Af en toe
Geplaatst: 30 dec 2010, 15:02
Vandaag ben ik met manlief en de hond in een bosje hier in de buurt wezen wandelen. Wij wisten niet eerder van dit bestaan af en wouden toch eens ff checken of het iets is om vaker heen te gaan. Hier in de buurt wandel ik normaal om een grote plas heen, maar dat durf ik nu niet aan en ik wil toch graag dat meneer ook met dit weer lekker kan rennen. En daarbij is het slechts op 10 auto minuten rijden.
Dus wij daarheen, met de auto, gelukkig konden we de ingang direct vinden. Het bos is privé eigendom, tijdens het wandelen kwamen we dan ook een gigantisch omheinde villa tegen..
Jones lekker los gelaten, al mag dat officieel niet, maar de energie moet er toch echt even uit.
En dan.... Dan ontwaakt het monster in Jones.. Hij rent, je zou het beter vliegen kunnen noemen, door het bos, over bomen heen, onder boomstammen door, soms denk ik weleens 'die komt met één oog terug, terwijl dat andere oog ergens aan een tak geprikt zit'....
Komen we een labradorteefje van nog geen jaar oud tegen.. En ja hoor, daar gaan we weer.... Rennen, vliegen, vallen en gewoon weer opstaan. Je hart stopt er af en toe van, zo hard dat ze gaan.
De paden waren natuurlijk best wel glad, dus meneer lag op een gegeven moment met z'n dikke kont op de grond, maar dat mag niet deren, gewoon weer opstaan en rennen!
En opeens, weg waren ze! Geen idee waarheen, maar geen labradors meer te zien. Na een seconde of 30 zie je opeens een zwarte tornado op je afkomen, ja hoor, 2 zwarte labradors..
En luisteren??? Wat is dat? Dat heeft Jones nooit geleerd...
Maar goed, na een ferme en duidelijke genoeg en kom hier, was het voor meneer toch duidelijk dat de pret over was en we weer gewoon gingen wandelen, wat Jones natuurlijk helemaal niet leuk vind..
Ik vind het prachtig om te zien hoe dat beest kan genieten, maar mijn hart staat echt af en toe stil.... En nu natuurlijk lekker naast de baas op de bank uitrusten.. Wat een zwaar leven heeft ie toch..
Dus wij daarheen, met de auto, gelukkig konden we de ingang direct vinden. Het bos is privé eigendom, tijdens het wandelen kwamen we dan ook een gigantisch omheinde villa tegen..
Jones lekker los gelaten, al mag dat officieel niet, maar de energie moet er toch echt even uit.
En dan.... Dan ontwaakt het monster in Jones.. Hij rent, je zou het beter vliegen kunnen noemen, door het bos, over bomen heen, onder boomstammen door, soms denk ik weleens 'die komt met één oog terug, terwijl dat andere oog ergens aan een tak geprikt zit'....
Komen we een labradorteefje van nog geen jaar oud tegen.. En ja hoor, daar gaan we weer.... Rennen, vliegen, vallen en gewoon weer opstaan. Je hart stopt er af en toe van, zo hard dat ze gaan.
De paden waren natuurlijk best wel glad, dus meneer lag op een gegeven moment met z'n dikke kont op de grond, maar dat mag niet deren, gewoon weer opstaan en rennen!
En opeens, weg waren ze! Geen idee waarheen, maar geen labradors meer te zien. Na een seconde of 30 zie je opeens een zwarte tornado op je afkomen, ja hoor, 2 zwarte labradors..
En luisteren??? Wat is dat? Dat heeft Jones nooit geleerd...
Maar goed, na een ferme en duidelijke genoeg en kom hier, was het voor meneer toch duidelijk dat de pret over was en we weer gewoon gingen wandelen, wat Jones natuurlijk helemaal niet leuk vind..
Ik vind het prachtig om te zien hoe dat beest kan genieten, maar mijn hart staat echt af en toe stil.... En nu natuurlijk lekker naast de baas op de bank uitrusten.. Wat een zwaar leven heeft ie toch..
en daar ben ik blij om 
. Niks remt hem meer af...alleen als ik kaas bij mij heb