
Maar...toen pffff 17 mei 2011...wat een middag/avond. 's Middags om kwart voor vier tijdens het wandelen werd Banjer letterlijk onwel. Spuitdiarree, niet meer reageren. In lichte paniek terug naar de auto, dochter weggesleurd van bijles. Op naar de DA (zit er ook nog zo'n lesauto voor je die blijkbaar z'n gaspendaal nog niet had ontdekt).
Bij de kliniek tegenover mijn huis was alleen de assistente aanwezig. Ik had de auto voor de deur op de stoep gereden want Banjer was zo ver weg dat hij nog amper reageerde. Assistente keek naar zn tandvlees en wist direct dat het kantje boord was. Zij ging ondertussen bellen met de DA terwijl ik in hoge snelheid naar de DA onderweg was. Banjer had hoge koorts en een bloeding in zijn buikholte vandaar zijn wit tandvlees etc..
Ik had 2 keuzes...inslapen of toch operatie want hij kon niet meer mee naar huis gezien de fikse bloeding in zijn buik. Ondanks m'n financiele situatie....operatie (binnen een 1000ste seconde had ik dat beslist). Ik wilde Banjer alle kans geven om te leven. We moesten er rekening meehouden dat Banjer de operatie niet zou overleven en als er uitzaaien te zien waren zou Banjer niet meer wakker worden gemaakt. Daar sta je dan al single mom met een huilende 10-jarige dochter. Er gaat van alles door je heen want Banjer is voor ons een volledig gezinslid. We noemen ons wel eens voor de grap de 3 blonde musketiers.
Tijdens de operatie kwam de assistente melden dat de buikholte er goed uitziet (geen uitzaaingen op het blote oog) en dat er wel een grote milttumor is die gelijk werd verwijderd. Ik mocht even bij de operatie kijken terwijl ze de milt aan het verwijderen waren. De tumor was zo groot als een softbal. Hij heeft ontzettend veel bloed verloren tijdens de operatie. Ik heb hem 's avonds mee naar huis genomen. De DA had ook zoiets...ik kan nu niets meer voor hem doen en mocht hij overlijden dan is hij thuis en kunnnen jullie op gepaste wijze afscheid van hem nemen. Maar die blonde lobbes herstelde op wonderlijke wijze en liet iedereen versteld staan.
Dinsdagavond zijn milt verwijderd en donderdag stond de DA met grote ogen te kijken toen Banjer op de kliniek kwam. De wond zag er heel goed uit (geen 1 keer aan gelikt) en z'n bloedwaarde was ook redelijk (23). De donderdag daarop heeft ze Banjer nog een keer gezien. Ze zag dat zijn lichaam zich al aan het corrigeren was (terugkomen spiermassa).
Als je achteraf gaat nadenken had ik het eigenlijk moeten zien aankomen maarja een oudere hond, dan denk je vaak...het is de leeftijd. Maar Banjer was idd flink afgevallen, liet steeds vaker een deel van zn eten staan, liep niet meer zo enthousiast mee als daarvoor. Ik kan me wel voor mn hoofd slaan maarja..mijn dochter (iets medisch), reorganisatie op mn werk etc.
Omdat Banjer zo goed hersteld van die operatie heb ik mezelf wijsgemaakt dat de tumor goedaardig zou zijn....maar dan komt de klap op vrijdagmiddag...kwaadaardig. Wat heb ik het afgelopen weekend gehuild...alles kwam eruit. De operatie, de 48 uur daarna etc, het idee dat mijn blonde hartedief niet lang meer te leven heeft. Afgelopen maandag heeft de DA nog contact gehad met de patholoog. Ze belde mij hierna op en tja.....ze kunnen geen voorspelling doen...het is gewoon koffiedik kijken. De tumor heet een histiocytair scaroom. Je begrijpt het al...de hele tijd googlen en wat je dan leest wordt je nog beroeder van.
Na een heel weekend intens verdriet en huilbuien heb ik mijn knop omgezet. Aan een huilende en verdrietige baas heeft Banjer niets..dus begroet ik hem nog intenser dan voor de operatie. Krijgt hij door zijn brokken lekker iets van Smuldier (fin.situatie) en ook om zijn bloed aan te sterken, krijgt hij af en toe een varkensoor (waar hij dan van vreugde eerst 3 rondjes om de tafel mee gaat voordat hij gaat liggen om het op te eten).
Meneer daagt ons uit voor een spelletje met de tennisbal in de achtertuin. Als ik op het gras ga liggen gaat hij gek doen (op zn rug rollen, snel rondjes om me heen rennen). Zodra ik naar de keuken ga...is hij als de kippen erbij ahah.
Mensen in de buurt en ook de DA zegt....dat hij 2 weken geleden zoveel bloed is verloren en ook nog zo'n zware operatie heeft ondergaan....niet te geloven hoe hij weer goed in zn vel zit en dan gaat gelijk bij mij in m'n gedachten....ja maar voor hoelang nog..
Zijn 1e baas is destijds overleden, hij is toen overgenomen door een neef van die man en ik heb Banjer weer overgenomen van die neef. Ik troost mezelf met de gedachte dat ik Banjer in 'bruikleen' heb en als het tijd is dat Banjer onze wereld gaat verlaten (thuis op zn kussen/heb ik al geregeld met de DA) dan staat die 1e baas in de andere wereld met open armen op Banjer te wachten.
De DA merkte aan mij dat ik toch iets van houvast wil hoe nu verder. Zij stelde voor om over 2 a 3 weken een bloedwaarde controle te doen om te zien hoe dan zijn bloedwaarde is ivm de bloedarmoede.
En als Banjer redelijk blijft zoals hij nu is dan zou ik over een maand of 3 een keer een scan/echo van zijn lever kunnen doen om te zien of er uitzaaingen zijn. Het is meer mijn eigen houvast dan voor Banjer. Ik loop nu 1 keer per week langs de dierenkliniek tijdens het uitlaten om mn kanjert te wegen. Hij was 1 kilo aangekomen na de operatie. De DA vond ook dat hij weer zijn spiermassa heeft aangevuld (ze vond hem wat bottig bij de spoedoperatie).
Kortom Banjer leeft nu in reservetijd...zo zie ik het maar en ik probeer hem een heerlijk laatste fase van zijn leven te geven want het kan die vreselijke cellen in zijn lijf kunnen elk moment weer opspelen.
Dank jullie wel voor het lezen ...volgens mij is het wat langer geworden dan in 1e instantie de bedoeling was

Lieve groet van de nu nog 3 blonde musketiers