Labradorforum

“Oh nee, niet weer!”, schiet het door mijn hoofd. Uit de richting van het park zijn verdacht veel kinderstemmetjes te horen. En op een donderdagmorgen kan dat maar één ding betekenen: sportdag! Na 3 maand lang sportkampen, speelpleinwerking, sportdagen allerhande, een overvloed aan mooi-weer-wandelaars,- fietsers, en –joggers snak ik naar wat rust. Met mijn hoofd in de wolken wil ik lopen.
De heer Doobemans daarentegen is dol op sportdagen: vol kinderen die heen en weer rennen, van hot naar her stuiteren, en op de goede hoogte staan voor een onverhoedse lik in het gezicht. En er zijn er altijd wel een paar die zo’n gratis wasbeurt niet afslaan. Tot dusver geen probleem.
Alleen is Doobs het er nog steeds niet mee eens dat een goed opgevoede hond niet zomaar op alles en iedereen afstormt. Dus zit er niets anders op dan hem aan de lijn te houden. Met als gevolg dat hij zijn energie niet zal kwijtraken, en ik des te meer (nog wat werk met het netjes lopen aan de leiband).
Bah, ik heb meteen niet veel zin meer.

Dan slaan we het parkweggetje in, en merk ik dat het meevalt. Er is maar één klein groepje te zien, en die zijn ver genoeg om de heer Doobemans eerst nog wat vrijheid te gunnen.
Bij het naderen, word ik stoutmoedig. De kinderen lopen rustig op het gras, een ruim stuk van het pad verwijderd. Zal ik het wagen? Zou het lukken om hem los te laten lopen zonder dat hij op hen af crosst? Tenslotte heeft hij al zoveel vooruitgang geboekt. Ik waag het erop.
En zie met een grote zucht hoe mijn zwarte dondersteen een rotvaart inzet, zijn doel het kleine groepje. Hem roepen zal weinig verschil maken, maar voor de goede vorm doe ik het toch. Dan zie ik hoe hij zich, middels een noodstop, om zijn as gooit, en een duidelijke koerswijziging invoert. Een koers die hem recht naar mij voert. Wat is hij er toch goed op vooruitgegaan! “Goed zo!”, prijs ik hem: “Flinke man, hoor!”. Mijn humeur stijgt meteen een paar graden.
Een stukje verder zet hij opnieuw een aanval in. En tot mijn grote verbazing én vreugde laat hij zich ook deze keer goed corrigeren. “Flinke man, hoor!”

Dan zie ik een grote groep kinderen onze kant uitkomen, ver genoeg van ons vandaan om Doby nog even los te kunnen laten lopen. Ik bereken de afstand waarin ik hem nog probleemloos bij me kan roepen.
Tot mijn schrik krijgt de begeleider echter een lumineus idee. En zet de hele groep aan tot een sprint. Snel komen ze dichterbij, snel kijk ik waar mijn hond zich bevindt, snel probeer ik hem nog bij me te krijgen.
Maar de verleiding van joelende stemmetjes en rennende voeten is het heerschap te sterk. Met lede ogen zie ik hoe hij in sneltreinvaart op de groep afspurt, deze gillend uiteen laat stuiven, en hun sprint abrupt afbreekt. Als een uitgelaten pup huppelt mijn 60 cm hoge Doby van kind naar kind, in de vlucht likjes en zachte duwtjes met de neus uitdelend. Hier en daar breekt al een lach door. En als mijn “pup” prompt een blad papier apporteert, dat een kind uit schrik laat vallen, breekt die bij iedereen door.
Wanneer ik hem eindelijk te pakken heb, klinkt uit meerdere keeltjes: “U mag niet kwaad zijn, hoor, mevrouw!” Aan alle kanten raken we ingesloten door kinderen. “Wat een lieverd!”, “Zo’n leuke hond!”, “Wat een schattige hond!” gonst het om onze oren. Iedereen wil een knuffel, iedereen wil een likje.

In een opperbest humeur gaan we naar huis. Ik gloeiend van trots, Doby glimmend van plezier.

En bij deze... krijgen jullie eens een andere kant van mijn ongeleid projectiel te zien, die van de grote kindervriend.

geweldig

Leuk verhaal

Hey, het is een Lab hé .. Dat zijn gewoon kindervrienden

Heeeel herkenbaar

beregezellig geschreven. ik zag het helemaal voor me.
knap al hoe hij het doet hoor! Bimmel heeft dan net last van veren aan zijn poten ,doet graag aan hoogspringen. wat dat betreft kan hij zo mee doen met die sportdagen

Dank jullie wel voor de complimentjes!!!

