Tijd voor afscheid?

[Kelsey en Lenka]

Ik vind het zo moeilijk om te beslissen wanneer het voor je hond genoeg is. Het liefst zou ik ze bij me houden tot het echt niet anders kan, maar is dat juist? Is dat wat Kelsey wil? Kelsey heeft veel meegemaakt in het leventje voor ons, waardoor ze pas heel laat pijn toont. Alsof ze niet wil klagen omdat ze nu een droomleven heeft.
Maar elke dag zie ik dat er wel weer iets is die minder vlot gaat. Ik zou haar willen voelen om te weten of ik nog op die manier zou willen leven. Ik wil zeker weten of ze wel of niet pijn heeft. Ik heb altijd gezegd aan anderen dat je weet wanneer het voor je hond genoeg is geweest,... maar daar ben ik nu niet meer zo zeker van. Mijn vorige hond had een darmtumor die open was gegaan waardoor ze zou doodbloeden, dus dat was noodzaak. Je zag ook die smekende blik in haar ogen. Op het laatst, bij de dierenarts, keek ze zelfs dankbaar, alsof ze wist dat na enkele minuten alles was opgelost.
Kelsey kan nog maximum het kleine blokje om (5min) wandelen en dan is ze al enkele keren door haar poten gegaan. Op haar voorpoten zitten dan ook knobbels van de artrose. Haar spieren zijn geslonken.
Ze is al een eindje incontinent. Het begon met op wandeling te poepen zonder dat ze het wist. Maar nu laat ze haar plas lopen wanneer ze slaapt en gebeurt het heel vaak dat ze poept in haar slaap. Als ze wakker is lukt de plas ophouden dan weer wel, maar als ze voelt dat ze moet poepen, raakt ze nooit meer tot aan de deur.
Het gebeurt steeds vaker dat ze ook binnen door haar poten gaat. Of dat ze tijdens het stappen, gaat zitten om t vermijden dat ze tegen dek gaat.
Harde botten at ze al een eind niet meer, maar met een dental stick of jumbone kon je haar plezieren. Tot kerst... Ze wou hem niet
Sinds kort wil ze ook geen dental stick meer. Haar brokjes gaan ook veel voorzichtiger binnen dan vroeger. Gisteren gaf ik haar een wortel en ook die liet ze vallen. Ik heb hem in stukjes moeten snijden. Ze heeft dus vast tandpijn. En op die leeftijd kan de dierenarts daar niets meer aan doen. De kans dat ze uit de narcose ontwaakt is erg klein.
Maar dan is er natuurlijk Kelsey zelf die ok, 23u per dag slaapt, maar er best gelukkig kan uitzien in haar mand. Of sinds we de hondenbuggy kochten, echt geniet van het feit dat ze terug meekan op wandeling. De hond die nog gezellig kwispelt wanneer je haar eens goed knuffelt en je aankijkt met die trouwe labjesblik. Man, wat ben ik dankbaar dat ik die meid heb mogen kennen. Maar het is zo moeilijk als je zo snel haar eind ziet naderen. Ik hou elke dag meer van haar! En ik weet echt niet wat ik moet doen...

[Bowie]

Ik denk dat de grens van wat je hondwaardig vindt steeds een beetje opschuift als je er middenin zit en je lieverd zo graag ziet.
Als ik (als buitenstaander) dit zo lees denk ik dat de grens die ik voor Bowie voor ogen heb (voor wat betreft een Bowie-waardig leven) al even overschreden zou zijn.
Voor een ieder zal de grens ook vast ergens anders liggen.

Heel veel sterkte met het afscheid wat eraan zit te komen.

[Susan78]

Ja, het is ook vreselijk moeilijk.. Van de ene kant wil je niet dat ze (pijn) lijden en van de andere kant wil je haar ook nog lang niet kwijt!! Mijn lab Lex zit nu in de fase van opeens (op de stoep of goot) zijn behoefte doen zonder dat hij het echt door heeft. Ook loopt hij soms tot 3x aan toe naar zijn waterbak en vergeet dan wat hij daar ook alweer ging doen. Het vele, vele slapen, vaak door de pootjes zakken en voor elke opstap, trapje, auto ingaan enz moet hij worden opgetild. Ook het niet aangeven dat ze pijn hebben maakt het er niet makkelijker op.. Als ik aan Lex zijn einde denk krimpt mijn hart in elkaar.. Dat lijkt me inderdaad zo'n verschrikkelijk moeilijk en verdrietig moment! Ik hoor en lees vaak dat wanneer het voor de hond echt genoeg is, dat je dat dan aan hem/haar merk. Daar hou ik me dan ook maar een beetje aan vast. Verder doen wij hier thuis ons uiterste best om het onze senior zo comfortabel en plezierig mogelijk te maken en houden we hem heel goed in de gaten. Ik wilde met deze reactie aangeven dat ik heel goed begrijp wat je bedoelt en hoe je je voelt en ik wens je heel veel sterkte met Kelsey..

[Terra5]

Pff, heftig om dit nu te moeten lezen Maar ik wilde je toch even mijn ervaring van vorige week meegeven.

