Labradorforum

Ik open even een nieuw topic over EIC, omdat dit onderwerp zijdelings ter sprake kwam in een ander topic. Daar werd een verwijt geuit richting NLV, omdat zij in de LP heeft geschreven dat EIC in eerste instantie vooral in fieldtriallijnen werd gezien.

Hier wil ik even op inhaken. Op de eerste plaats zeg ik er meteen bij dat het volgens mij niet zo is. Daar kom ik later op terug. Maar dit heeft de NLV echt niet zelf verzonnen, dit is sinds jaar en dag de gangbare opvatting in alle publicaties over EIC.

Kijk bijv. hier, deze mevrouw is dé EIC deskundige:
http://www.thelabradorclub.com/uploads/ ... llapse.pdf" onclick="window.open(this.href);return false;
Onder Who gets it?

Of deze:
http://www.critterology.com/exercise_in ... s-239.html" onclick="window.open(this.href);return false;
Derde / vierde alinea

Nogmaals: de NLV baseert zich met haar uitspraak op publicaties van wetenschappers die een grote rol hebben gespeeld in het EIC onderzoek.

Ik ben er zelf inmiddels wel achter dat EIC al heel lang in het ras zit, ook in de oude Engelse lijnen. Ik denk dus dat het helemaal niet uit de Amerikaanse fieldtraillijnen komt. Waarom het dan niet eerder is opgemerkt? Mijn eigen theorie is, dat het nooit herkend is als aparte aandoening, maar dat het altijd het etiketje 'soort epilepsie' opgeplakt heeft gekregen.

Hanneke

Ongelezen bericht door **Cor** » 24 sep 2011, 23:56

Hanneke, zou het niet zo zijn dat het eerder / vaker wordt onderkend bij de werkers, omdat die zich veel meer inspannen?

Daarnaast denk ik dat het meer wordt onderkend, doordat er nu op kan worden getest. Werd het vroeger afgedaan als "een soort epilepsie", nu kun je aanwijzen: het is EIC of niet. En in dat laatste geval houden we het nog steeds op "een soort epilepsie".

Hier hetzelfde vermoeden als Cor Hanneke

Ik kan wel heel goed begrijpen waarom het vermoeden bestond dat de ziekte vnl bij amerikaanse werkhonden voorkwam.
In amerika is het veldwerk heel anders dan in engeland ( de normering voor t europese veldwerk) de hondjes zijn niet alleen voor t apport, maar moeten ook voorstaan, verder zijn de stukken wild groter, wat het werken natuurlijk vele malen zwaarder maakt, en dus ook de te leveren inspanning.
Het was dan ook niet meer dan logisch dat de amerikanen het eerst begonnen met inventarisatie van inspannings-collapsen.

Pas toen in 2008 het gen geisoleerd werd, en er gericht geinventariseerd kon worden, bleek dat dit vermoeden niet klopte. Zelf hebben wij de roedel laten testen zodra het onderzoek wetenschappelijk correct bevonden werd, eind 2008 was dat.
Toendertijd was dat nog een heel heet hangijzer in europa (in sommige landen is t dat nog steeds) veel fokkers waren bang voor een negatieve stempel op hun hond, dat kwam ook wel een beetje door de geruchten machine die natuurlijk direct weer op volle toeren draaide, hele indianenverhalen deden de ronde, dat honden die drager zouden zijn ook de ziekte zouden hebben en al dat soort onzin.
Dus, maar weinigen durfden te testen, erg kortzichtig natuurlijk, maar oh zo menselijk, alleen ook heel jammer...want vanaf die tijd was het eigenlijk niet meer nodig om eic lijders te krijgen.

Wij schrokken toendertijd ook wel een beetje, toen onze dalziel drager bleek te zijn, maar we zijn er altijd open over geweest, en, maar da's achteraf makkelijk gezegd natuurlijk, we waren heel blij dat we vanaf die tijd dat stukje erfelijkheid er bewust uit konden fokken.

Inmiddels is het doen van gen testen breed geaccepteerd, en blijkt dat dit gen wijd verspreid is en zijn oorsprong vindt invele bloedlijnen, het is dan ook een groot geluk dag we onze honden er op kunnen testen, zodat er met beleid gefokt kan worden

Pippi (12-05-2008) Dazzle (14-04-2010) Rainbow (12-12-2014)

Dat zou heel goed kunnen, dat EIC om de hierboven genoemde redenen het eerst opviel onder Amerikaanse fieldtrialhonden. In ieder geval was dat tot voor kort, tot het meer bekendheid kreeg, de gangbare opvatting.... dat het ´iets was wat in de Amerikaanse fieldtrials zat´. Inmiddels door alle bekendheid die er nu is, weten we beter, maar in veel wetenschappelijke artikelen duikt die oude aanname nog steeds vaak op.

