Labradorforum

Mijn opa is 89 jaar oud en heeft dementie. Hij woont al jaren in een verpleegtehuis en vooral de laatste twee jaar kan het woord ''wonen'' vervangen worden door wegkwijnen veroorzaakt door zijn dementie Hij leeft in het verleden en herinnert hier alleen de verdrietige dingen ervan, zoals de dood van zijn moeder meer dan 40 jr geleden. Daarnaast is hij zich regelmatig bewust van zijn cognitieve achteruitgang waardoor hij nog angstiger en verdrietiger wordt. Ik vind zijn leed verschrikkelijk om te zien.
Mijn opa vindt bezoek geweldig, hoewel hij ons soms niet herkent en dan geholpen moet worden met onze namen. Mijn ouders en zijn andere kinderen proberen hem altijd zo'n leuk mogelijke tijd te bezorgen om hem voor even weer in het nu te halen.
Samen met mijn moeder ben ik op het idee gekomen om Bob mee te nemen aangezien oudere mensen hier vaak goed op reageren. En zeg nu zelf, Bob is om op te vreten
Zondag was het zover en gingen Roy en ik op pad met onze kleine mister clooney Max bleef thuis, omdat mijn opa bang is voor Max (groot, zwart en te enthousiast).
Bij aankomst hadden mijn ouders mijn opa bij het grote raam van het restaurant gezet. Mijn opa vond het geweldig en ook wel een beetje spannend, want wat zou de verzorging ervan vinden als hij een hond zou houden Toen wij binnenkwamen en Bob iedereen begroet had, wilde mijn moeder Bob een speculaasje geven. Terwijl ik mijn moeder aan het uitleggen was, dat ik dat niet wilde om een bedelen te voorkomen, bleek het kwaad al geschied....
Toen ik mij omdraaide naar mijn opa zat Bob heel aandachtig naar de vinger van mijn opa te gluren waar nog restjes van slagroom aan zaten...had mijn opa blijkbaar Bob een hele vinger slagroom gevoerd Jullie kunnen je natuurlijk voorstellen dat Bob de man in de rolstoel regelmatig in de gaten heeft gehouden en niet zo blij was met ons toen wij opa vertelde zelf zijn koek te eten ipv te voeren aan Bob
Het eerste kwartiertje was Bob een beetje onrustig vanwege alle nieuwe indrukken, maar daarna vond hij zijn rust om op een lekker knookje te kluiven dat wij hadden meegenomen. Naar mijn opa toe was Bob vrolijk, maar wel beheerst en zachtaardig zoals altijd. Mijn opa vond Bob heel erg leuk, maar toch wel een beetje te wild en te groot voor op zijn kamer. Hij wilde Bob graag een maatje kleiner hebben Voordat wij naar huis ''mochten'' moest Roy plechtig aan mijn opa beloven dat Bob goed verzorgd werd en niets tekort zou komen
Wij zijn ontzettend trots op onze kleine man dat hij het zo goed heeft gedaan en zo lief was.

Lief verhaal. En herkenbaar. Ik ga met Toos en Nino af en toe naar demente bejaarden op de koffie. Ze vinden het prachtig, zowel de honden als de mensen. Anderhalf uur, knuffelen en ( jawel) koekjes voeren. Even een verzetje en het is soms nog uiterst hilarisch ook.
Toosje is mijn dochter ( volgens een van de bejaarden) en ze vind vooral het witte jasje dat Toosje aanheeft ( haar vacht) heel bijzonder.
En Nino is volgens een mevrouw van haar, maar mag ik hem wel meenemen om mee te gaan wandelen. En als je het mij vraagt is ze 1 minuut nadat ik weg ga , alweer vergeten dat wij er waren.
Maar ze hebben in ieder geval wel even plezier gehad. En dat is te merken ook.

aah wat een leuk verhaal zeg. Ga maar lekker vaak op visite bij je opa,nu het nog kan.
wat een kleine moeite eigenlijk he , en zoveel plezier !

Wat een prachtig verhaal zeg! Ik werk zelf met dementerende mensen en als je ziet hoe ze van zulke momenten kunnen genieten.. Echt heel mooi! Een half uur later weten ze het misschien niet meer, maar als op dat moment genieten is het al heel mooi meegenomen

wat leuk dat je dit gedaan hebt. geluksmoment denk ik vast.

Wat een mooi verhaal. Neem Bob maar vaak mee

Geweldig mooi verhaal! Bob doet het goed bij opa!

Het is toch gewoon ontroerend hoe honden zo'n effect kunnen hebben op mensen.... supermooi verhaal ! Het belangrijkste is dat mensen in deze fase van hun leven toch nog kunnen genieten, ook al is het maar voor even en zijn ze het misschien even vlug terug vergeten....ze hebben dan toch weer een mooi moment gehad dat niemand hen meer kan afnemen....

Hopelijk kan je je opa nog dikwijls laten genieten van je bezoekjes met schattige Bob....

Groetjes
Martine en Zabbo

Wat goed joh, het is toch heerlijk als je met elkaar nog zulke leuke momenten kan beleven ondanks de nare ziekte van je opa.

Leuk om te lezen, idd een mooi verhaal!

Wat een mooi verhaal. Daar geniet je toch wel van he als dat allemaal goed gaat. Ik heb Kira een keer meegenomen naar mijn oma. Die had een herseninfarct gehad, maar zij vond Kira niet zo interressant. Heeft nooit echt van honden gehouden trouwens. Maar andere mensen in de koffiezaal vonden haar erg lief.