Labradorforum

20.30u ; laatste ronde.
Ik ben stapelgek op die hond, enkel het laatste uitje is nooit mijn favoriet geweest. Zo ook deze avond, dus begint het ritueel van voren af aan:
Ik pak mijn jas (hoogzomer, maar jas moet helaas!), roep Joep (geen reactie!), dwing Joep (geen reactie!), haal met enig geweld mijn schoenen onder hem vandaan (geen reactie!), roep Joep nogmaals (geen reactie!), pak zijn riem wat normaliter de enthousiaste Lab in hem naar boven haalt (geen reactie!), rammel nog een keer met de riem en roep nog es wat harder hoewel hij aan mijn voeten ligt (geen reactie!), doe de voordeur open en roep: ‘ga je nou mee, Joep?!’ (geen reactie!), dus mezelf buiten gesloten met de woorden: DAN NIET!! en sluit de voordeur achter me als ik eruit ben.
Meneer heeft zich toch bedacht dat het meenes kan zijn dat ik alleen het rondje ga lopen (NOT) en is met een rotgang via de tuindeur naar buiten gescheurd en staat vol verwachting naast me te wachten als de voordeur zojuist gesloten is.
Dan gaan we lopen en zodra we de weg oversteken zodat hij zijn behoefte daar kan gaan doen, gaat hij schaamteloos MIDDEN OP DE WEG zitten en is er geen enkele beweging meer in hem te krijgen, hoogstens dat zijn hoofd wat meeviert als ik hem aan zijn riem probeer mee te krijgen. Vele smeekbedes ten spijt...
Godzijdank blijkt er na een minuut of wat nog iemand op het idee gekomen om zijn hond uit te laten een eindje verderop en dat geeft Joep bereidwilligheid om toch maar mee te lopen.
Dan heeft hij de smaak te pakken, want wat moet dat moet! Dus lopen we het laatste kleine rondje af en keren we om bij ons vaste keerpunt voor de avond.
Maar dan zijn we weer vlakbij huis... hm... voel en zie ik hem denken: eigenlijk toch best leuk buiten!
Dus begint het hele spelletje weer van voor af aan en trapt hij weer op de noodrem... Grrrr....

P.S. Wilde fotoreportage hiervan bijvoegen om dit verhaal wat meer te laten leven, maar photobucket erkent mijn account niet meer?? En opnieuw een account aanmaken, krijg ik steeds een error... Dus de foto’s houden jullie tegoed!

ik heb zomaar het vermoeden dat jij in de maling wordt genomen.
Gewoon aanlijnen en meenemen die handel, en geen spelletjes laten spelen

Oww het eerste deel is herkenbaar. Bob heeft echt een hekel aan het laatste rondje. Hoe fit hij overdag is, zo levenloos voor het laatste rondje. Hij blijft gewoon plat liggen, met af en toe een spleetje oog open . Geen beweging in te krijgen. Wij doen gewoon de riem om, maar 9 van de 10 keer blijft hij liggen en moeten we hem een stukje over de grond schuiven

Hilarisch tafereel werkelijk iedere avond.

Het zijn gewoon luilakken die bruintjes

toscak schreef:Oww het eerste deel is herkenbaar. Bob heeft echt een hekel aan het laatste rondje. Hoe fit hij overdag is, zo levenloos voor het laatste rondje. Hij blijft gewoon plat liggen, met af en toe een spleetje oog open . Geen beweging in te krijgen. Wij doen gewoon de riem om, maar 9 van de 10 keer blijft hij liggen en moeten we hem een stukje over de grond schuiven

Hilarisch tafereel werkelijk iedere avond.

Het zijn gewoon luilakken die bruintjes

Heel herkenbaar van Dewi, die doet ook zo als mijn zoon met ze gaat lopen in de avond, ik moet haar dan regelmatig van de bank af duwen
Bij mij staat ze 9 van de 10 keer gelukkig wel direct op, het zijn gewoon draakjes die bruintjes

Hier ook een lui bruintje, maar bij ons is het het ochtendrondje!!!! Zyva houdt erg van uitslapen, gaat 's ochtends tussen half 7 (doordeweeks) en 9.00 uur (weekend) wel ff naar buiten om te plassen maar snurkt dan weer heerlijk door op haar kussen. Voor een uurtje of half 11 is mevrouw niet vooruit te branden en och, ze heeft het van geen vreemde, vrouwtje is ook geen ochtendmens!