Ik ben er zelf ook altijd heel open over geweest hoor. In mijn eerste nest van Gimmick, nu 4 jaar geleden, had ik 2 lijders. Ik was erbij toen die hondjes een aanval kregen, dat was op de terugkomdag. Natuurlijk wist ik niet wat het was en schrok ik me rot. Mijn eerste gedachte was: epilepsie, maar de volgende dag, na wat nadenken en zoeken op internet, kwam EIC bovendrijven, waar toen vrijwel nog nooit iemand van had gehoord. Dat was in september en net de maand ervoor was de test op de markt gekomen. Ik denk dat ik de eerste was in Nederland die getest heeft. Dit heb ik allemaal gemeld aan de NLV en het het hele verhaal heeft in de LP gestaan. Dat zal het decembernummer van 2008 geweest zijn, misschien zelfs nog het oktobernummer, weet ik niet meer.

De rest is geschiedenis. Door de beschikbaarheid van de test en het feit dat er op grote schaal getest wordt, hoeven we dragers niet meer uit te sluiten van de fok. Overigens is dat meteen de reden waarom ik drie jaar niet gefokt heb met Gimmick. Zij was immers bewezen drager en er waren in het begin nauwelijks geteste reuen.

De pup van Gimmick met de meeste en zwaarste aanvallen, Jona, bleek getriggerd te worden door de ballenwerper. Die is in de kliko verdwenen en sindsdien heeft Jona nooit meer een aanval gehad. Ze doet jachttraining, loopt jachtproeven en gaat met haar baasjes regelmatig mee op wandelvakanties, ook in de bergen. Als de ballenwerper er niet was geweest, hadden we het misschien nooit geweten. Daar raakte ze dusdanig opgewonden van, dat dat een aanval provoceerde. Voor de rest krijgt ze het nergens van.

Hanneke

Ik sprak afgelopen week een fokker die vertelde dat er nu een flinke discussie in Australië over EIC. Daar wordt natuurlijk ook getest! Er zijn daar dragers/lijders geboren, uit twee vrije ouders!!!

Beide ouders zijn dus getest en vrij bevonden. De ouders na dit geval nog maals getest en weer beide vrij bevonden..... De vlam is daar nu echt in de pan geslagen, wat HOE kan dit!

Schiet mij maar lek dan!

Waarschijnlijk zal de test nog niet 100% zijn zoals het met de Optigen test, jaren geleden ging!
Er waren toen een hoop B honden, en echter af na het verbeteren van de test, beleken de meeste toch gewoon A te zijn!

Oeps, dat geeft inderdaad te denken. Het kán betekenen dat de test niet 100% betrouwbaar is, maar er kunnen natuurlijk ook andere dingen spelen.
Destijds bij Optigen was dat van meet af aan duidelijk, de eerste test was een markertest die later vervangen werd door de gentest. Mijn Tinkle was ook eerst B en later A. Later bleek de Optigentest ook niet voor alles en iedereen te werken, er bleken sommige honden een afwijkende vorm van PRA te hebben, vooral in Scandinavië en die werd er niet uitgehaald met de Optigen. Maar deze EIC-test is meteen een gentest, geen marker.
Weet jij of die Amerikaanse honden die die aanvallen krijgen, ook zelf getest zijn en daar als lijder uit kwamen? Of krijgen ze aanvallen zonder dat ze getest zijn, want dan zou het nog om een andere aandoening kunnen gaan.

Hanneke

Australië....
De nakomelingen zijn ook gestest!

Sorry, Australië

Hopelijk is dit gemeld bij de universiteit van Minnesota, waar ze het onderzoek hebben gedaan. Dan kunnen de deskundigen zich erover buigen. Want dan is er wel iets raars aan de hand.

Hanneke

Ongelezen bericht door **Sascha** » 25 sep 2011, 16:38

Er bestaat natuurlijk ook nog het genetische fenomeen "spontane mutatie"...
Dat is een goede reden om de term free by parentage/vrij omdat de ouders beide vrij zijn, niet te accepteren maar elke hond gewoon zelf te testen.

Ik vermoed dat de test die in australie gedaan is bij deze honden dan toch niet betrouwbaar is geweest, immers de kans op aanwezigheid van mutatie van het DNM1 gen en het niet drager of lijder zijn van EIC is een op de biljoen