Strenge opvoeding.
Geplaatst: 12 jun 2012, 14:21
Een tijdje terug vertelde mijn zus me dat het haar honden ten strengste verboden was iets uit de emmers met voorgesorteerde was op te duiken. Ik vond het streng. Overdreven streng.
Mijn Caedlih viste zo vaak in die emmers en ik kon daar echt geen probleem in zien. Ik vond het grappig. En stiekem strelend voor mijn ego dat ze er altijd mijn sokken uitviste.
Bij een volgende hond ging ik dat niet anders aanpakken
Nu is die volgende hond er. En op zijn beurt heeft die de emmers voorgesorteerde was ontdekt. Geen sokken voor deze hond. En, allemansvriendje als hij nog is, ook geen voorkeur voor mijn spullen.
Grappig toch: een hond die met je moeders onderbroek rondparadeert?
Héél grappig.
Tot ik deze ochtend beneden kom en een pup zie die uitgelaten aan het spelen is. Zo uitgelaten dat hij mij niet eens opmerkt. En zo uitgelaten als hij alleen maar is met nieuw speelgoed. Of met speelgoed dat wij eerder als "gestolen waar" beschouwen. Iets in me zegt dat het deze maal dat laatste is.
Ik word opgemerkt en vrolijk komt een pup met begroeten, echte retrievergewijs met zijn speeltje trots tussen zijn tanden. Gestolen waar, jawel.
Niet zomaar gestolen waar. Specifieker: een felroze beha. Nog specifieker: mijn felroze beha!
Helemaal opvoedkundig verantwoord, vreemd genoeg dit maal niet schaterend, pak ik het ding af en vertel hem dat dit geen speelgoed is. "Hier", ga ik verder, "Dit is speelgoed. Hier mag je mee rondlopen". En prop hem de, handig vlak voor mijn voeten liggende, eend in zijn mond. Ik vertel hem er ook nog bij "dat dit niet is wat ik in gedachten had toen ik die (pluchen) eend voor hem aanschafte." Toen dacht ik eerder in de lijnen van "trotse, stoere, alom gerespecteerde jachthond".
En daar gaat de beha: terug naar waar hij op dit moment hoort te liggen.
Ik denk nog even "Zou ik de emmers ergens zetten waar hij er niet bij kan?". Welnee, opgevoed dient er te worden. Streng opgevoed. Streng, en strikt, en hard.
De pup kan er niet treurig om zijn, hij weet wat er nu volgt. En zo vertrekken wij op onze ochtendwandeling.
Eénmaal thuis ga ik fijn met de benen omhoog in de zetel, de pup op een berg speeltjes duikend die naast me ligt. Ik vraag me nog even verwonderd af of hij dan niet moe is van zijn wandeling, normaal gaat hij nu toch rusten? Verder sta ik er niet bij stil.
Tot het plots tot me doordringt dat die paarse kleur me bekend voorkomt. Mijn onderbroek! Hé, bah!!!
Nog maar een opvoedkundig verantwoord lesje dus: "Dat is geen speelgoed, hoor, dit is speelgoed" en vervang daarbij de onderbroek door een speeltje.
De onderbroek leg ik op tafel, die breng ik straks wel terug. Eerst even wat zeteltijd.
Dat hij geen enkel speeltje aanpakken wil, doet vaag ergens een belletje rinkelen. Vakkundig (oefening baart kunst) negeer ik die: "ach, dan niet. Een tukje zal je geen kwaad doen". En omhoog gaan de benen.
Vaag registreert mijn onderbewustzijn doelbewust wegdravende pootjes, mijn bewustzijn slaat er geen acht op.
Dat verandert wanneer die pootjes even later terugdraven in wat ik toch echt herken als een "Kijk wat ik heb!" drafje. "Nee, toch? Het zal toch niet?", denk ik nog en kijk toe hoe een tevreden pup op het tapijt neerploft. In zijn mond een beha. Dezelfde beha die ik vanmorgen nog netjes op zijn plaatsje terug gelegd heb.
Aaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrrrrrrggggggggggggggggghhhhhhhhhhhhhhhh.
