Een doodnormale ochtend
Geplaatst: 07 dec 2010, 10:48
Voor het eerst in mijn leven heb ik een hond en wat voor één! Voor mijn gevoel heb ik echt een lot uit de loterij...
Door een chronische ziekte, zit ik vaak en veel alleen thuis. Maar ik voel me nooit meer alleen met deze boef. Hij laat me de hele dag door glimlachen (op sommige achter het behang plak momenten na).
Een ochtend bij ons gaat ongeveer zo:
Om 8.00 sta ik op en doe de bench open voor Milow. Met een hoop gekreun en gesteun stuntelt hij zijn bench uit. Hij kijkt me aan met een blik van: 8.00 uur is wel heul vroeg hoor!
Ik ga eten en Milow gaat op zijn "ik mag niet slijmen, maar ik doe het stiekum toch" plekje liggen. Dat is een plek in de hoek van de keuken waar hij altijd moet liggen als ik aan het koken ben. Daar heb ik hem als pup veel voor beloond, want een pup waar je over struikelt met hete pannen in je handen is niet handig en zelfs gevaarlijk. Terwijl ik mijn boterham op eet, voel ik zijn ogen in mijn rug prikken. Ik draai me even om en kan niet anders dan glimlachen. Als er een emmy voor de meest 'zielige honden ogen' zou bestaan, was hij de absolute winnaar!
Na het eten gaan we wandelen. Milow krijgt een klein koekje, want wandelen op een hele lege mag vinden we allebei niets. In onze straat moeten verschillende plekjes besnuffeld worden. Het is abslouut van levensbelang om dat te doen voor hem. Als hij dat niet doet, werken op de één of andere manier zijn poten niet meer...
heullll appart!
In de berm ligt een plastic fles. En zoals een echte retriever dat betaamt, raapt Milow die keurig op. Als we bij een vuilnisbak komen, laat hij op mijn commando los en kan ik de fles in een vuilnisbak gooien.
Als we de straat uit zijn, wandelen we op mijn tempo. Hij mag dan niet overal staan snuffelen. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat ik een varkentje aan de lijn heb! Hij knort van ongenoegen. Alsof een kind zegt: TOE NOU!
In het bos aangekomen, mag hij los. Natuurlijk heb je als 9 maand oude puber enorm veel energie en wil hij me ook nog even laten zien hoe snel en dapper hij is. Hij raced op en neer. Ik loop gewoon door. Opeens voel ik een harde tik tegen mijn been. Loopt meneer met een gigantische tak, die hij bijna niet tillen kan en loopt me parmantig voorbij. Staart in de lucht, kop omhoog. Als ik een hond was geweest, was ik vast onder de indruk van hem.
Aan het einde van de wandeling komen we een buurhond tegen. Milow ziet hem eerder dan ik en wordt zo enthousiast, tja dan kan ik roepen wat ik wil....maar dan gebruikt hij zijn oren echt alleen maar voor het evenwicht. Ik gun hem even zijn momentje en na een minuut of tien vind ik het wel welletjes en loop door. De buurhond is hem ookal zat, want ondanks dat hij Milow afsnauwt en daarmee waarschuwt, lijkt Milow te denken: "ach hij bedoelt het vast niet zo" en hup, hij springt er weer boven op. Milow komt me wel achterna, maar vindt het nog wel even nodig om in een grote modderplas te springen. Ik roep nog: NEEEEEE! Maar ja, te laat....zo gaan die dingen.
We keren huiswaarts. Ik met een zere plek op mijn been en Milow met een natmodder pak. Thuis probeer ik hem af te drogen en schoon te maken voor we het huis in gaan. Ik laat hem zitten en droog hem af. Yeah Right. Niet dus! Ik laat hem zitten en wil hem afdrogen, maar terwijl ik hem met de ene kant probeer af te drogen, heeft hij de andere kant van de handdoek al in zijn bek en begint te kwispelen van enthousiasme: 'wat een leuk spelletje baasje!'. Ik zuct een keer diep en negeer zijn vriendelijk spelaanbod. Eenmaal binnen plof ik op de bank en Milow vindt ook reuze gezellig. Hij mag niet op de bank, maar gaat dan wel naast me zitten, met zijn kontje op de bank, achterpoten van de vloer. Een heel grappig gezicht, pedagogisch wellicht minder verantwoord maar oké.
