Na overlijden opnieuw Labrador?

[Floortje Faun]

Hallo allemaal,
Ik ben nu iets meer dan 5 maand terug mijn Labje verloren. Ze was mijn alles. We hadden een hele goede band met elkaar en brachten samen veel tijd door.
Ik sta reeds op een wachtlijst voor een Labradorpupje wat over een dikke 2 weken geboren zal worden.
Maar toevallig zal er binnen een week een nestje Border collies geboren worden bij vrienden van me (ook met stamboom).
En nu weet ik niet wat ik moet doen.

Mijn probleem is vooral dat ik merk dat ik heel graag een pup wil die zoveel mogelijk op mijn oude hondje lijkt. Zodat ik voor een stukje mijn oude hondje terugkrijgen kan. Maar is net dat niet een goed recept voor een ontgoocheling?
Ik ben met opzet voor een andere kleur gegaan, maar toch ben ik bang dat ik teveel ga vergelijken.

Ga ik dan niet beter voor een ander ras zodat ik op voorhand al weet dat het anders wordt en dat dan ook niet zal verwachten?

Ik vind Border collies leuk omdat je ze 300x kunt laten apporteren en ze zo geschikt zijn voor agility.
Maar ze hebben niet datgene waar ik altijd zo moet mee lachen bij Labjes: dat met vanalles en nog wat in hun mond rondlopen, hun watergekte en hun vermogen om te spelen enkel en alleen om het plezier ervan (op dat vlak vind ik Border ernstiger).
Blijf ik beter bij een ras dat ik goed ken en waarvan ik weet dat het me heel goed ligt qua energieniveau en typische trekjes of ga ik, vanwege mijn verdriet, beter voor een ander ras?

[lucievd]

Lastig lijkt me dat inderdaad.
Ik heb hier zelf helemaal geen ervaring mee, maar kan me je redenatie wel voorstellen.
Flits is mijn eerste hond en tot nu toe een heel gemakkelijk en geweldig hondje, waardoor ik soms ook wel eens denk, als ie komt te overlijden, dan durf ik bijna geen hond weer te nemen omdat het voor je gevoel zo'n super hond is geweest dat je bang bent dat je het gaat vergelijken en dat de 'nieuwe' hond dus misschien tegen gaat vallen.
Maar aan de andere kant denk ik ook dat als je eenmaal weer een nieuwe hond hebt, dat je daar ook weer helemaal van in de ban bent hoor. Ook al kun je het je nu misschien nog niet voorstellen, toch denk ik dat je ook van dat hondje weer ontzettend veel gaat houden. Ook als ie heel anders is en totaal niet op je vorige hond lijkt.
Als ik jou was zou ik dus gewoon weer voor een labje gaan, denk dat ze qua karakter toch wel heel anders zijn dan border collies. Ook al kun je met een border collie ook vast heel veel plezier beleven. Maar het is wel een ander type hond vind ik.
Maar je moet het natuurlijk helemaal zelf weten, je moet doen wat je gevoel je zegt.
Maar ik denk dat je niet bang hoeft te zijn dat je je nieuwe hond minder leuk/lief of wat dan ook gaat vinden.
Als je zo'n hummel een maal in je armen hebt, dan ga je ook daar vast weer net zo gek op zijn als op je vorige hond.

Succes met je keuze!

[doggie]

Moeilijk he?
Ik heb 2 jaar geleden Sjakie moeten laten inslapen, nog maar 4,5 jaar oud. Ik was stapelgek op dat beest, heb heel veel moeten investeren om die stuiterbal een beetje hanteerbaar te maken , en was daardoor intensief met haar bezig. Het verdriet was dan ook enorm toen ze er niet meer was, en ik heb na twee maanden besloten om toch weer een hond te nemen.
Ik heb weer voor een labje gekozen, omdat het zulke geweldige gekke enthousiaste lieve honden zijn.
Maar het is moeilijk. Ik heb Leentje nu bijna 2 jaar maar ik mis Sjakie bij tijd en wijle nog heel erg. Sjakie was naar mijn mening een leukere, actievere hond. En toch, Leentje is ook zo'n schat! Een beetje sukkeliger misschien, en iets rustiger, maar dat heeft ook zo zijn voordelen.

Kijk, Sjakie krijg ik toch niet meer terug, dus ik zal haar moeten loslaten. En ook het gevoel wat ik voor Sjakie had, moet ik niet projecteren op Leentje. Sjakie was Sjakie, en Leentje is Leentje. Ik denk niet dat het uitmaakt wat voor hond het is, of ie nou bruin, blond, zwart, of helemaal een ander ras is, je gaat toch ( onbewust en ongewild) vergelijken. Dat mag ook, maar geef iedere hond gewoon zijn eigen plekje.

