Labradorforum

Nu lees ik toch vrij regelmatig de vraag hoe je het apporteren aan kunt leren. In een ander topic zag ik ook de reactie dat niet iedere lab dat hoeft te doen..

Maar volgens mij heet het ras toch Labrador Retriever? En volgens mij betekent dat laatste dat er iets teruggebracht wordt..?

Ik verbaas mij er over dat ik, het lijkt steeds vaker, lees dat er labradors zijn die dit niet meer zelf kunnen of willen doen. Ik heb nu twee labjes vanaf pup opgevoed en ik heb totaal geen moeite hoeven te doen om apporteren aan te leren. Zij vonden van begin af aan al niets leuker dan iets wat ergens anders lag, terug te brengen naar mij.. Dat was gelijk al een feestje voor ze

Is dit nu toch een verandering in het ras? Het lijkt mij dat iedere labrador dit toch gewoon moet kunnen en willen.. Ik kan me voorstellen dat er wel gradaties zijn in hoe fanatiek ze zijn en hoe lang ze het volhouden. Maar het kenmerk van een labje is toch juist ook de wil om dingen te apporteren?

Ik ben benieuwd naar jullie mening

Mee eens Nou kan het i.m.o. ook een opvoedkwestie zijn. Ik heb al enkele keren meegemaakt met nestbroertjes en -zusjes, dat ze allemaal graag en vlot apporteerden op bijv. één na. Waarbij dan achteraf bleek, dat die van jongsafaan nooit iets vast mocht pakken, dan werd er meteen ´nee, los´ of ´nee, foei´, of zoiets geroepen. Tja, als een pupje dat vanaf 7 weken ingeprent krijgt, staat dat op zijn harde schijf en kan je het later echt niet meer aanleren.

Hanneke

Idd net wat Hanneke zegt als je dit aporteren niet met je pup doet zal hij het ook niet uit zichzelf gaan doen.

Huub schreef:Idd net wat Hanneke zegt als je dit aporteren niet met je pup doet zal hij het ook niet uit zichzelf gaan doen.

Volgens mij zegt Hanneke net iets anders. Als het wordt "afgestrafd" als een pup iets vastpakt, dat een pup dan aanleert dat iets vastpakken niet goed is en dus moeilijk aan te leren is om te apporteren Die pup zou dus uit zichzelf dan wel willen, maar dat wordt als het ware afgeleerd..

Ik denk dus dat het er min of meer van nature in zou moeten zitten en dat er maar weinig voor nodig zou moeten zijn om je labje te laten apporteren

Bij een echte labrador, dat wil zeggen die nog gefokt zijn voor het retrieven, kun je op elke leeftijd de hond zover krijgen dat hij apporteert. Of hij dit nu van jongs af verkeerd heeft aangeleerd of afgeleerd gekregen. De aangeboren neiging tot apporteren is niet aan te leren, dat zit in het bloed. De uiting van het apporteren is wel aangeleerd. Ik kom met enige regelmaat labradors tegen die moeizaam of slecht apporteren, maar als het er in aanleg inzit, kun je binnen enkele weken zo turnen dat de hond het wel degelijk doet. Toen ik Mees net kreeg vond ze apporteren helemaal niet leuk en deed het dan ook met moeite. Nu zie je daar niets meer van terug. In aanleg zat het erin, het gaat erom hoe je het eruit laat komen. En ja, er zijn labradors die die aangeboren neiging niet (meer) hebben. In dat geval kun je op je kop gaan staan, een gepassioneerde retriever zul je dan nooit krijgen. Wel misschien eentje die een dummy ophaalt, maar dat is iets anders

Ik denk dat het een combi is van het aard van de hond en de begeleiding van de hond

Zo zal een onervaren persoon een hond waarbij het in de aard zit veel minder ver krijgen (en heeft misschien zelfs moeite om het er uberhaubt uit te krijgen) dan een ervaren persoon, en visa versa, zo zal een ervaren persoon veel meer uit een hond kunnen halen waarbij het niet in de aard zit met de juiste begeleiding dan een onervaren persoon

Natuurlijk is opvoeding niet de enige oorzaak van niet-apporteren. Het kán een oorzaak zijn
Er zijn inderdaad ook labjes waar het er echt niet inzit.
Maar onderschat de invloed van opvoeding / ervaring niet. Ik heb wel eens een hond meegemaakt die als pup vrolijk door alle plasjes en slootjes heen sprong (op de puppytraining) en die een jaar later het water niet meer in durfde. Die hond werd getraind door een ervaren voorjager. Rara, hoe kan dat, waar kwam die onwil / angst vandaan? Dat was echt geen aangeboren angst, want daar was de eerste 4, 5 maanden niks van te merken. Dus ervaring / aanleren, zeker in de gevoelige periode, kan best een heel grote impact hebben.