Geweldig en zo herkenbaar ook!

Wat grappig: ik was net van plan een soortgelijk verhaaltje te schrijven over Doby. De grote lijnen zaten al in mijn hoofd.

Je hebt het heel grappig verwoord! En de liefde voor je (soms onwillige) labje straalt er vanaf.

Die van mij is gelukkig voorbij de fase van "NEE!!! IK WIL NIET!!!" Hij laat het nog steeds merken, maar het blijft gelukkig bij wat tegenpruttelen.
En dat is een hele meevaller, want 's avonds uit zijn bench komen (bij hem voor de laatste plas en het mee naar boven gaan, rond 8u30 is hij nog volop in actie) is niet bepaald het enige waar hij een andere mening over heeft...

Bij mij helpt het ook goed als ik hem gewoon laat staan, en zelf verder ga.
Wil je niet over de grondbedekkers lopen bij het naar binnen gaan (die hebben het pad helemaal overwoekerd)? Prima, blijf dan maar lekker buiten, baasje gaat naar binnen. Zodra ik een paar meter verder ben, verandert hij snel van mening.
Wil jij niet mee naar boven (bedtijd) met het baasje? Ook goed, dan gaat het baasje wel alleen naar boven. Na een 5-tal minuten komt het heerschap de trap opgesloft.


En na het laatste plasje buiten beslist hij gegarandeerd dat hij liever in de gang blijft liggen, ook bij hem is die bench dan plots niet meer nodig.


Nou ja, als het maar dat is. Er zijn ergere dingen.

Ik zal vanavond nog eens een nieuwe poging doen om de foto's erbij te zetten, want die zijn te grappig om te zien dat eigenwijze hoofd van hem erbij.

Hier wil ze de hele dag wel uitgelaten worden
Ga je mee, of zij ziet mij met de riem dan staat ze al kwispelend voor mij, heerlijk. Nooit meesleuren of ik wil niet.
Heerlijk zo'n lieve lab die zo trouw is.

whahahaha ik lach me rot!

Keo is 's avonds wel wat minder gemotiveerd en actief dan 's ochtends, maar wil toch altijd mee uit.

dat doen die van ons niet die willen altijd uit en staan zelfs te dringen om ons heen van wanneer gaan we nu?

hier kijken er ook steeds 2 als of ik ze een heel oneerbaar voorstel doe bij de laatste ronde
en als het dan ook eens regent(gelukkig niet al te vaak de laatste tijd ) dan is het gezucht en gesteun hier niet van de lucht.
hier gelukkig niet het probleem dat ik ze mee moet slepen,maar dat het nu van harte gaat??

Hier gelukkig ook geen last met de laatste avondronde.
Er hoeft maar gezegd te worden 'plasje doen' en mevrouw staat paraat.

Wel hebben we 's morgens een vast ritueel. Meestel ligt ze languit gestrekt op de bank. Ik kom beneden en er wordt geen kick gegeven. Stiekem kijkt ze af en toe tussen een spleetje door en dan hoor je haar denken 'ik slaap nog vrouwtje'.
Ik doe de gordijnen open, schenk een glas Optimel voor mezelf in en dan is het normaal gesproken toch echt tijd om naar buiten te gaan.
Het standaard ritueel is geworden dat ik eerst bij haar op de bank ga zitten en samen eerst even lekker knuffelen zodat ze rustig wakker kan worden, nog wat gekriebel erbij en dan is mevrouw klaar voor de ochtendronde. Bij de voordeur strekt ze zich nog even uit en kijkt je dan met zo'n koppie aan 'vrouwtje, ik ben er nu klaar voor hoor'.
Buiten is ze helemaal wakker en dan is het gaan met die banaan

Ik kan photobucket weer in!!

Dit is dus op de heen weg... (kijk dat koppie meeveren als ik iets aan de riem trek en het lijf onberoerd )

De terugweg...