Het nut van een strenge opvoeding begint tot me door te dringen. Ik begin er vandaag nog aan!
Enfin, dat is toch mijn goede voornemen...
Mijn Caedlih viste zo vaak in die emmers en ik kon daar echt geen probleem in zien. Ik vond het grappig. En stiekem strelend voor mijn ego dat ze er altijd mijn sokken uitviste.
Bij een volgende hond ging ik dat niet anders aanpakken
Nu is die volgende hond er. En op zijn beurt heeft die de emmers voorgesorteerde was ontdekt. Geen sokken voor deze hond. En, allemansvriendje als hij nog is, ook geen voorkeur voor mijn spullen.
Grappig toch: een hond die met je moeders onderbroek rondparadeert?
Héél grappig.
Tot ik deze ochtend beneden kom en een pup zie die uitgelaten aan het spelen is. Zo uitgelaten dat hij mij niet eens opmerkt. En zo uitgelaten als hij alleen maar is met nieuw speelgoed. Of met speelgoed dat wij eerder als "gestolen waar" beschouwen. Iets in me zegt dat het deze maal dat laatste is.
Ik word opgemerkt en vrolijk komt een pup met begroeten, echte retrievergewijs met zijn speeltje trots tussen zijn tanden. Gestolen waar, jawel.
Niet zomaar gestolen waar. Specifieker: een felroze beha. Nog specifieker: mijn felroze beha!
Helemaal opvoedkundig verantwoord, vreemd genoeg dit maal niet schaterend, pak ik het ding af en vertel hem dat dit geen speelgoed is. "Hier", ga ik verder, "Dit is speelgoed. Hier mag je mee rondlopen". En prop hem de, handig vlak voor mijn voeten liggende, eend in zijn mond. Ik vertel hem er ook nog bij "dat dit niet is wat ik in gedachten had toen ik die (pluchen) eend voor hem aanschafte." Toen dacht ik eerder in de lijnen van "trotse, stoere, alom gerespecteerde jachthond".
En daar gaat de beha: terug naar waar hij op dit moment hoort te liggen.
Ik denk nog even "Zou ik de emmers ergens zetten waar hij er niet bij kan?". Welnee, opgevoed dient er te worden. Streng opgevoed. Streng, en strikt, en hard.
De pup kan er niet treurig om zijn, hij weet wat er nu volgt. En zo vertrekken wij op onze ochtendwandeling.
Eénmaal thuis ga ik fijn met de benen omhoog in de zetel, de pup op een berg speeltjes duikend die naast me ligt. Ik vraag me nog even verwonderd af of hij dan niet moe is van zijn wandeling, normaal gaat hij nu toch rusten? Verder sta ik er niet bij stil.
Tot het plots tot me doordringt dat die paarse kleur me bekend voorkomt. Mijn onderbroek! Hé, bah!!!
Nog maar een opvoedkundig verantwoord lesje dus: "Dat is geen speelgoed, hoor, dit is speelgoed" en vervang daarbij de onderbroek door een speeltje.
De onderbroek leg ik op tafel, die breng ik straks wel terug. Eerst even wat zeteltijd.
Dat hij geen enkel speeltje aanpakken wil, doet vaag ergens een belletje rinkelen. Vakkundig (oefening baart kunst) negeer ik die: "ach, dan niet. Een tukje zal je geen kwaad doen". En omhoog gaan de benen.
Vaag registreert mijn onderbewustzijn doelbewust wegdravende pootjes, mijn bewustzijn slaat er geen acht op.
Dat verandert wanneer die pootjes even later terugdraven in wat ik toch echt herken als een "Kijk wat ik heb!" drafje. "Nee, toch? Het zal toch niet?", denk ik nog en kijk toe hoe een tevreden pup op het tapijt neerploft. In zijn mond een beha. Dezelfde beha die ik vanmorgen nog netjes op zijn plaatsje terug gelegd heb.
Aaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrrrrrrggggggggggggggggghhhhhhhhhhhhhhhh.
Het nut van een strenge opvoeding begint tot me door te dringen. Ik begin er vandaag nog aan!
Enfin, dat is toch mijn goede voornemen...
en succes he! 
