Belevenissen in vogevlucht
Geplaatst: 05 feb 2012, 19:10
Na het overlijden van onze vorige hond vonden wij het erg stil in huis (wij hebben geen kinderen). Al snel hebben we besloten om een andere hond te nemen. We hadden toen geen tijd voor een pup, dus zijn wij gaan kijken voor een herplaatser.
Vandaag precies 3 jaar geleden hebben wij Biko overgenomen van een gezin met 3 kinderen.
Wij gingen er naar toe met een heel lijstje in ons hoofd, zoals proefperiode, informatie opvragen bij de dierenarts, moest met katten om kunnen gaan etc., etc.
Hij was ontzettend druk toen we hem de eerste keer ontmoeten. Ook werd ons meteen duidelijk gemaakt dat een proefperiode niet aan de orde was, want dat was te moeilijk voor de kinderen.
Hoe hij met katten was, wisten ze niet (en dat na 1 jaar en 10 maanden). We zijn met hem gaan wandelen en hij trok behoorlijk aan de lijn. Hij liep ook nooit los. Mijn man vond hem wel leuk en wilde hem toch wel meenemen. Ik had nog behoorlijk mijn twijfels. Ik ging wel een beetje overstag toen hij door zijn toenmalige vrouwtje naar zijn plaats (bench) gestuurd werd en hij zijn benchdeurtje (dat op een kiertje stond) met een ferme zwaai met zijn kop opengooide en in de bench ging liggen. Enfin, jullie raden het al ………….hij ging mee. Thuisgekomen was het feest
(voor hem dan). Katten opjagen, boven op de bank springen en ons uitdagen enz. Kon wel janken 
. De volgende dag heb ik hem (op hoop van zegen) meegenomen naar een losloopgebied. Ik heb zelf ongeveer 5 keer de plas moeten rondlopen, omdat hij weer met andere honden meeliep of naar een hond tig verderop ging. Hij had de dag van zijn leven, ik niet 
. Eenmaal thuis was meneer moe en lag voor pampus 
. Toen mijn man van zijn werk kwam, vroeg hij “is dit dezelfde hond als degene die we gisteren meegenomen hebben?” We hebben vervolgens nog wel het een en ander met hem meegemaakt: ging er vandoor na het eerste dierenartsbezoek, heeft vastgezeten in het water in een afzetting van een zwemgebied (kwam gelukkig net los voor ik te water moest), knalde door de ruit van de schuifpui, maar ook …. kwam me een stuk worst brengen uit het boodschappenkratje zonder dat er maar een gaatje in het cellofaan zat en ging na zijn castratie bij de DA keurig op commando op zijn rug gaan liggen om de hechtingen eruit te laten halen (ik heb dagen lopen glimmen van trots).
Maar goed, na 2 cursusjes, in het begin het gebruik van een U-lead en volharding van onze kant, kan ik nu uit de grond van mijn hart zeggen “wat ben ik blij dat we toen deze ‘verkeerde’ (onbezonnen) keuze hebben gemaakt. Het is een ontzettende lieverd
.
Ik vind het (juist vandaag) wel een keer leuk om te vertellen.
Ik zie hier veel nieuwe pups op dit forum komen, maar ook een herplaatser is
(zeker het overwegen waard!).
Vandaag precies 3 jaar geleden hebben wij Biko overgenomen van een gezin met 3 kinderen.
Wij gingen er naar toe met een heel lijstje in ons hoofd, zoals proefperiode, informatie opvragen bij de dierenarts, moest met katten om kunnen gaan etc., etc.
Hij was ontzettend druk toen we hem de eerste keer ontmoeten. Ook werd ons meteen duidelijk gemaakt dat een proefperiode niet aan de orde was, want dat was te moeilijk voor de kinderen.
Hoe hij met katten was, wisten ze niet (en dat na 1 jaar en 10 maanden). We zijn met hem gaan wandelen en hij trok behoorlijk aan de lijn. Hij liep ook nooit los. Mijn man vond hem wel leuk en wilde hem toch wel meenemen. Ik had nog behoorlijk mijn twijfels. Ik ging wel een beetje overstag toen hij door zijn toenmalige vrouwtje naar zijn plaats (bench) gestuurd werd en hij zijn benchdeurtje (dat op een kiertje stond) met een ferme zwaai met zijn kop opengooide en in de bench ging liggen. Enfin, jullie raden het al ………….hij ging mee. Thuisgekomen was het feest
(voor hem dan). Katten opjagen, boven op de bank springen en ons uitdagen enz. Kon wel janken . De volgende dag heb ik hem (op hoop van zegen) meegenomen naar een losloopgebied. Ik heb zelf ongeveer 5 keer de plas moeten rondlopen, omdat hij weer met andere honden meeliep of naar een hond tig verderop ging. Hij had de dag van zijn leven, ik niet . Eenmaal thuis was meneer moe en lag voor pampus . Toen mijn man van zijn werk kwam, vroeg hij “is dit dezelfde hond als degene die we gisteren meegenomen hebben?” We hebben vervolgens nog wel het een en ander met hem meegemaakt: ging er vandoor na het eerste dierenartsbezoek, heeft vastgezeten in het water in een afzetting van een zwemgebied (kwam gelukkig net los voor ik te water moest), knalde door de ruit van de schuifpui, maar ook …. kwam me een stuk worst brengen uit het boodschappenkratje zonder dat er maar een gaatje in het cellofaan zat en ging na zijn castratie bij de DA keurig op commando op zijn rug gaan liggen om de hechtingen eruit te laten halen (ik heb dagen lopen glimmen van trots).Maar goed, na 2 cursusjes, in het begin het gebruik van een U-lead en volharding van onze kant, kan ik nu uit de grond van mijn hart zeggen “wat ben ik blij dat we toen deze ‘verkeerde’ (onbezonnen) keuze hebben gemaakt. Het is een ontzettende lieverd
.Ik vind het (juist vandaag) wel een keer leuk om te vertellen.
Ik zie hier veel nieuwe pups op dit forum komen, maar ook een herplaatser is
(zeker het overwegen waard!).
. 
!!