Consequent en streng moet men zijn.
Geplaatst: 18 jul 2012, 20:01
Consequent moet een mens zijn. Wat niet mag, mag niet de ene keer wel, en de andere keer niet. Het is de hoeksteen van elke goede opvoeding.
Het best wordt het gecombineerd met een strenge stem, nodig om ervoor te zorgen dat het (honden-)kind goed merkt dat het menens is. Die strenge stem is heus niet altijd nodig, alleen maar bij elke overtreding. Een korte reprimande om het verbod kracht bij te zetten.
Eén van die dingen waar ik consequent en streng over ben, is het achternazitten van andere dieren. Het kwetsen of, nog erger: doden ervan, is al helemaal uit den boze. “Leven en laten leven”: dat is het motto van dit baasje. En als echte dierenliefhebber ziet ze graag wat meer van wilde dieren dan alleen maar hun snel in de verte verdwijnende staart. Eten genoeg in de bak, zelf vangen is niet nodig, dank u wel!
Daarom heb ik goed geoefend met mijn Doby. We zijn de eendjes wezen voederen, de schaapjes, en de kipjes. We hebben de koetjes bewonderd, en de geitjes. Onvermoeibaar (helaas uit noodzaak) blijft het baasje het hondenkind er op wijzen dat poezen geen speelgoed zijn. En als toetje heeft het hondenkind netjes geholpen bij de verzorging van baasje’s paard.
Dus wanneer een kennis me bezorgd vraagt of mijn Doby niet achter de kippen aan zal gaan, antwoord ik volkomen gerust in de aanstaande gang van zaken: “dat hij dat niet zal doen, dat ik er speciaal op gewerkt heb”. Mijn woorden zijn nog niet koud, of daar schiet de pup uit zijn startblokken, recht op een nietsvermoedende kip af. Verontwaardigd tokkend fladdert de kip met haar onhandig korte pootjes en ronde lijf de hele tuin rond, een helemaal in het leuke spelletje opgaande pup er vlak achteraan, daarachter een duidelijk tragere, maar evengoed verwoed rennende kipeigenaar. Zig zag gaat het de hele gazon over. Het baasje, zoals gewoonlijk in dit soort situaties, volkomen nutteloos aan de zijlijn staand, “Doby! Doby!” voor dovemansoren roepend. Wat staat dit stukje ondeugd een serieuze reprimande te wachten!
Tot mijn nog grotere ontsteltenis krijgt de pup de kip te pakken. Het enige voordeel daarvan is dat het de kipeigenaar de kans biedt bovenop pup en kip te duiken, aldus de kip reddend uit de vastberaden greep van mijn pup. Ik maak me al helemaal klaar voor een uitbrander van jewelste, hierbij niet in het minst geholpen door mijn rode wangen.
Dan zie ik de pup: schattig breeduit op zijn billen zittend, zijn aandoenlijke puppysnoet helemaal glimmend van de zojuist beleefde dolle pret en voldoening, in zijn mond een, prachtig met zijn zwarte vacht contrasterende, handvol witte pluimen, compleet met pennen en al (Arme kip!). Aan de leiband gaat de knaap, consequent zijn lukt nog wel. Van een strenge reprimande komt echter niets meer in huis, dit baasje slaagt er niet eens in de lach en vertedering uit haar stem te weren.
Lachend zegt de kipeigenaar: “dat hij een prachtige kop heeft. En dat hij hem maar al te graag zou hebben als jachthond”. Zich tegen Doby richtend, voegt hij eraan toe: “dat hij wel heel wat strenger zou zijn, hoor”. En dan besef ik dat ik de pup zit te strelen…
Het best wordt het gecombineerd met een strenge stem, nodig om ervoor te zorgen dat het (honden-)kind goed merkt dat het menens is. Die strenge stem is heus niet altijd nodig, alleen maar bij elke overtreding. Een korte reprimande om het verbod kracht bij te zetten.
Eén van die dingen waar ik consequent en streng over ben, is het achternazitten van andere dieren. Het kwetsen of, nog erger: doden ervan, is al helemaal uit den boze. “Leven en laten leven”: dat is het motto van dit baasje. En als echte dierenliefhebber ziet ze graag wat meer van wilde dieren dan alleen maar hun snel in de verte verdwijnende staart. Eten genoeg in de bak, zelf vangen is niet nodig, dank u wel!
Daarom heb ik goed geoefend met mijn Doby. We zijn de eendjes wezen voederen, de schaapjes, en de kipjes. We hebben de koetjes bewonderd, en de geitjes. Onvermoeibaar (helaas uit noodzaak) blijft het baasje het hondenkind er op wijzen dat poezen geen speelgoed zijn. En als toetje heeft het hondenkind netjes geholpen bij de verzorging van baasje’s paard.
Dus wanneer een kennis me bezorgd vraagt of mijn Doby niet achter de kippen aan zal gaan, antwoord ik volkomen gerust in de aanstaande gang van zaken: “dat hij dat niet zal doen, dat ik er speciaal op gewerkt heb”. Mijn woorden zijn nog niet koud, of daar schiet de pup uit zijn startblokken, recht op een nietsvermoedende kip af. Verontwaardigd tokkend fladdert de kip met haar onhandig korte pootjes en ronde lijf de hele tuin rond, een helemaal in het leuke spelletje opgaande pup er vlak achteraan, daarachter een duidelijk tragere, maar evengoed verwoed rennende kipeigenaar. Zig zag gaat het de hele gazon over. Het baasje, zoals gewoonlijk in dit soort situaties, volkomen nutteloos aan de zijlijn staand, “Doby! Doby!” voor dovemansoren roepend. Wat staat dit stukje ondeugd een serieuze reprimande te wachten!
Tot mijn nog grotere ontsteltenis krijgt de pup de kip te pakken. Het enige voordeel daarvan is dat het de kipeigenaar de kans biedt bovenop pup en kip te duiken, aldus de kip reddend uit de vastberaden greep van mijn pup. Ik maak me al helemaal klaar voor een uitbrander van jewelste, hierbij niet in het minst geholpen door mijn rode wangen.
Dan zie ik de pup: schattig breeduit op zijn billen zittend, zijn aandoenlijke puppysnoet helemaal glimmend van de zojuist beleefde dolle pret en voldoening, in zijn mond een, prachtig met zijn zwarte vacht contrasterende, handvol witte pluimen, compleet met pennen en al (Arme kip!). Aan de leiband gaat de knaap, consequent zijn lukt nog wel. Van een strenge reprimande komt echter niets meer in huis, dit baasje slaagt er niet eens in de lach en vertedering uit haar stem te weren.
Lachend zegt de kipeigenaar: “dat hij een prachtige kop heeft. En dat hij hem maar al te graag zou hebben als jachthond”. Zich tegen Doby richtend, voegt hij eraan toe: “dat hij wel heel wat strenger zou zijn, hoor”. En dan besef ik dat ik de pup zit te strelen…
...