Hanneke

Tja, ik moet eerlijk toegeven dat dit dus met mijn Pien ook niet helemaal lukt . Ik heb wel jachttraining met haar gedaan, wat ze ook heel leuk vond, verloren apport etc, ze ging er gelijk als een speer achteraan. En ze pakte de dummy ook en rende er een flink stuk mee terug, alleen niet naar mij... Dat is dus het probleem dat ik heb met Pien, ik heb al van alles geprobeerd, te verleiden met een ander speeltje etc, maar op het moment dat ze de dummy heeft vindt ze het veel mooier om hem voor zichzelf te houden dan weer bij mij terug te komen om af te geven. En ik weet dus niet hoe ik haar dat laatste stukje aan moet leren en de trainer destijds dus jammergenoeg ook niet.

Nu Pien steeds met haar knie en mankheid zat heb ik dit sowieso niet meer getraind. Wie weet dat we het weer op gaan pakken als ze weer helemaal gezond is, want ik vind het wel heel leuk om met haar te doen

Het zou wel mooi zijn als t zo was he, zeg maar dat elke lab apporteert

In principe spreken we toch van aanleg meiden, een labbie loopt van nature te slepen met van alles en nog wat, en...met een beetje goede opvoeding in de eerste weken en maanden turn je dat dan om naar een apport zeg maar eens heel simpel gezegd

Maw, er zijn vast en zeker labbies die niet over deze natuurlijke aanleg beschikken, en nou wil ik niet uitgebreid in discussie gaan over hoe dat nou kan, hebben we dadelijk weer een hoop heisa, en daar heb ik geen zin in

Aan de andere kant zijn er vast en zeker ook heel veel baaskes die niet zo precies weten hoe dit buitgedrag om te turnen naar apporteren (dus ook nog eens netjes afgeven) met meestal als gevolg dat t plezier in t spelletje geheel en al verdwijnt.
Ik zal hiervan een voorbeeld geven dat velen bekend zal voorkomen
Pupje komt in t nieuwe huisje, en wordt omringd met veel liefde en speeltjes, waarmee t puppetje zoetjes speelt, of als een dolle rondrent.
Puppetje begint t speeltje kapot te bijten, en ochjee, dat mag niet, dus wordt t speeltje afgepakt.
Baaske vraagt zich af, waarom doet puppetje dit nou?
Welnu, het spelletje is niet goed, het spelletje zou moeten zijn, puppetje heeft speeltje in bekkie, baaske roept puppetje bij zich, en zij spelen samen met het speeltje. Vervolgens geeft t baaske speeltje terug aan puppetje, laat puppetje even spelen, en roept weer..aha denkt puppetje spelen is leuk, ik haal, ik breng....en ik krijg t weer terug en baassie is helemaal blij, en zo bouw je het apporteren uit, je gaat t speeltje eens "verstoppen" enz.
Ander voorbeeld.
Puppetje heeft een schoen, een stukje hout, een sok of iets anders in zijn bekkie, oj, dat mag niet...dus wat doet baaske, pakt het uit zijn bekkie, meestal met een stemcorrectie. He bah, denkt puppetje, baassie vindt t niet leuk als ik iets in mijn bekkie heb...dus ik laat t er maar uit vallen, of ik ren er hard mee weg. Had baassie er nou een spelletje van gemaakt, net zo als bij voorbeeld 1, had baassie vervolgens het ongewenste buitje geruild voor t speeltje, zal puppetje snel leren dat altijd als hij wat in zijn bekkie heeft, baassie het leuk vindt om t te krijgen, en zo bouw je dat verder uit.
En laatste voorbeeld
Puppetje is leuk, zolang puppetje maar niet te dolletjes doet, zodra puppetje te lang om aandacht vraagt, wordt puppetje gecorrigeerd, zolang hij maar niet in de gordijnen hangt, iets kapot maakt, niemand bijt of in de kamer plast of poept, mag puppetje lekker gezellig door het huis scharrelen. Wat leert puppetje hier nou van?
Best wel veel, het is alleen zo jammer dat hij ook leert dat baassie een vanzelfsprekende aanwezigheid is, die zo hier en daar eens gromt, maar vooral met zijn eigen ding bezig is...en dat is precies wat puppetje dan ook zal doen.

