatje, ze piepte af en toe wel wat, maar een lief woordje en een aai over de bol genas dit snel. Niet misselijk geweest of zo, we waren nu al zo trots op haar.
De eerste dag lekker met haar gespeeld en haar veel laten wennen. We kwamen er al snel achter dat de stenen en de planten in onze tuin een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Indy hebben. Tot op heden hebben we haar dat nog niet af kunnen leren. Goed opletten dus als ze in de tuin is.
De eerste nacht in de bench was prima, alleen om 4 uur moest ze er toch wel even uit, verder heel erg stil geweest. Het gepiep s'nachts heeft ze maar twee dagen volgehouden, nu gaat het "hondenalarm"pas af rond 7 uur. En rond die tijd moet ik toch naar mijn werk.
Qua eten is het een echte labrador, binnen de minuut is de bak leeg.
Ze groeit als kool, ze begint al een echte dame te worden met haar 6,5 kilo. Qua gezondheid is zowiezo alles goed. De dierenarts heeft haar maandag nog uitvoerig onderzocht en ze was in zeer goede gezondheid.
Ook het zindelijk maken gaat heel goed, Indy gaat meestal netjes voor de achterdeur zitten. Natuurlijk zijn er nog wel de kleine foutjes, maar dit is meestal onze fout. Bijvoorbeeld die ene dag toen ze voor het eerst een rondje aan de riem had gelopen, de buurtkinderen had ontmoet en er ook nog bezoek kwam. S'avonds was ze volledig de weg kwijt, plaste ze overal behalve buiten en was ze hyperactief. Foei baasjes, rustig aan doen met je puppy.
Is er dan echt niets "negatiefs" te melden: natuurlijk wel. Indy heeft erg veel aandacht nodig. Alleen zijn is ze nog geen fan van. Ze maakt een hoop herrie dan.
Maar goed, alle herrie ben je compleet vergeten, als ze zo blij als een kind naar je toe komt. Zelfs al ben je maar een minuut de kamer uit geweest.
Hier een kort overzicht van onze belevenissen met onze zwarte labrador pup van 9 weken en 2 dagen oud, Indy.
We hebben Indy opgehaald op vrijdag 27 augustus, ze was toen nog net geen 8 weekjes. De autorit terug naar huis was verschrikkelijk, niet door de pup hoor, maar door het erbarmelijke weer. De regen kwam met bakken uit de Hemel, het lawaai in de auto oorverdovend. Indy was echter een schatje, ze piepte af en toe wel wat, maar een lief woordje en een aai over de bol genas dit snel. Niet misselijk geweest of zo, we waren nu al zo trots op haar.
De eerste dag lekker met haar gespeeld en haar veel laten wennen. We kwamen er al snel achter dat de stenen en de planten in onze tuin een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Indy hebben. Tot op heden hebben we haar dat nog niet af kunnen leren. Goed opletten dus als ze in de tuin is.
De eerste nacht in de bench was prima, alleen om 4 uur moest ze er toch wel even uit, verder heel erg stil geweest. Het gepiep s'nachts heeft ze maar twee dagen volgehouden, nu gaat het "hondenalarm"pas af rond 7 uur. En rond die tijd moet ik toch naar mijn werk.
Qua eten is het een echte labrador, binnen de minuut is de bak leeg.
Ze groeit als kool, ze begint al een echte dame te worden met haar 6,5 kilo. Qua gezondheid is zowiezo alles goed. De dierenarts heeft haar maandag nog uitvoerig onderzocht en ze was in zeer goede gezondheid.
Ook het zindelijk maken gaat heel goed, Indy gaat meestal netjes voor de achterdeur zitten. Natuurlijk zijn er nog wel de kleine foutjes, maar dit is meestal onze fout. Bijvoorbeeld die ene dag toen ze voor het eerst een rondje aan de riem had gelopen, de buurtkinderen had ontmoet en er ook nog bezoek kwam. S'avonds was ze volledig de weg kwijt, plaste ze overal behalve buiten en was ze hyperactief. Foei baasjes, rustig aan doen met je puppy.
Is er dan echt niets "negatiefs" te melden: natuurlijk wel. Indy heeft erg veel aandacht nodig. Alleen zijn is ze nog geen fan van. Ze maakt een hoop herrie dan.
Maar goed, alle herrie ben je compleet vergeten, als ze zo blij als een kind naar je toe komt. Zelfs al ben je maar een minuut de kamer uit geweest.
Na een tijdje kon ik het eindelijk loslaten en lieten we hem echt alleen thuis.