Hij heeft nog energie te over. Ik lig uitgeput op de bank na een wandeling van 45 minuten en voor Milow begint de dag net! Een voor één brengt hij zijn speeltjes bij me en legt ze keurig bij me op de bank. Binnen 5 minuten liggen zijn balletje, botje, zijn kong en een touw bij op de bank. Ik zeg nog: NEE, maar dat begrijpt hij niet natuurlijk. Dus ik negeer hem. Hij gaat vervolgens voor me zitten en produceert een geluid, echt verselijk! Als ik niet beter zou weten zou ik denken een zwaar mishandelde en verwaarloosde hond tegenover me te hebben. En dan die grote bruine ogen erbij! Ik kan dit bijna niet weerstaan, maar besef me dat ik aan het opvoeden ben, dus ik blijf negeren. Na vijf minuten geeft hij het op en gaat dan zelf wel met zijn balletje spelen.
Ik geef hem zijn eten en op de één of andere manier krijg ik daar altijd een schuldgevoel van. Want hij eet alsof hij dagen niets gehad heeft. Als het bakje op is, gooit hij het nog even door de kamer...dat is een hint voor mij: "baas, ik heb het op en nog steeds HONGER". Maar ja, hij is een labje en eet alles! (badeendjes, blaadjes, takjes, touw, kussens etc)
Een minuut of tien later komt er een gesmak en snurk achter de bank vandaan en zie ik hem in een hele vreemde houding, heerlijk liggen pitten. Heftig schokkend met zijn poten en smakkend met zijn mond.
En dat is zo'n moment waarop ik me zo gelukkig kan voelen!
Ach zo kan ik nog even doorgaan. Mensen vragen me vaak: verveel jij je niet thuis? Nou...nee, NOOIT! Met mijn puberpup valt altijd iets te beleven....
Ik wou mijn geluk even met jullie delen. Het is zo klein, maar maakt me altijd zo blij
Door een chronische ziekte, zit ik vaak en veel alleen thuis. Maar ik voel me nooit meer alleen met deze boef. Hij laat me de hele dag door glimlachen (op sommige achter het behang plak momenten na).
Een ochtend bij ons gaat ongeveer zo:
Om 8.00 sta ik op en doe de bench open voor Milow. Met een hoop gekreun en gesteun stuntelt hij zijn bench uit. Hij kijkt me aan met een blik van: 8.00 uur is wel heul vroeg hoor!
Ik ga eten en Milow gaat op zijn "ik mag niet slijmen, maar ik doe het stiekum toch" plekje liggen. Dat is een plek in de hoek van de keuken waar hij altijd moet liggen als ik aan het koken ben. Daar heb ik hem als pup veel voor beloond, want een pup waar je over struikelt met hete pannen in je handen is niet handig en zelfs gevaarlijk. Terwijl ik mijn boterham op eet, voel ik zijn ogen in mijn rug prikken. Ik draai me even om en kan niet anders dan glimlachen. Als er een emmy voor de meest 'zielige honden ogen' zou bestaan, was hij de absolute winnaar!
Na het eten gaan we wandelen. Milow krijgt een klein koekje, want wandelen op een hele lege mag vinden we allebei niets. In onze straat moeten verschillende plekjes besnuffeld worden. Het is abslouut van levensbelang om dat te doen voor hem. Als hij dat niet doet, werken op de één of andere manier zijn poten niet meer...
heullll appart!In de berm ligt een plastic fles. En zoals een echte retriever dat betaamt, raapt Milow die keurig op. Als we bij een vuilnisbak komen, laat hij op mijn commando los en kan ik de fles in een vuilnisbak gooien.
Als we de straat uit zijn, wandelen we op mijn tempo. Hij mag dan niet overal staan snuffelen. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat ik een varkentje aan de lijn heb! Hij knort van ongenoegen. Alsof een kind zegt: TOE NOU!
