Ode aan mijn Rammessie
Geplaatst: 29 jul 2012, 01:08
Vijf jaar geleden kwam hij op mijn pad toen we op zoek waren naar een herplaats vriendinnetje voor Pandora. Ik moest het nog even met 'het thuisfront' overleggen maar toen we eruit waren (lees: Marianne was omgepraat) had iemand anders een optie op hem. Ik had hem nog helemaal niet gezien maar wist heel zeker dat dit mijn hond was dus ik zei tegen zijn fokker: "Bel me maar als die mensen hebben afgebeld want ze gaan afbellen. Die hond is voor mij!" en jawel... de volgende dag werd ik al gebeld 
Toen we gingen kijken was hij nog samen met een broertje maar wij hadden meteen een klik met Blitz, die vanaf die dag Ramses genoemd ging worden.
Ramses zoals we hem voor het eerst zagen:
Hij mocht nog een paar weken bij de fokker blijven zodat ik rustig het schooljaar kon afronden maar daarna was het dan echt zover: Pandora had een broertje!
Ramses was de ideale pup. Hij was al 16 weken en helemaal zindelijk... een bravere pup kan je niet wensen. Ramses heeft nog nooit iets gedaan in huis, nog nooit iets gesloopt in huis, niet achter de poezen aan gezeten, niks van dat alles.
Ramses zoals hij bij ons kwam:
Pubertijd? Ja, hij ging met zijn poot omhoog plassen van de ene op de andere dag en ging ineens in de lijn hangen maar verder geen probleem. Luisteren deed hij als de beste en een kleine waarschuwing was genoeg om hem op andere gedachten te brengen indien nodig. Ramses liep altijd los.
Hoe gemakkelijk en kalm hij thuis was, met de jachttrainingen was dat een heel ander verhaal... laten we het even houden op "ruim voldoende passie"
Trainen met Ramses was kei en keihard werken voor mij om te voorkomen dat Ramses alle kanten op stuiterde. Hij wilde heel graag maar wist niet altijd wat de bedoeling was en verzon dan zelf wel wat hij moest doen
Zo werd hij een keer als eerste van zijn puppieklasje een bosje in gestuurd, waar een stuk of 12 dummy's waren gelegd, voor een verloren zoek. We hoorden hem van links naar rechts en van voor naar achter door dat bosje jakkeren en na een tijdje ging de trainer hem maar even 'helpen' omdat Ramses kennelijk 'de dummies niet kon vinden'. In het bosje bleek dat Ramses alle 12 de dummies had verplaatst naar een andere plek zodat het nu echt een 'verloren zoek' was geworden omdat alleen Ramses nog wist waar ze lagen.Het heeft een tijdje geduurd voor alle dummies weer gevonden waren
(Nu ik beter weet denk ik "De oefening was ook heel stom opgezet voor zo'n jonge hond 
)
Het heeft lang geduurd voor Ramses een dummie netjes kon afgeven omdat hij zo snel en gehaast was dat hij ofwel de dummie in de loop weg, vanaf een afstandje op mijn voeten mikte ofwel zelf met dummie vanaf twee meter op mijn voeten dook als een rugby-speler die een bal met een duik achter de lijn drukt. Om me vervolgens met die blije clownskop aan te kijken alsof hij wilde zeggen: "Snel was ik, hè?!"
En ja, snel is hij! Zo snel dat de kluiten aarde om je oren vliegen als hij vertrekt. Er was ooit een keurmeester bij een waterproef die begon op een strandje. Die keurmeester had zich pal achter Ramses opgesteld voor een markeer in het water. Ik heb die man toch maar gewaarschuwd dat achter Ramses niet de meest ideale plaats was om te gaan staan. Na het vertrek van Ramses was hij daar best blij mee want het zand vloog in grote kluiten naar achteren
Ramses, mijn Rammessie, mijn lekkere kroelkip die altijd op mijn voeten ligt of tegen me aan op de bank. Ramses die graag af en toe op schoot ligt of gaat kopje duikelen omdat hij het zo naar zijn zin heeft. Met zijn altijd blije kwispel en zijn pretbek
Veel zorgen hadden we toen hij steeds opnieuw mank bleef lopen en uiteindelijk na grondig onderzoek bleek dat de pezen in zijn schouders voor een deel verkalkt waren en hij artrose had. Op dat moment zag ik de toekomst even heel somber in voor deze blije stuiterbal.
We zijn hard aan de slag gegaan om uit te vinden wat Ramses nodig had om zo goed mogelijk te functioneren want behalve pijn aan zijn schouders had hij ook problemen met het verteren van zijn voedsel en reageerde hij overgevoelig op entingen en antibiotica.
Inmiddels hebben we de handleiding aardig compleet en gaat het alweer heel lang eigenlijk heel goed met Ramses, beter dan ik ooit had durven hopen!
Ramses doet ook weer gewoon wat hij het liefste doet: apporteren!
Het heeft een tijdje geduurd voor werken met Ramses veranderde van 'noeste arbeid' naar 'puur genieten' maar tegenwoordig ken ik mijn jongen door en door zodat ik weet wat ik van hem kan verwachten. Werken met Ramses is fantastisch! Ik kan intens genieten van zijn enthousiasme, hij kan echt stuiteren van plezier
Deze blije aardbei maakt me aan het lachen als er even niet zoveel te lachen valt, geeft me heerlijke knuffels als ik die nodig heb en pept me op als ik weinig zin en energie heb. Ramses is mijn 'hond met een gouden randje', Ik ben dankbaar voor elke dag dat hij in mijn leven is, zo'n hond vind ik nooit meer!