Met mijn kinderen heb ik dat net zo. Ze zijn me uiteraard allebei even lief, maar toch heb ik met alletwee een andere relatie, omdat het ander mensen zijn. Zo werkt het met een hond denk ik ook. Elke hond heeft een ander karakter, en je mag niet verwachten dat je een kopie krijgt van je vorige hond.

Als ik jou was, zou ik voor een labje gaan, je kunt zo genieten van dat malle gedrag van ze.....

Succes bij het nemen van een besluit...

[vesta]

Als ik dit lees denk ik .. wacht nog ven met een nieuwe hond Je verdriet is nog lang niet verwerkt.
Een andere labrador zal nooit je andere hond kunnen vervangen Ga er dan ook van uit dat je gewoon een nieuwe hond krijgt met een eigen karakter.
Als je de nieuw pup gaat vergelijken zal je echt bedrogen uitkomen.
Je moet wel toe zijn aan gewoon een nieuwe hond en niet op zoek zijn naar vervanging van de hond die is overleden.
Als de labrador je goed bevalt zou ik echt daarvoor gaan.
heel veel succes met het nemen van de juiste beslissing.

Wil

[doggie]

Als ik dit lees denk ik .. wacht nog ven met een nieuwe hond Je verdriet is nog lang niet verwerkt.


Wil

Ook wel weer mee eens, maar aan de andere kant kan een pup je wel helpen met de verwerking.

[Huub]

Baloe was een blonde labrador en Huub bruin.
Toen we voor baloe gingen was ik eigenlijk al weg van een chocje maar die waren toen zo duur.
Toen Baloe er niet meer was was de keus dus simpel bruin moest het zijn.
In het begin vergeleek ik ook maar Huub is zo vreselijk anders als Baloe was.
Ook de situatie waar ik inzit is zo anders.
Toen Baloe kwam woonde ik net samen en had nog geen kinderen.
Toen Huub kwam was ik een jaar alleen met mijn kindjes dus ik maak nu veel meer mee van Huub en ben zijn enige baas.
Dus het is zo ontzettend anders.

[Ilsemarie]

Lastig inderdaad! Wij wisten na het overlijden van Chukwa wel direct weer dat we een labrador weer wilden, gewoon omwille van het karakter van het ras. Wij hebben inderdaad wel voor een andere kleur gekozen.
Mavri komt uit dezelfde lijn als Chukwa en ze lijkt in veel dingen ook erg op haar. In veel dingen verschillen ze ook enorm. Maar haar kleur is altijd een soort barrière in het vergelijken. We zeggen vaak, goh net Chukwa maar je ziet en weet dat ze het niet is en dat hoeft ook niet, dat is goed zo.

Ik denk dat je uiteindelijk een ander ras net zo goed kan gaan vergelijken met je labje. Ik zou denk ik gewoon een andere kleur aan houden en anders eerst wachten als je het idee hebt dat je er nog niet aan toe bent om weer een hond te nemen... gewoon rustig wachten tot je eraan toe bent om een nieuwe andere hond in je leven toe te laten. Bij ons zaten er 9 maanden tussen... en uiteindelijk ging het m'n moeder nog wat snel zelfs maar we zijn nu blij dat ze er is. Achteraf zeggen we misschien wel hadden we dat maar eerder gedaan, maar je moet er wel echt aan toe zijn!!

[Bommel Achter 't Dijkje]

`het bloed kruipt' ...nadat onze Rottweiler overleed belde ik de fokker helaas duurde het nog een aantal maanden voordat zij weer een nest zouden krijgen dus een dag na overlijden van Donna, namen wij een labrador (iets heel anders net als dat een Border Collie heel anders is)
Stapelgek werden wij op Bommel, maar het was geen rottweiler...na 4 jaar hebben we weer een rottweiler pup genomen.
Bommel en Amy zijn dikke maatjes
Wat ik zeggen wil....een ras past meestal bij je en een ander ras is leuk maar je mist wel de eigenschappen.
Inmiddels kunnen we nu niet meer zonder Rottweiler en Labrador

[Katootje]

