Labradorforum

Wij vermoeden dat Trix staar begint te krijgen. Al wel een tijdje eigenlijk. Nauwelijks zichtbaar, een lichte waas als je vanaf de zijkant naar haar ogen kijkt. En ook nauwelijks merkbaar, zo nu en dan als ze een draai maakt ziet ze het niet als er een obstakel is en stoot haar neus. Of ze raakt een gegooid speeltje kwijt totdat ze deze ergens hoort vallen. Niks ernstigs. Trix is vermoedelijk 6/7 jaar.
We zijn dan ook helemaal niet van plan om er iets mee te doen voorlopig.
Maar toch... informatie kan nooit kwaad.
Ik heb al wel op internet een en ander gelezen maar ik ben benieuwd of hier mensen zijn die ervaring hebben met een hond met staar. Of deze geopereerd is. Waarom wel of waarom niet. Pros and cons zeg maar

Onze "opa" Simba had ook staar. Zo'n 3 jaar geleden viel het ons voor het eerst op. We hebben er nooit niks aan laten doen, maar het laatste half jaar ( 3 weken geleden hebben we hem moeten laten inslapen) merkten we wel duidelijk dat het erger werd. Als je een koekje liet vallen, moest hij echt zoeken waar het gebleven was. Of we hielpen hem door het aan te wijzen. Niet gezinsleden vonden het altijd erg komisch uitzien (wij wisten niet beter) De laatste maand wilde hij ook nog wel eens tegen een deur/keukenkastje oplopen. Hij had nl ook reuma en als hij dan aan kwam rennen en te laat "remde" schoof hij door. Gewoon met lopen zag hij het kastje/deur op tijd, maar rennend ging het wel eens fout. Volgens de da "leed" hij er neit van, hij werd wel wat voorzichtiger in zijn doen en laten.

Groetjes Marion

Ik zou daar niets aan laten doen. Terra heeft ook vrij heftige staar inmiddels en honden kunnen zich goed redden met slecht zicht. Ze passen zich vrij makkelijk aan en doen sowieso het meeste op reuk en gehoor.

We merken wel dat je er wel iets meer rekening mee moet houden, niet een deur op een kier voor haar laten staan bijvoorbeeld. Vroeger zag ze dan wel die op een kier stond en deed hem zelf verder open. Tegenwoordig loopt ze daar iets sneller tegen aan. Ook schrikt ze soms ook van bijvoorbeeld een takje dat uit het gras steekt, die ziet ze niet meer.

Afgelopen weken was ze ook doof (door oorzalf) en dat is wel sneu. Je merkt dat ze dan wel echt onzeker wordt en dan moet je met loslopen ook echt goed voor haar opletten. Dat je echt dicht in de buurt blijft etc. Inmiddels hoort ze gelukkig wel weer redelijk normaal hoor

Volgens mij is het trouwens zo dat bij ouderdomsstaar bij honden een operatie sowieso niet snel toegepast wordt.

Bedankt voor jullie reacties!
Ik lees idd ook overal dat honden er over het algemeen niet zo gek veel last van hebben. Stel nou dat het binnen korte tijd veel erger wordt dan kunnen we altijd nog kijken (omdat ze nog niet zo oud is), hoewel ik dat niet verwacht.
Hoe oud waren Simba en Terra toen jullie de staar opmerkte?

@Marion
Veel sterkte met het verlies van Simba, zo kort geleden nog.

Ik weet het niet meer zo heel goed wanneer wij of DA het voor het eerst zagen, maar ik denk ongeveer rond haar 9e.

Bij Terra wordt het heel geleidelijk erger. Waar je eerst alleen bij bepaalde lichtinval iets zag, zie je nu al wat duidelijker dat ze staar heeft. Ook in gedrag merk je heel langzaam veranderingen. Dat schrikken van een takje dat uit het gras steekt is bijvoorbeeld sinds een half jaar ofzo..

Dank je voor je medeleven. We missen hem nog steeds en ook Devil heeft de 1e week steeds naar hem gezocht. Simba was 9 jaar toen we het merkte. Je moet er idd wel rekening mee houden, maar eigenlijk doe je dat vanzelf (tenminste zo ging het hier) Als je hem wat gaf, kijken of hij ook alles had gevonden. En zoals Tamara ook al schrijft, deuren open of dicht, niet op een kier. Onze da raadde het ons af om hem eraan te laten helpen. Volgens haar vinden ze daar zelf hun weg in, passen zich aan, aan de situatie en (ook erg belangrijk) ze hebben er geen pijn van. Een behandeling geeft geen garantie en ook als het wel goed is gegaan, als je pech hebt komt het snel terug.

Groetjes Marion