Doby is normaal gesproken de onstuimigheid zelve, maar al vanaf het begin opvallend voorzichtig met kinderen.

Geweldig om te lezen en wat knap dat ie terug kwam na zoveel verleiding. Lekker hoor zo'n kindervriend. Diezel weet niet wat ie moet met kinderen en is er wat bang voor. ( Hebben zelf geen kids). Hij loopt er niet echt opaf tenzij ze hem negeren dan wordt ie nieuwschierig. haha.
Je mag zeker trots zijn hoor!

En toch he?
De hond wordt beloond voor fout gedrag: hij liep weg, reageerde niet meer, werd vervolgens door iedereen geaaid en de baas is trots... De volgende keer zal hij dus nog eerder bij je wegrennen als hij een groep kinderen ziet...

Maar dat niet alleen: weet je wel hoeveel kinderen panisch zijn voor honden? Die schrikken zich echt helemaal de tandjes door dit zogenaamd grappige onstuimige gedrag, maar als je echt bang bent, is hier helemaal niets grappigs aan...

@Corretje: dank je wel voor het complimentje!
Ik heb gelukkig ook het voordeel dat er hier een park/sportcentrum aan het einde van mijn straat is, en dat Doby nog in zijn socialisatieperiode zat, toen de sportkampen begonnen.
Niettemin ben ik trots op hem!
Ik vond het fijn om een hondje te hebben dat alleen mij belangrijk vond (en alle andere mensen als meubilair beschouwde), maar ik vind het eigenlijk even fijn om nu een hond te hebben die dol is op alle mensen.

@Nancy: als ik niet tenvolle zou beseffen dat er genoeg kinderen bang zijn van honden, zou ik geen moeite doen om het hem af te leren. Dus op dat vlak ben ik het volledig met je eens.
Het staat niet in de tekst, maar Doby heeft wel degelijk een reprimande gehad (daarom dat ik te horen kreeg: "dat ik niet boos op hem mocht zijn"), en achteraf ook een time-out.
Ik besef terdege dat die straf minder effectief was vanwege alle aandacht van de kinderen, maar ik kan merken dat het toch geholpen heeft.
En ik kan hem prima een straf geven, maar stiekem toch met hem lachen of trots op hem zijn. Het één sluit het ander niet uit.

Floortje Faun schreef:@Corretje: dank je wel voor het complimentje!
Ik heb gelukkig ook het voordeel dat er hier een park/sportcentrum aan het einde van mijn straat is, en dat Doby nog in zijn socialisatieperiode zat, toen de sportkampen begonnen.
Niettemin ben ik trots op hem!
Ik vond het fijn om een hondje te hebben dat alleen mij belangrijk vond (en alle andere mensen als meubilair beschouwde), maar ik vind het eigenlijk even fijn om nu een hond te hebben die dol is op alle mensen.

@Nancy: als ik niet tenvolle zou beseffen dat er genoeg kinderen bang zijn van honden, zou ik geen moeite doen om het hem af te leren. Dus op dat vlak ben ik het volledig met je eens.
Het staat niet in de tekst, maar Doby heeft wel degelijk een reprimande gehad (daarom dat ik te horen kreeg: "dat ik niet boos op hem mocht zijn"), en achteraf ook een time-out.
Ik besef terdege dat die straf minder effectief was vanwege alle aandacht van de kinderen, maar ik kan merken dat het toch geholpen heeft.
En ik kan hem prima een straf geven, maar stiekem toch met hem lachen of trots op hem zijn. Het één sluit het ander niet uit.

Ik ben bang dat je hond dit niet snapt. Mocht je fout gedrag willen bestraffen, dan is je timing essentieel, achteraf bestraffen snapt je hondje niet. Ook al doet zijn houding anders denken, dit komt dan waarschijnlijk door jou lichaamstaal. Niet omdat hij snapt wat hij eerder verkeerd heeft gedaan, dit verband kan een hond niet leggen bij mijn weten. Het is of op heterdaad bestraffen, dus direct of nog beter voorkomen dat hij de fout in gaat.

@Ollie: Ik ben het met je eens dat een straf zo snel mogelijk op een overtreding moet volgen, omdat je hond anders de link niet meer kan leggen. Maar in de gegeven situatie was het naar mijn mening dus wel nog zinvol.