Na het onverwachte overlijden van onze Jack-Russell op 6-jarige leeftijd, wilden we zo snel mogelijk een nieuwe.
Kennissen van de fokker van Turbo hadden een nestje, daar gingen we kijken.
1 hondje leek sprekend op Turbo..ook helemaal wit en een mooi getekend koppie..maar het voelde niet goed..Toen ik het hondje vast had, wist ik dat ze geen eerlijke kans zou krijgen..ze zou nooit kunnen voldoen aan mijn verwachtingen want in mijn ogen was Turbo perfect...
Bij diezelfde mensen liep ook een labrador rond (waar ze overigens niet mee fokten)..
Een geweldig leuk beest..
Toen ontstond bij ons de liefde voor de Labrador.
Ik ben toen heel veel gaan lezen en rondneuzen en zo is ons Katootje in ons leven verschenen.
Natuurlijk wordt er nog wel eens 'vergeleken' maar op een leuke manier, zonder verwachtingen..
Het gevoel moet goed zijn..
Ik dacht zeker te weten dat we met die JR naar huis zouden gaan, maar hoe lief en mooi,... dat beestje ook was..ben blij dat we het niet gedaan hebben. (waarmee ik zéker niet wil zeggen dat je niet voor een labje moet gaan, maar luister naar je gevoel, naar je hart....dan zit je altijd goed!!)
Succes, ik ben benieuwd wat het gaat worden!

[Floortje Faun]

Hartelijk bedankt voor jullie reacties!

Het is een opluchting te lezen dat ik dat vergelijken ook met een ander ras zou hebben, dat ik het om die reden dus niet hoef te doen.

En ook een opluchting om te lezen dat het helpt om een ander kleurtje te nemen.
Een tijdje terug hadden we een oudere, blonde Lab op proef. De eerste paar dagen voelde dat zo heerlijk vertrouwd aan. Daarna was het vooral pijnlijk dat ze zo op mijn Caedlih leek (in profiel was het net alsof ik naar mijn overleden schat aan het kijken was), maar het toch zo overduidelijk niet was. Ik vond het zo moeilijk om naar die hond te kijken, kon haar niet in de ogen kijken. En het was een opluchting dat ze er niet meer was, hoe erg ik het ook vond om weer hondloos te zijn.

Als er één ding is, wat jullie me doen beseffen is het wel dat ik dat Labradorkarakter eigenlijk niet wil missen: die ontspannen welgezindheid, die "joie de vivre", dat rondgezeul met vanalles en nog wat, dat zotte gedoe.
Ik dacht eigenlijk: "ach, het is het karakter wat telt, niet het ras". Maar ik zou die typische Labradormanieren missen.

Wel ben ik van plan om nu uit te kijken voor nestjes van jachtlabjes (mijn Caedlih was van het showtype) en nestjes van Goldens of Tollers. Als ik dan bij dat Labradornestje sta (waarvoor ik op de wachtlijst sta en wat volledig zwart zal zijn) en net als Annick merk dat het niet goed aanvoelt, kan ik dan gaan voor een pup die er anders uitziet, maar wel een beetje diezelfde typische manieren heeft.
Maar dan wel een nestje dat niet al te veel later geboren zal worden, want pfoe, het leven zonder hond? Twee keer niks!

[doggie]

Wat ook nog zal schelen tov de blonde lab die je op proef hebt gehad, is dat je nu voor een puppie gaat. Dat is zo anders dan een volwassen hond, en je groeit langzaam met het pupje mee.
Ik heb na Sjakie weer een bruine labrador genomen, maar ze verschillen net zo veel van elkaar als dat ze op elkaar lijken....

[Laboriginals]

Als je een nieuwe labradorpup neemt, zal die waarschijnlijk heel anders van karakter zijn dan je eerste hond. Natuurlijk lijken labjes op elkaar, maar iedereen hier weet dat het allemaal individuen zijn met heel eigen karakters. Zo´n kleine pup heeft zijn of haar eigen streken, gewoontes, karaktertrekken en zal hoogstwaarschijnlijk vanaf de eerste dag een eigen plek in jouw hart veroveren naast de plek van jouw eerste hond. Zeker zal je wel eens vergelijken, daar is niks mis mee. Maar je zult al heel gauw merken dat je tweede hond toch echt anders is dan de eerste. Je eerste hond blijft altijd heel speciaal, maar alle honden die zullen volgen, worden op hun eigen manier ook heel speciaal. Gewoon doen, dat tweede labje en als die er niet meer is, een derde enz. Ik heb al 30 jaar labradors, dus ik spreek uit ervaring. Een leven met labradors is gewoon een extra leuk leven

Hanneke

[wobbetje]

