Dit MOET ik toch heel even kwijt!!
Geplaatst: 30 jan 2012, 16:18
Het slaat natuurlijk nergens op dat ik dit hier nu persé neer moet kalken maar soms dan kan ik naar Boris kijken en ZOVEEL van hem houden.
Ik had gewoon niet voorzien dat ik zó ontzettend gek op hem zou worden.
Ik ben van huis uit wel honden gewend hoor maar die zijn overleden toen ik allang het huis uit was dus je hebt dan toch een andere band met zo'n hond.
Ik was degene die echt heel graag een hond wilde hebben, leuk voor de kinderen die nu nog jong zijn ( 6 & 9 ), goed voor de conditie en onze katten gingen dood na 14 jaar dus wat hield ons tegen?
Mijn echtgenoot dus!
Hij zag overal beren op de weg, maar na lang en regelmatig met elkaar praten was hij toch ook wel om, mits hij ook mee mocht beslissen over het ras van de hond ( hij wilde geen minihondje)
En ik ken mijn echtgenoot, als hij ergens voor gaat dan pakt hij het ook serieus aan.
Na lang speuren kwamen we dus uit bij een labrador.
Eerlijk gezegd, naarmate de dag naderde dat we Boris op mochten halen kreeg ik gewoonweg nachtmerries van de stress, het hele leuke was er bij mij toen ineens af en ik vroeg me af waar ik aan begonnen was!
We hebben Boris 9 April 2011 opgehaald en 's avonds zou mijn man naar het concert van Pink Floydd gaan, dat was al een half jaar eerder besproken dus ik was meteen "alleen" met hem.
Weinig geslapen die nacht dus.
De eerste twee weken viel ik af van de stress en de bemoeienissen van allerlei mensen die precies wisten wat ik goed of fout deed, maar daarna......
Ik werd verliefd!!!!
En die verliefdheid is nooit meer overgegaan.
Manlief en ik maken bijna ruzie over wie Boris mag uitlaten en ik geniet zo ontzettend veel van hem!!!
Hij is een onderdeel van ons gezin geworden, hij is met iedereen goede maatjes, hij knuffelt zich scheel met ons ( en wij met hem), hij maakt ons aan het lachen, hij is gewoon niet meer weg te denken uit ons leven!!
Natuurlijk kost een hond veel tijd, maar dat kost ons domweg zooooo weinig moeite!!
Hij is heerlijk, die lieve hond van ons!!!
Ik had gewoon niet voorzien dat ik zó ontzettend gek op hem zou worden.
Ik ben van huis uit wel honden gewend hoor maar die zijn overleden toen ik allang het huis uit was dus je hebt dan toch een andere band met zo'n hond.
Ik was degene die echt heel graag een hond wilde hebben, leuk voor de kinderen die nu nog jong zijn ( 6 & 9 ), goed voor de conditie en onze katten gingen dood na 14 jaar dus wat hield ons tegen?
Mijn echtgenoot dus!
Hij zag overal beren op de weg, maar na lang en regelmatig met elkaar praten was hij toch ook wel om, mits hij ook mee mocht beslissen over het ras van de hond ( hij wilde geen minihondje)
En ik ken mijn echtgenoot, als hij ergens voor gaat dan pakt hij het ook serieus aan.
Na lang speuren kwamen we dus uit bij een labrador.
Eerlijk gezegd, naarmate de dag naderde dat we Boris op mochten halen kreeg ik gewoonweg nachtmerries van de stress, het hele leuke was er bij mij toen ineens af en ik vroeg me af waar ik aan begonnen was!
We hebben Boris 9 April 2011 opgehaald en 's avonds zou mijn man naar het concert van Pink Floydd gaan, dat was al een half jaar eerder besproken dus ik was meteen "alleen" met hem.
Weinig geslapen die nacht dus.
De eerste twee weken viel ik af van de stress en de bemoeienissen van allerlei mensen die precies wisten wat ik goed of fout deed, maar daarna......
Ik werd verliefd!!!!
En die verliefdheid is nooit meer overgegaan.
Manlief en ik maken bijna ruzie over wie Boris mag uitlaten en ik geniet zo ontzettend veel van hem!!!
Hij is een onderdeel van ons gezin geworden, hij is met iedereen goede maatjes, hij knuffelt zich scheel met ons ( en wij met hem), hij maakt ons aan het lachen, hij is gewoon niet meer weg te denken uit ons leven!!
Natuurlijk kost een hond veel tijd, maar dat kost ons domweg zooooo weinig moeite!!
Hij is heerlijk, die lieve hond van ons!!!
