Trufa is geboren bij een broodfokker is Sevilla, aan haar tandjes en uiterlijk te zien is ze tussen de 4 en de 5 jaar oud.
In Sevilla leefde ze samen met Rubia, een blond labrador teefje. Trufa was dochter van een fokteefje, gedekt door een rasreu, en werd altijd gedekt door rasreutjes om mooie pupjes te krijgen die dan weer goed verkocht werden. Dit is waarschijnlijk zo gegaan vanaf haar eerste loopsheid tot vorig najaar.
Ze is sociaal met honden, is altijd met Rubia en de wederzijdse pups geweest, en je merkt aan haar manier van spelen dat ze gewend is om met pups te spelen, nu pas begint ze wat wilder de worden, maar in het begin speelde ze met onze 36 kg. wegende golden alsof hij een pup van een paar weken was
Andere sociale vaardigheden mist ze echter, of zijn onderontwikkeld.
Hoe ze precies bij de opvang in Sevilla is gekomen weet ik niet, het schijnt met geldproblemen van de fokker te maken hebben, maar kennelijk was het de bedoeling dat zowel Rubia als Trufa naar de stichting progolden in Barcelona zouden komen, om vanuit een opvanggezin naar adoptiebaasjes te kunnen. Rubia bleek echter op het laatste moment weer zwanger te zijn en is toch niet afgestaan door de fokker...
Trufa kwam in februari bij het opvanggezin in Barcelona terecht. Daar leerde ze al met mensen leven, maar nog steeds had (en heeft) ze angst voor dingen die soms heel onverwacht zijn. Wij zagen Trufa via de stichting progolden waar ik lid van ben, vanwege onze golden (ook een herplaatser, deze met nog geen 5 maanden...), en we werden verliefd op haar prachtige kopje. We zijn bij haar op bezoek geweest en besloten haar te adopteren.
Sinds 10 mei woont ze bij ons, en het aanpassen gaat eigenlijk heel snel. Maar ze is snel bang, schiet dan in de stress, en het is moeilijk om haar daar weer uit te krijgen dan. Aanraken heeft ze niks mee, dat geeft haar geen rust op zo'n moment, integendeel. Voertjes maakt dat we die cirkel van angst weer doorbreken, en ze weer beseft "o ja, die waren aardig, daar speel ik mee, daar kwispel ik 's morgens tegen".
Ze is bang voor mannen, in het begin schoot ze in een hoekje zodra ze mijn man maar zag. Nu blaft ze tegen hem, gromt zelfs tegen hem, maar beseft dan opeens dat hij die man was waar ze ook mee gaat wandelen, en waar ze lekkere dingen van krijgt. En komt ze gewoon in de kamer liggen waar hij ook is. Maar écht vertrouwen doet ze hem (nog) niet. Tot grote frustratie van mijn man.
Maar je vraagt je af wat ze haar aangedaan hebben. Een onverwachte (voor haar) beweging, een hard geluid (in je handen klappen), maakt dat weg duikt, helemaal klein en in elkaar gekropen...
Die angst heeft ze vooral in besloten ruimtes, ruimtes waar ze niet weg kan. Als er een man voor de deur staat moeten we echt uitkijken dat ze niet tussen de deur doorglipt en de straat oprent, gewoon uit ontsnappingsnood. Met vrouwen is het anders. Daar rent ze ook niet op af of zo, maar ze is er niet bang voor. Met mijn dochter en mij is het inmiddels gewoon goed, ze komt ons begroeten bij de deur, kwispelt zich een bult als we thuiskomen, en luistert goed naar ons op straat, ze kan met ons gewoon loslopen.
Eten uit een bak was ook een drama in het begin. Ze heeft duidelijk altijd van de grond gegeten, en "vechtend" om haar eten, want ze kon niks met de bak, en nam een hapje om dan heel snel weg te rennen, en het ergens anders door te slikken. Ondertussen angstvallend Ron in de gaten houdend, die haar in diepe verbazing aankeek, want die snapte er helemaal niks van hahaha.
Inmiddels eet ze uit de bak, wij houden hem nog wel vast, dat hij niet kan schuiven, want daar schrikt ze erg van, en naast Ron, want dan is het rustigst, omdat ze ziet dat hij zijn eigen eten heeft en niks met dat van haar wil.
Het is een heel proces, maar er zijn ook leuke dingen, zien hoe ze met Ron speelt, inmiddels begrijpt dat een balletje gooien wil zeggen dat je hem mag pakken (en dan blijft ze daar ook tijden helemaal blij mee rondstappen
) en dat takken ook leuke dingen zijn om mee te spelen, zeker als Ron ook aan de andere kant mee doet. We zijn trots op haar, we zien hoe ze zelf haar angsten steeds overwint, steeds een stapje verder doet, steeds ontspannener ligt te slapen, steeds meer gewoon hond wordt. En we hopen dat Trufa nog heeeeeeeeeeeeel veel jaar gewoon gelukkig bij ons mag zijn
Zosja 31-03-2003...........02-02-2016
Shanna 8-11-2008
hopelijk heeft ze nog een flink aantal onbezorgde jaren bij jullie..... 
Cooper; Rembrandt 18-6-2008
Marron R.I.P