Hallo,

Ook mijn labje Wobbe is nu 5,5 maand geleden overleden... het was een héél moeilijke periode met oneindig veel verdriet... en ik mis hem nog héél erg.... en alhoewel ik eerst een aantal maanden ben blijven zeggen dat er geen hond meer komt, ben ik nu toch stilaan overstag gegaan en ben ik van plan om binnen enkele maanden opnieuw voor een labje te gaan, ditmaal wel een herplaatser... en ook ik heb die twijfels : ik ga vergelijken, Wobbe was zo speciaal dat doet geen enkele hond hem na...hij was zo ongelooflijk lief en had een prachtkarakter... maar toch.. vergelijken doe je sowieso... ik had vóór Wobbe een Newfoundlander en regelmatig zei ik toen ik Wobbe had... dat doet hij anders en deed Zorran niet ... enz... Toch ben ik er van overtuigd dat er nog geweldige labjes rondlopen... Wobbe was uniek en zal nooit vervangen kunnen worden, dat wil ik ook niet...hij was mijn eerste grote lab liefde en zal dat altijd blijven... Maar ik denk dat er nog genoeg liefde in mij zit om ook een ander labje in mijn hart te sluiten...En inderdaad het leven zonder hond is verschrikkelijk saai , leeg en eenzaam ...
Ik wens je veel succes met je besluit...

Groetjes
Martine

[HennyH]

Toen mijn Pagan overleed was ze net 1 jaar geworden. Ik was ontzettend verdrietig en ondanks dat ik nog 2 Labjes had voelde ik een ontzettende leegte. Vrij snel besloot ik om uit te kijken naar een pup om weer mee bezig te zijn en die leegte op te vullen.

Pagan was een zwart teefje en dat wilde ik beslist niet weer. Juist om vergelijkingen te voorkomen. Zodoende is Spirit gekomen, een bruin reutje. Ik heb niet getwijfeld of het weer een labrador zou zijn want ik ben verknocht aan dit ras.

Maar je moet je hart volgen en als je van een labrador gelukkiger en vrolijker wordt dan een border collie dan lijkt mij de keus gemaakt.

Succes!!

[RaymondC]

Hartelijk bedankt voor jullie reacties!

Het is een opluchting te lezen dat ik dat vergelijken ook met een ander ras zou hebben, dat ik het om die reden dus niet hoef te doen.

En ook een opluchting om te lezen dat het helpt om een ander kleurtje te nemen.
Een tijdje terug hadden we een oudere, blonde Lab op proef. De eerste paar dagen voelde dat zo heerlijk vertrouwd aan. Daarna was het vooral pijnlijk dat ze zo op mijn Caedlih leek (in profiel was het net alsof ik naar mijn overleden schat aan het kijken was), maar het toch zo overduidelijk niet was. Ik vond het zo moeilijk om naar die hond te kijken, kon haar niet in de ogen kijken. En het was een opluchting dat ze er niet meer was, hoe erg ik het ook vond om weer hondloos te zijn.

Als er één ding is, wat jullie me doen beseffen is het wel dat ik dat Labradorkarakter eigenlijk niet wil missen: die ontspannen welgezindheid, die "joie de vivre", dat rondgezeul met vanalles en nog wat, dat zotte gedoe.
Ik dacht eigenlijk: "ach, het is het karakter wat telt, niet het ras". Maar ik zou die typische Labradormanieren missen.

Wel ben ik van plan om nu uit te kijken voor nestjes van jachtlabjes (mijn Caedlih was van het showtype) en nestjes van Goldens of Tollers. Als ik dan bij dat Labradornestje sta (waarvoor ik op de wachtlijst sta en wat volledig zwart zal zijn) en net als Annick merk dat het niet goed aanvoelt, kan ik dan gaan voor een pup die er anders uitziet, maar wel een beetje diezelfde typische manieren heeft.
Maar dan wel een nestje dat niet al te veel later geboren zal worden, want pfoe, het leven zonder hond? Twee keer niks!

Het zijn prachtige honden van Christine.
En ik ga nu 2 jaar na elkaar al mee op praktische jacht.
Ook weer terug gestart met de jachtcursus.

Je nieuwe pup zal zo wie zo niet op je overleden hond lijken.
Elk karakter en uiterlijk is toch anders, geen één Lab is het zelfde.

Heb nog geen moment spijt dat ik gekozen heb voor een hondje van Christine.
En ik ken zijn beperkingen, echt WT & FT moet ik er niet mee gaan doen.

Maar picking up: de MAX, Harry is dan super actief en alert, en gaat achter elke stuk geschoten wild aan waarop ik hem stuur.