Labradorforum

Nadat ik in 2009 onze labrador Wammes verloor,en met ongekend veel verdriet achter bleef,kozen we al snel voor een nieuwe labrador-pup.Het werd onze 3e hond,dus we dachten dat we wel wisten waar we aan begonnen.Niet dus,want elke hond is anders.Floyd ging puberen en ook in het begin hebben we in die strenge winter zoveel werk met hem gehad.Hij bevestigde door zijn gedrag juist het gemis van mijn oude vertrouwde wammesje.Ik heb hem zo vervloekt,helemaal verrot gescholden door mijn tranen heen,en toen ook dit jaar mijn moeder overleed voelde het alsof alles wat ik zo lief had van afgenomen werd. Ik miste die zondagmorgenmomenten,zo zorgeloos met Wammes aan mijn zij.Och lieve schat ik kan je zelfs nu nog zo missen maar langzaam aan groeide er toch iets in mij dat liefde heet.Liefde voor jou Floyd,je kreeg ook wel in de gaten dat dit niet de bedoeling was en jij zo niet in ons leven paste.Je pubertijd was voorbij,en een compleet andere hond deelde vanaf toen ons leven.Ik kreeg eindelijk weer rust en ruimte in mijn leven,waarin ik mezelf verloren was.Vanmorgen vroeg liep ik met jou door de mistige morgen en een rode zon aan de hemel in de natuur die ik zo lief heb en de rust en ruimte die ik zo koester.Een specht verwelkomde ons en een eekhoorntje schoot voor onze voeten weg.Intens gelukkig na deze wandeling zit ik nu aan mijn ontbijt,net als vroeger met Wammes,lig jij nu op mijn voeten te slapen,je warme lijf maakt me rustig en ik kan weer op mijn gemak de Libelle lezen.We hebben een lange weg,letterlijk moeten af leggen,maar nu is het dan zover.Eindelijk,want wat heb ik hier lang naar verlangd............................Mousy

Fijn dat het nu zoveel beter is!!

wat mooi geschreven

Hoe ontroerend mooi.... ik kan er alleen maar jaloers op zijn , zeker nu ik Wobbe onlangs heb moeten afgeven, voor mij nog elke dag moeilijk. Ik mis gewoon álles aan hem.... en ook de urenlange wandelingen die ik met hem maakte.... Vooral de weekends weet ik met mezelf geen blijf (volgende dinsdag is het weeral 3 weken geleden en ik mis hem alleen maar meer en meer)

De beginjaren met Wobbe waren echter ook niet makkelijk.... ik had net hetzelfde gevoel als jij.... ik heb hem ook wel eens achter het behang willen plakken....Hij was constant zo verschrikkelijk druk...ik had altijd ogen tekort voor hem... hij stak vanalles uit.... soms héél enerverend en ik heb best ook dikwijls met mijn handen in mijn haar gezeten...En ik ben best ook regelmatig héél boos op hem geweest en hij ? Hij bleef altijd even lief, bleef kwispelen en kusjes geven... hij leek het gewoon niet te begrijpen dat hij best soms stout was of constant aan het uitdagen was.... maar hij had een gouden karaker... hij was écht een schat...
Zo zie je maar.... échte hondenvrienden bijten die moeilijke periode door en op een mooie dag keert het tij....
Ik wens je nog veel gouden jaren en een diepe vriendschap met Floyd.

Groetjes
Martine

Ik zit met tranen in mijn ogen je verhaal te lezen. Over 3 weken is het 3 jaar geleden dat Goldie overleed. Rover is nu zo'n half jaar bij ons en het gemis lijkt soms juist groter. Goldie was mijn beste vriend. En met Rover zit ik nu best in een moeilijke fase. Hij probeert me uit en ik weet dat ik dit met Goldie ook doorlopen heb en dat het goed gaat komen. Veel geduld en heel consequent blijven.
Ik wens je nog heel veel mooie jaren met Floyd, jullie band zal alleen nog maar sterker worden!
Bedankt dat je dit met ons wilde delen.

Ze heten floyd, rover, wobbetje, chester of banjer. Ze hebben allemaal gemeen dat we er een enorme band mee opbouwen. Het zijn de trouwste wezens op aarde. Onvoorwaardelijke liefde en vriendschap krijg je van ze. Bij de 1 duurt het langer dan bij de anderf maar als die band er dan is........is het onbetaalbaar. Heel mooi beschreen en ik denk bij eel van ons heeeeel herkenbaar. Goed gedaan floydmans...we zijn trots op je kerel.

gosss..ontroerend jullie verhalen, en zooo herkenbaar....
uiteindelijk gaat de zon weer schijnen...en zie je de mooie dingen weer...
Fijn dat het weer goed gaat!



groetjes, ilse

Zeker een mooi verhaal.................

De band wordt nu nog zeker dan ooit....zul je zien!

De aanhouder wint altijd......ook de tijd heelt alle wonden!

Gr. Josje

Wat een mooi stuk zeg!

Heel herkenbaar. Het kost best moeite om weer een band op te bouwen met een pup, maar als je dan opeens merkt dat het toch lukt, is dat een gouden moment.
Leentje is nu 1,5 en ik merkte een paar maanden geleden pas dat ik (bijna) net zo gek op haar ben als toen op Sjakie.....