De heer Doobemans en het drijfzand.

[Floortje Faun]

“Zou je hem niet uit het water houden?”, vraagt mijn grootmoeder bij het uitstappen: “het is zo modderig”. Een vraag die ik verwachtende was, en zoals gewoonlijk met schouderophalen beantwoord. “Wat jij nog wil proberen”, mengt mijn moeder zich ertussen: “luisteren zal ze toch niet doen…” Toch onderneemt ze zelf nog een poging: “dat er echt wel veel modder zal zijn, het is immers zo droog geweest de laatste tijd”
We zijn op bezoek bij mijn grootmoeder, en zoals gewoonte naar het bos in de buurt gereden. Een bos waar Doby dol op is: op en rond historische vestingwallen: met heuveltjes om op en af te spurten. En overal water, lees: modder.

Vandaag zijn al hun zorgen echter voor niets geweest: het is zo droog dat er, tot Doby’s ontgoocheling, geen water of modder te bespeuren valt.
Behalve op één plek, zie ik. Doby heeft het ook gezien. Moeder en grootmoeder lopen nietsvermoedend een stukje achterop, ik kijk opzettelijk de andere kant op. Kwestie van later te kunnen zeggen dat ik het niet gezien had…

Dan klinkt er gepiep. De heer Doobemans zit vast: tot aan zijn nek in de modder. Hij is niet eens tot aan het water geraakt, en kan geen poot meer verroeren. Met op de achtergrond: “Zie je wel dat je hem er niet in had mogen laten!”, snel ik de wal af.
Voorzichtig zet ik een voet in de modder, en prompt verdwijnt die tot aan mijn knie. Een bodem is niet te voelen. Wijselijk zet ik maar geen gewicht op die voet, en probeer het een halve meter verder. Maar ook hier verdwijnt mijn voet.
Waar ik het ook probeer, er lijkt geen bodem onder de dikke brij te zitten. Mijn hond is nog geen twee meter van me vandaan, maar bij hem raken lukt me niet. Hij onderneemt nogmaals een wanhopige poging om eruit te springen, maar zijn schoft gaat nauwelijks de hoogte in. Wat nu?
Hulpeloos kijk ik om me heen, een dikke knoestige tak trekt mijn blik. Een zucht van opluchting ontsnapt me. Dwars over de modder gaat het ding, en met een schietgebedje zet ik er een voet op. De knoest zakt een ietsje, mij toelatend mijn hond te bereiken. Ik krijg zijn halsband te pakken, en sleur er uit alle macht aan. Maar er komt geen beweging in mijn hond. Wel schiet de halsband over zijn oren.
Zijn nekvel dan maar. Ik trek en trek, de heer Doobemans lijkt meer en meer nekvel te hebben, maar nog steeds zit hij muurvast. Verbijsterd voel ik hoe ik zoveel vel in mijn handen heb dat ik het fijn knijp tussen mijn vingers. Nog steeds komt er geen beweging in mijn hond. Ik doe mijn best om niet te zien dat de brij zich als een gapende mond rondom de stronk geopend heeft, en het ding, met mijn voet erop, steeds dieper zakt.
Dan komt er een millimetertje beweging in mijn hond. En nog een millimetertje, en nog een millimetertje. De millimetertjes volgen elkaar steeds sneller op, en mijn hond schiet los.

Meteen schudt Doby alle narigheid én de vervloekte brij van zich af, en huppelt vrolijk weg. Verbouwereerd staar ik naar de veelvoud aan dikke, zwarte spikkels op mijn armen, T-shirt, en broek. Boven me hoor ik gegil, onnodig me af te vragen waarom. Beschuldigend worden me een zwarte rok (grootmoeder) en een paar zwarte benen (moeder) voorgehouden: “Waarom ik weer eens niet kon luisteren?!”. Met benen die nog trillen, en een bibberend stemmetje, antwoord ik: “dat ze er voor de rest van de wandeling niet meer mee in hoeven te zitten...”

[ElisabethErnstDave]

Jee wat een eng verhaal maar gelukkig heb je hem eruit gekregen en loopt het goed af kan me voorstellen dat je stond te bibberen

[laika]

jeeee wat een eng verhaal ik had mijn hand voor mijn mond ik dacht oooo wat zal jij het benauwd hebben gehad gelukkig is het goed afgelopen

[Charella]

Pfff dat is schrikken!

[Els]

Ik ken meerdere soortgelijke verhalen die een stuk minder florisant zijn afgelopen. Je hebt veel geluk gehad.

[*Remy*]

Wat ik niet begrijp is waarom je je hond volledig los laat lopen - zonder zelfs een lange 5 meter lijn eraan die je snel kan oppakken op het moment dat je hond een foute beslissing maakt - wanneer je hem niet in elke situatie bij je kan houden en/of terug kan roepen. Niet alleen is het gevaarlijk, maar je zal hond elke keer merken dat weglopen en niet luisteren hem veel meer oplevert dan op jou letten en wel naar jou luisteren.