In het bos aangekomen, mag hij los. Natuurlijk heb je als 9 maand oude puber enorm veel energie en wil hij me ook nog even laten zien hoe snel en dapper hij is. Hij raced op en neer. Ik loop gewoon door. Opeens voel ik een harde tik tegen mijn been. Loopt meneer met een gigantische tak, die hij bijna niet tillen kan en loopt me parmantig voorbij. Staart in de lucht, kop omhoog. Als ik een hond was geweest, was ik vast onder de indruk van hem.
Aan het einde van de wandeling komen we een buurhond tegen. Milow ziet hem eerder dan ik en wordt zo enthousiast, tja dan kan ik roepen wat ik wil....maar dan gebruikt hij zijn oren echt alleen maar voor het evenwicht. Ik gun hem even zijn momentje en na een minuut of tien vind ik het wel welletjes en loop door. De buurhond is hem ookal zat, want ondanks dat hij Milow afsnauwt en daarmee waarschuwt, lijkt Milow te denken: "ach hij bedoelt het vast niet zo" en hup, hij springt er weer boven op. Milow komt me wel achterna, maar vindt het nog wel even nodig om in een grote modderplas te springen. Ik roep nog: NEEEEEE! Maar ja, te laat....zo gaan die dingen.
We keren huiswaarts. Ik met een zere plek op mijn been en Milow met een natmodder pak. Thuis probeer ik hem af te drogen en schoon te maken voor we het huis in gaan. Ik laat hem zitten en droog hem af. Yeah Right. Niet dus! Ik laat hem zitten en wil hem afdrogen, maar terwijl ik hem met de ene kant probeer af te drogen, heeft hij de andere kant van de handdoek al in zijn bek en begint te kwispelen van enthousiasme: 'wat een leuk spelletje baasje!'. Ik zuct een keer diep en negeer zijn vriendelijk spelaanbod. Eenmaal binnen plof ik op de bank en Milow vindt ook reuze gezellig. Hij mag niet op de bank, maar gaat dan wel naast me zitten, met zijn kontje op de bank, achterpoten van de vloer. Een heel grappig gezicht, pedagogisch wellicht minder verantwoord maar oké.
Hij heeft nog energie te over. Ik lig uitgeput op de bank na een wandeling van 45 minuten en voor Milow begint de dag net! Een voor één brengt hij zijn speeltjes bij me en legt ze keurig bij me op de bank. Binnen 5 minuten liggen zijn balletje, botje, zijn kong en een touw bij op de bank. Ik zeg nog: NEE, maar dat begrijpt hij niet natuurlijk. Dus ik negeer hem. Hij gaat vervolgens voor me zitten en produceert een geluid, echt verselijk! Als ik niet beter zou weten zou ik denken een zwaar mishandelde en verwaarloosde hond tegenover me te hebben. En dan die grote bruine ogen erbij! Ik kan dit bijna niet weerstaan, maar besef me dat ik aan het opvoeden ben, dus ik blijf negeren. Na vijf minuten geeft hij het op en gaat dan zelf wel met zijn balletje spelen.
Ik geef hem zijn eten en op de één of andere manier krijg ik daar altijd een schuldgevoel van. Want hij eet alsof hij dagen niets gehad heeft. Als het bakje op is, gooit hij het nog even door de kamer...dat is een hint voor mij: "baas, ik heb het op en nog steeds HONGER". Maar ja, hij is een labje en eet alles! (badeendjes, blaadjes, takjes, touw, kussens etc)
Een minuut of tien later komt er een gesmak en snurk achter de bank vandaan en zie ik hem in een hele vreemde houding, heerlijk liggen pitten. Heftig schokkend met zijn poten en smakkend met zijn mond.
En dat is zo'n moment waarop ik me zo gelukkig kan voelen!
Ach zo kan ik nog even doorgaan. Mensen vragen me vaak: verveel jij je niet thuis? Nou...nee, NOOIT! Met mijn puberpup valt altijd iets te beleven....
Ik wou mijn geluk even met jullie delen. Het is zo klein, maar maakt me altijd zo blij
Ja zo gaat dat in het leven van een labjes baas. Altijd wat te beleven. 