En zo zijn er nog heel wat voorbeelden waar het in de eerste weken bij baassie een beetje krom gaat, want, hoewel zo goed bedoeld, is baassie of niet...of negatief bezig met puppetje, tja en dan wordt t toch wat lastiger om met t puppetje te werken

Hier twee zussen waarvan Tara het heerlijk vind om in het water te apporteren en kan dat over en over doen en Keira doet dat het liefst niet in het water maar op het land maar ze heeft het ook wel gezien na drie of vier keer

Ik denk niet dat apporteren iets typisch voor labradors is, ook andere rassen zijn hier bedreven in
Ik vind het niet vreemd dat er ook labradors zijn die er niet aan willen. Iedere hond is anders. Zo zijn er ook labradors niet in het water gaan terwijl zij wel de fysieke 'aanpassingen' hebben, zoals hun otterstaart en de vliesjes tussen de tenen.
Ik vind tenslotte dat je een hond niet iets gedwongen moet leren. Een hond moet luisteren naar de baas en de basiscommando's zijn ontzettend belangrijk, maar apporteren is een hobby. En als je hond dit niet leuk vindt, dan moet je zoeken naar een andere activiteit die hij wel leuk vindt

Keo haalt gepassioneerd de post voor me op uit de brievenbus en brengt het netjes bij me
maar een hele wandeling iets voor me vasthouden dat doet ie niet .
Soms wil hij wel 10x een speeltje voor me apporteren en hij begroet me altijd met een knuffel in zijn bek
Dus er zit wel degelijk retriever in, maar het ontbreekt hem wat aan doorzettingsvermogen en fanatisme.
Ik geloof best dat het deels aan mij ligt en opvoedkundige foutjes, maar ook aan zijn eigengereide karakter...

Ik ben wel van mening dat elke lab het zou moeten kunnen, en er dus aanleg voor heeft.
Als de labrador deze aanleg niet (meer) heeft, dan gaat er toch iets fout lijkt me. Maar dat is een andere discussie.
Net als Brigitte zegt, als je een pup van jongs af aan goed begeleidt en zo min mogelijk fouten als baas maakt en het spelletje heel leuk maakt voor de hond, dan zou elke labrador in principe moeten, kunnen en willen apporteren.
Maar er zijn vast genoeg mensen die een pup 'verkeerd' aanpakken waardoor de pup het op den duur wel laat om bijv. iets vast te pakken of te water te gaan.
Als je een pup als maar straft voor dingen op te pakken of straft omdat ie door vieze plassen loopt, dan zal dat gedrag (misschien) stoppen. En daar is soms niet eens zo heel veel voor nodig. Alleen snappen de baasjes vaak nog steeds niet dat het aan hen heeft gelegen dat hun pup/hond dingen niet wil. En daarom zullen ze al snel verkondigen: mijn hond heeft niks met apporteren of heeft niks met water.

Dus ja, mits een pup/hond de goede begeleiding krijgt, vind ik dat een labrador zou moeten kunnen/willen apporteren.

esmoezie schreef:Keo haalt gepassioneerd de post voor me op uit de brievenbus en brengt het netjes bij me
maar een hele wandeling iets voor me vasthouden dat doet ie niet .
Soms wil hij wel 10x een speeltje voor me apporteren en hij begroet me altijd met een knuffel in zijn bek
Dus er zit wel degelijk retriever in, maar het ontbreekt hem wat aan doorzettingsvermogen en fanatisme.
Ik geloof best dat het deels aan mij ligt en opvoedkundige foutjes, maar ook aan zijn eigengereide karakter...

Ja ik denk ook dat vooral doorzettingsvermogen en fanatisme heel erg te maken hebben met het karakter van het hondje. Hoewel je natuurlijk wel een heel eind kan komen met trainen

Hier komt alles gewoon terug wat je weg gooit, al zou het je auto of huis sleutels zijn die je een slinger het bos in geeft, mevrouw zoekt ze al kwispelstaartend weer voor je op

Al zou ik er totaal geen probleem mee hebben, als ze niet zo apporteer lustig zou zijn, mijn idee is dat niet iedereen hardloper kan zijn, en dat geldt denk ik ook bij honden met het apporteren e.d.

( ook niet iedere herder doet aan pakwerk o.i.d. )