Labradorforum

Sinds kort is het wandelen met Doby steeds minder leuk. In huis is de zwarte man een engeltje, maar op wandeling kan ik hem tegenwoordig regelmatig de nek omwringen.
Ik weet niet of het de puberteit is, of dat ik nog steeds de juiste aanpak niet gevonden heb.
Maar plots betekent "los": "slik zo snel mogelijk in".
"Niet in de weide" betekent sinds een paar dagen: "ren de weide in, en neem eerst een flink aantal happen van die groene blubber voor je terukeert naar je baas".
In het bos betekent "kom" al een paar weken: "verdwijn uit het zicht, en kom pas tevoorschijn na minstens 5x roepen". Hij weet best dat ik dan rechtsomkeert maak, maar schijnt het een schitterend spelletje te vinden om zo snel mogelijk bij de eerstvolgende kruising de hoek om te sjezen, en me na een paar minuten in volle sprint terug in te halen.
Omdat hij na niet luisteren een 5-tal minuten aan de leiband moet, loopt hij tegenwoordig zowat de helft van de wandelingen aan de leiband.
Ik kan hem er alleen maar van weerhouden om naar andere mensen/honden toe te lopen als de afstand tussen ons zowat 80m is. Als ik hem dan aanlijn lukt het, anders niet. Dit heeft er voor gezorgd dat hij tegenwoordig snel om zich heen kijkt als ik hem roep: "waar, waar zijn die wandelaars/fietsers? Zou het me nog lukken baas te snel af te zijn?" Als ze nog ver genoeg zijn, ben ik altijd sneller dan hem, maar ontspannen wandelen is het niet.
Het trekken aan de leiband krijg ik er ook niet uit, vooral bij het zien van vriendjes wordt mijn arm zowat uit de kom gesleurd. Het is geen constant trekken, dat laat ik niet toe, wel 5 sec. naast me lopen, en dan terug in hogere versnelling schieten. Bij het zien van vriendjes schiet hij bij elke stap met een sprong vooruit, stil staan lijkt dit alleen te verergeren.
Het is niet dat hij helemaal niet luistert, en weglopen zal hij zeker niet doen, maar ik heb er even genoeg van.
Is het de puberteit, is hij gewoon een normale jonge hond, of pak ik het verkeerd aan?

Gewoon een jonge hond die probeert hoe ver ie kan gaan denk ik.

Ik heb die tijd met Leentje heel veel aan de lange lijn gelopen, waardoor ze de gelegenheid niet kreeg om weg te lopen, want dat is uiteindelijk altijd zelfbelonend gedrag wat je er heel moeilijk weer uit krijgt.
Bij het trekken naar andere honden probeerde ik haar aandacht te vangen (moeilijk!!) , met behulp van brokjes. Lukte dat niet, dan keerde ik resoluut om zodat ze uiteindelijk toch niet naar de andere hond toe kon.
Dus eigenlijk moet je het zelfbelonende gedrag zien te voorkomen, en na een tijdje voorzichtig proberen of hij wel weer los kan etc.
Duurt effe, en het is niet de leukste manier om met je hond te wandelen, maar het is de investering wel waard! Succes en hou vol!

@ Leentje: dank je wel voor je reactie. Het lucht op te horen dat jij hetzelfde meegemaakt hebt.

Het is zo frustrerend dat hij sommige dingen al een paar maand terug afgeleerd had (zoals het eten van koeienvlaaien, en het terugcrossen naar iets "lekkers" nadat ik hem er vandaan gehaald heb), en er nu weer mee begint. Het zijn jammer genoeg inderdaad zelfbelonende dingen.

Andere dingen zijn frustrerend omdat het me nog steeds niet gelukt is ze af te leren.
Zoals het vooruit springen als hij speelvriendjes ziet. Ik vind het zo moeilijk om hem het contact dan te ontzeggen. Maar ja: omver gesleurd worden bij elke pas die je zet is ook niet fijn.
Afleiden lukt dan niet, zijn vriendjes zijn al wat hij ziet.

Héhé, het lijkt erop dat het respect in het bos terug is. Vandaag straftijd aan de leiband vervangen door echte time-outs waarbij we beiden 5 min. op de grond zitten, en hij niet met takjes of gras bezig mag zijn. Na de 6de keer viel het kwartje, en was "kom" terug kom, en "los" terug los.

Nu nog uitproberen in het park en langs het wandelpad, en werken aan baasje niet achter je aansleuren bij het zien van speelvriendjes.

Een hele opluchting dat het in het bos toch al weer goed gaat!

Klinkt erg bekend... Het schijnt typisch "pubergedrag" te zijn. Mij is aangeraden om hem als hij niet luistert aan te lijnen en de hele wandeling niet meer "los" te laten. Of het daardoor komt, of omdat hij af en toe vergeet om puber te zijn weet ik niet. Maar het werkt meestal. Hier is het grootste probleem zijn sprong in een sloot. De sloten waar ik langs wandel zijn allemaal voorzien van "roest"water, dus een duik erin betekent ook een wasbeurt. Daar heb ik 's morgens niet altijd tijd voor, dus als hij er in wil duiken, roep ik hem gelijk bij me. Als hij komt dan beloon ik hem uitbundig, (met iets eetsbaars, het is tenslotte een labrador) komt ie niet en duikt hij erin, dan moet hij aan de lijn totdat we thuis zijn.

Voor het enthousiasme naar andere honden (en mensen) heb ik nog geen oplossing. Afleiden met een snoepje helpt helaas niet, ik hoop dat iemand een goede oplossing voor je weet. (ga ik het ook uitproberen )

Pfff, zó herkenbaar!!!
Boris is nu anderhalf en het gaat ineens wél een stuk beter met hem!!
Soms krijgt hij het nog wel op zijn heupen en spurt weg als ik hem roep maar over het algemeen luistert hij wel een stuk beter.
Hij krijgt ook steeds beter door welke hond hem leuk vindt of niet en weet de afstand dan ook wel te bewaren omdat hij anders de kous op de kop krijgt! ( van die andere hond dan he )

haha ik lees allemaal herkenbare dingen. spike van ons ( 17 aug 1 jaar) is ook slecht aan het luisteren. de ene dag gaat het beter dan de andere dag. gisteren liep hij continu met zn neus op de grond. ( loops vrouwtje?) en was moeilijk af te leiden. en inderdaad ook weer trekken aan de lijn. vooral als de pup die we sinds kort hebben er ook bij loopt....
gelukkig is het "normaal"
gedrag...

Ik heb er ook zo een als je niks tegenkomt gaat het goed maar ziet hij een andere hond gelijk liggen en niet meer mee te krijgen heb ook al eens gedacht misschien een gentle leader maar dat lijkt me ook niks.