Labradorforum

In februari 2010 heb ik Sjakie moeten laten gaan, vanwege een agressieve tumor in haar kaak. Ze was nog maar 4,5 jaar en ik was zó gek op dat gekke beest. Ze was véél te enthousiast, en zo gek als een deur, maar zo actief, en zo gretig! Kortom: echt míjn hondje.

Ik besloot op het moment dat ze insliep, dat ik mezelf dit verdriet nooit meer wilde aan doen, maar ja, na een paar maanden zonder hond besloten we er toch weer voor te gaan. Zo kwam Leentje in ons leven. Drie maanden na de dood van Sjakie hadden we weer een hond in huis, die ons hielp met het verwerken van het verdriet en ons ook weer heel veel plezier bracht. Tot zover dus alles prima.
Maar ze is nu tien maanden en ik zit er vaak mee dat de band die ik met Leentje heb, nog lang niet zo hecht is als destijds met Sjakie.
En dat doet zeer, soms denk ik dat ik helemaal niet meer aan een hond had moeten beginnen, en ik vind ook dat ik Leentje eigenlijk te kort doe, door dit te voelen. Het is een geweldige lieve hond, en ik heb echt wel wat met haar, maar het is geen Sjakie......snappen jullie het een beetje?
En het is echt niet zo dat ik Leentje vergelijk met Sjakie, het is puur het gevoel.
Hebben jullie dat ook wel? En wordt het beter naarmate je je hond langer hebt? Of heb je nou eenmaal met de ene hond een betere klik dan met de andere?

Ik hoor graag jullie ervaringen.

Ik ken dat gevoel zeker ook. Bram was als pup geen lieverdje, en regelmatig heb ik in tranen gestaan en gedacht van... Rothond. waarom is Max er toch niet meer.

Nu is Bram 19 maanden oud en zijn we echt super gek op hem. Luistert beter, maar heeft nog steeds een compleet ander karakter dan Max. Om dat te accepteren, dat kost tijd. Ik heb nu geaccepteerd dat wij weer een jonge hond hebben, die evenveel recht heeft op alle liefde die wij hem kunnen geven. En dat krijgt hij, en dat krijgen wij ook weer van hem terug

Zo heeft Bram heeft dat gat wat Max heeft achtergelaten inmiddels compleet ingevuld. Het kost tijd, maar het komt zeker goed.

En Max vergeten we nooit.

Sterkte en blijf genieten van Leentje. Volhouden en dan komt de liefde straks ook weer met bakken bij je binnen

Ik heb precies hetzelfde. Quincy was echt mijn meisje, kameraadje, m'n allessie. O, wat heb ik van haar gehouden en nog steeds.
Ook ik denk er regelmatig aan, of ik er wel goed aan heb gedaan om Bieke te nemen. Ze is ook heel lief, gehoorzaam, maar soms zo afstandelijk. Ik denk wel eens dat dat is gekomen, doordat ik in het begin nog zo verdrietig was en niet echt blij met haar kon zijn.
Maar als ik dan zie, hoe ze naar mij omhoog kijkt, als we samen bezig zijn. Hoe ze zomaar uit zichzelf naast me blijft lopen, weer op weg naar de auto, terwijl de andere honden van de training lopen te rennen. En hoe ze me altijd in de gaten houdt, omkijkende of ik er wel aankom. Tja, dan moet er toch wel een band tussen ons zijn ontstaan, maar ja, het is geen Quincy. Nee, het is Bieke, die ook recht heeft op een vrouwtje die van haar houdt. En dat is soms nog best wel moeilijk, maar het gaat beter, ik ben blij met haar.

Ik heb natuurlijk ook nog Yentl, maar daar heb ik die band nooit zo meegehad, ik hou heel veel van haar, maar het is anders. Gewoon een lekkere, lieve knuffelhond.

Ik heb even getwijfeld of ik hier zou reageren maar doe het toch....Ik mis Faith ontzettend, haar gekroel, haar aanwezigheid, haar karaktertje alle het goede maar ook al het vreemde aan haar. Nu ben ik al jaren bezig voor een pup erbij, nu is ze geboren maar het voelt toch als een verraadt. De pupsel komt in april ons leven binnen wandelen. Met Faith's overlijden ben ik in een grote leegte gevallen, Bella is niet zo'n actieve hond meer maar goed mag ook ze is ruim 10,5 jaar. We wandelen nog wel wat uurtjes maar trainen oid zit er niet meer in.
Faith zorgde ervoor dat ik, ondanks de pijn en zwellingen, gewoon doorging en dat mis ik nu....
Met een pupsel hoop ik ook weer ervoor te gaan, maar het blijft voelen als verraadt. Ondanks dat we al een pupsel erbij wilde voordat ze overleed. Vraag mijzelf ook af of ik het niet op haar heeft afgeroepen...
Wat vinden jullie?