Toen we gingen kijken was hij nog samen met een broertje maar wij hadden meteen een klik met Blitz, die vanaf die dag Ramses genoemd ging worden.
Ramses zoals we hem voor het eerst zagen:
Hij mocht nog een paar weken bij de fokker blijven zodat ik rustig het schooljaar kon afronden maar daarna was het dan echt zover: Pandora had een broertje!
Ramses was de ideale pup. Hij was al 16 weken en helemaal zindelijk... een bravere pup kan je niet wensen. Ramses heeft nog nooit iets gedaan in huis, nog nooit iets gesloopt in huis, niet achter de poezen aan gezeten, niks van dat alles.
Ramses zoals hij bij ons kwam:
Pubertijd? Ja, hij ging met zijn poot omhoog plassen van de ene op de andere dag en ging ineens in de lijn hangen maar verder geen probleem. Luisteren deed hij als de beste en een kleine waarschuwing was genoeg om hem op andere gedachten te brengen indien nodig. Ramses liep altijd los.
Hoe gemakkelijk en kalm hij thuis was, met de jachttrainingen was dat een heel ander verhaal... laten we het even houden op "ruim voldoende passie"
Trainen met Ramses was kei en keihard werken voor mij om te voorkomen dat Ramses alle kanten op stuiterde. Hij wilde heel graag maar wist niet altijd wat de bedoeling was en verzon dan zelf wel wat hij moest doen
Zo werd hij een keer als eerste van zijn puppieklasje een bosje in gestuurd, waar een stuk of 12 dummy's waren gelegd, voor een verloren zoek. We hoorden hem van links naar rechts en van voor naar achter door dat bosje jakkeren en na een tijdje ging de trainer hem maar even 'helpen' omdat Ramses kennelijk 'de dummies niet kon vinden'. In het bosje bleek dat Ramses alle 12 de dummies had verplaatst naar een andere plek zodat het nu echt een 'verloren zoek' was geworden omdat alleen Ramses nog wist waar ze lagen.Het heeft een tijdje geduurd voor alle dummies weer gevonden waren
(Nu ik beter weet denk ik "De oefening was ook heel stom opgezet voor zo'n jonge hond )Het heeft lang geduurd voor Ramses een dummie netjes kon afgeven omdat hij zo snel en gehaast was dat hij ofwel de dummie in de loop weg, vanaf een afstandje op mijn voeten mikte ofwel zelf met dummie vanaf twee meter op mijn voeten dook als een rugby-speler die een bal met een duik achter de lijn drukt. Om me vervolgens met die blije clownskop aan te kijken alsof hij wilde zeggen: "Snel was ik, hè?!"
En ja, snel is hij! Zo snel dat de kluiten aarde om je oren vliegen als hij vertrekt. Er was ooit een keurmeester bij een waterproef die begon op een strandje. Die keurmeester had zich pal achter Ramses opgesteld voor een markeer in het water. Ik heb die man toch maar gewaarschuwd dat achter Ramses niet de meest ideale plaats was om te gaan staan. Na het vertrek van Ramses was hij daar best blij mee want het zand vloog in grote kluiten naar achteren
Ramses, mijn Rammessie, mijn lekkere kroelkip die altijd op mijn voeten ligt of tegen me aan op de bank. Ramses die graag af en toe op schoot ligt of gaat kopje duikelen omdat hij het zo naar zijn zin heeft. Met zijn altijd blije kwispel en zijn pretbek
Veel zorgen hadden we toen hij steeds opnieuw mank bleef lopen en uiteindelijk na grondig onderzoek bleek dat de pezen in zijn schouders voor een deel verkalkt waren en hij artrose had. Op dat moment zag ik de toekomst even heel somber in voor deze blije stuiterbal.
We zijn hard aan de slag gegaan om uit te vinden wat Ramses nodig had om zo goed mogelijk te functioneren want behalve pijn aan zijn schouders had hij ook problemen met het verteren van zijn voedsel en reageerde hij overgevoelig op entingen en antibiotica.
Inmiddels hebben we de handleiding aardig compleet en gaat het alweer heel lang eigenlijk heel goed met Ramses, beter dan ik ooit had durven hopen!
Ramses doet ook weer gewoon wat hij het liefste doet: apporteren!
Het heeft een tijdje geduurd voor werken met Ramses veranderde van 'noeste arbeid' naar 'puur genieten' maar tegenwoordig ken ik mijn jongen door en door zodat ik weet wat ik van hem kan verwachten. Werken met Ramses is fantastisch! Ik kan intens genieten van zijn enthousiasme, hij kan echt stuiteren van plezier
Deze blije aardbei maakt me aan het lachen als er even niet zoveel te lachen valt, geeft me heerlijke knuffels als ik die nodig heb en pept me op als ik weinig zin en energie heb. Ramses is mijn 'hond met een gouden randje', Ik ben dankbaar voor elke dag dat hij in mijn leven is, zo'n hond vind ik nooit meer!
maar na een enkele seconde Ramses is het altijd feest 