[Lunatic]

Wat ik niet begrijp is waarom je je hond volledig los laat lopen - zonder zelfs een lange 5 meter lijn eraan die je snel kan oppakken op het moment dat je hond een foute beslissing maakt - wanneer je hem niet in elke situatie bij je kan houden en/of terug kan roepen. Niet alleen is het gevaarlijk, maar je zal hond elke keer merken dat weglopen en niet luisteren hem veel meer oplevert dan op jou letten en wel naar jou luisteren.

Wil jij zeggen dat je hond nooit los loopt?
Luisteren is gewoon aan te leren hoor, kost wat moeite, maar dan heb je ook wat!

Levensgevaarlijke situatie, ik zou voortaan iets minder eigenwijs zijn en naar je oma luisteren, die kent het gebied blijkbaar beter dan jij!

[rimanime]

Hoe het ook zei.........Je hebt een behoorlijk enge situatie meegemaakt. Koelbloedig zoals je bent opgetreden
Toch maar weer de 'puntjes op de I gaan zetten'

[bubbles]

Brrrrrr...... je zou er een nachtmerrie van krijgen..... gelukkig is het goed afgelopen!

[Floortje Faun]

Het staat niet in de tekst, maar met het gevaar viel het nog mee. De vestingwallen hebben geen verbinding meer met de zee of ander water. Er was dus geen gevaar voor opkomende vloed en verdrinking. Het ergste wat kon gebeuren, was dat de brandweer ons beide had moeten bevrijden.
Niettemin was ik goed geschrokken.

@Rimanime: bedankt voor het complimentje!

Het was ook een bevreemdende ervaring met modder die zich niet als modder gedroeg.
Het ene moment was er nog vaste grond, 10 cm verder liep een onzichtbare grens waarachter een bodemloze brij begon. Alsof iemand een diepe put met loodrechte wanden gegraven had, en die vervolgens volgestort had met bedrieglijke brij.
De modder opende zich ook als ik er een voet opzette. Mijn voet zakte tot aan mijn knie weg, maar ik kon mijn voet blijven zien. Mijn voet veroorzaakte een tapsvormige krater, waarvan de wanden mijn benen niet raakten. Met de knoest was dat hetzelfde. Erg raar.
Bij Doby daarentegen had de modder hem volledig omsloten.
Het is een plek die niet bekend staat om drijfzand, dat maakte het des te bevreemdender.

En het is iets wat ik alleen maar met Doby tegen kon komen; die stort zich overal in, en merkt daarna pas dat er iets scheelt. Daarom vind ik het wel grappig.
We hebben weer een avontuur meegemaakt. Benieuwd wat ik nog allemaal ga tegenkomen met hem...

[Els]

Ook drijfzand dat niet in verbinding staat met zee of ander water is heel gevaarlijk! Als je vast zit en gaat worstelen ga je steeds vaster zitten. Ik ken een paar honden die door de stress een hartaanval hebben gehad of die niet meer zelf los konden komen en daardoor dusdanig in paniek raakten dat het veel slechter is afgelopen. Je kunt er niet in verdrinken, maar wel behoorlijk letsel oplopen.

Denk niet te makkelijk over drijfzand, het is echt gevaarlijk. Ik blijf erbij dat je geluk hebt gehad en ik vind je smiley bij je berichtje ook een beetje misplaatst.

[Floortje Faun]

@Els: in het licht van jouw ervaringen kan ik begrijpen dat jij die smiley misplaatst vind.
Maar voor mij is dit nog steeds een ervaring die op het moment zelf spannend was, maar waar we achteraf allemaal (ik en mijn familie dus) om kunnen lachen.

Doby vertrouwde erop dat ik hem uit de penarie zou halen, en dat is precies wat ik gedaan heb. Ik had alleen een iets ander teken van dankbaarheid verwacht, een modderdouche was niet meteen wat ik in gedachten had...
Nu ik erover nadenk, is dat eigenlijk wat ik er het grappigste aan vind.

En terwijl ik nog 5 minuten op bibberende benen heb rond gelopen, sjeesde Doby alweer heuveltjes op en af, groef boomstronken uit, en gooide takjes in de lucht. Nergens van onder de indruk, die Doby.
En dat is één van de redenen waarom ik hem leuk vind.

[Allard]

@Els: in het licht van jouw ervaringen kan ik begrijpen dat jij die smiley misplaatst vind.
Maar voor mij is dit nog steeds een ervaring die op het moment zelf spannend was, maar waar we achteraf allemaal (ik en mijn familie dus) om kunnen lachen.

Doby vertrouwde erop dat ik hem uit de penarie zou halen, en dat is precies wat ik gedaan heb. Ik had alleen een iets ander teken van dankbaarheid verwacht, een modderdouche was niet meteen wat ik in gedachten had...
Nu ik erover nadenk, is dat eigenlijk wat ik er het grappigste aan vind.

En terwijl ik nog 5 minuten op bibberende benen heb rond gelopen, sjeesde Doby alweer heuveltjes op en af, groef boomstronken uit, en gooide takjes in de lucht. Nergens van onder de indruk, die Doby.
En dat is één van de redenen waarom ik hem leuk vind.

Jij bent zijn alpha, die hoort hem te redden.
In drijfzand kun je toch niet verdrinken?

[sharon66057]

Pff schrikken zeg! Gelukkig allemaal goed afgelopen