Wij zagen aan Terra de laatste weken ook dat alles minder werd. Het rondje door de wijk ging net wat meer moeite kosten, eten ging nog met smaak maar net wat trager. Ze reageerde nog steeds vrolijk als we binnen kwamen of tegen haar praatten, maar ook dat ging allemaal een standje lager.. Daarbij kwam voor Terra ook dat sinds een week d'r keel door maagzuur duidelijk geïrriteerd was en daar konden we ook niets meer aan doen, qua medicatie zat ze overal op de max..

Ik dacht ook altijd dat je hond het ook zelf aan geeft. Totdat ik Terra leerde kennen. Terra was een echte lab, altijd vrolijk en erg hard voor zichzelf. Ik wist dat als ik moest afwachten, totdat zij echt op zou geven, dan ben ik voor mijn gevoel te laat. Mijn vriend zei afgelopen zondag nog; je zou haar vier poten kunnen afhakken en dan nog zou ze kwispelend naar je toe willen komen.

Wat ik zelf vorige week heb gedaan, is echt op een rijtje zetten wat ik nog Terra-waardig vond. Wogen de goede momenten nog tegen de slechtere op? Konden wij nog iets doen zodat zij nog langere tijd comfortabel was? Voor mij was die balans aan het verschuiven.. Ik wilde zelf niet afwachten tot het moment dat ze 1 van de belangrijke dingen echt niet meer zou kunnen of willen, zoals wandelen, eten en kroelen. Ik wist dat er binnen afzienbare tijd het punt zou komen, dat ze wel zou gaan lijden. Met name door d'r slokdarmverlamming, maar wellicht ook door het erger worden van de artrose. Dat moment kwam er aan, ook al was ze nu nog een dappere dodo, en dat punt wilde ik niet afwachten..

De grens trekken voor een hond, die dat zelf niet doet, is het moeilijkste wat ik in mijn leven heb moeten doen

Maar waar je de grens moet trekken, hangt ook heel erg van de hond zelf af. Waar kan die nog plezier uit halen en is dat nog voldoende? Is de hond comfortabel? En natuurlijk ook van jezelf.. wat vind je zelf bij je hond horen en wat kan nog?

Het is zo moeilijk.. Heel veel sterkte!

[laika]

heel veel sterkte en wijsheid gewenst

[Noah/Bruce]

Is iid een hele moeilijke beslissing, stond in 2003 voor dezelfde keuze met Billie, mijn Rottherder, hij werd incontinent enen kon ook zijn ontlasting niet langer ophouden, voor mezelf had ik toen het gevoel dat ik achter de meet was en heb hem toen, in mijn ogen, te laat laten gaan.

Maar het is zo moeilijk om hier een goed afgewogen besluit te nemen, je vind immer altijd wel lichtpuntjes.

Veel wijsheid met je beslissing.

[Kelsey en Lenka]

Dit is echt het moeilijkste wat ik in mijn leven al heb gedaan. Beslissen voor een ander wanneer het genoeg is. En dat hebben we dus gedaan. Ik ga voor donderdag een afspraak maken met de dierenarts. Die blik in haar ogen toen ze die wortel moest laten vallen, heeft bij mij heel wat losgemaakt. Onmacht, verslagenheid... Het blijft me achtervolgen. En als ik dan zie hoe haar pootjes bibberen wanneer ze staat om maar niet te bezwijken onder haar gewicht (die trouwens heel bescheiden is), dan weet ik dat ik moet doen, wat goed is voor haar. Ik mag niet egoïstisch zijn en ze nog een paar maand langer bij me houden tot ze misschien niet eens meer zelf recht raakt. Het gebeurt nu al nu en dan dat ik ze terug moet recht helpen als ze is gevallen. Het is genoeg geweest... ook al ligt ze dan nog in volle tevredenheid te slapen... Ik moet haar laten gaan.... omdat ik van haar hou! Maar man... Wat doet dat VERDOMD VEEL ZEER!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[roelien]

Wat een super moedige beslissing.

Wat Bowie ook al zei, als je er midden in zit kan de grens steeds verder opschuiven.
En is het voor een buitenstaander 'makkelijker' er iets over te zeggen.
Die zit niet in dezelfde emotie, zelfs niet als je het ook hebt meegemaakt.

Het is zo moeilijk dat afscheid nemen, bedenk wat je nog wil deze dagen, wat voor haar haalbaar is, en hoe jullie op een goede manier afscheid kunnen nemen.

Heel erg veel sterkte!!!

[Ester007]

Mijn ervaring is, als het moment er is dan weet je " nu is het zover"
Dan zit je in een situatie dat het redelijk gaat en dan gaat het plots slechter.


Heel moeilijk, sterkte!

[Nancy]

Wat een moeilijk en dapper besluit!

Bij onze vorige hond waren we al jaren aan het discussieren. We gingen al geen blokje meer om: alleen nog maar in de tuin, want als we dat deden, viel er binnen nog wat te doen en sliep hij niet de hele dag. En daar had hij dan meer plezier in, dan in dat blokje om...

En ineens, terwijl we op zondag nog hadden gezegd dat het best goed ging, zag ik op maandagochtend dat het klaar was. Ik weet nu niet meer waarom, maar toen wist ik het zeker. Partner kwam naar huis en die zag het ook: het was genoeg.

En jij zag het dus met die wortel, alleen moet dat soms nog even vorm krijgen. Je wist het al, alleen nog accepteren. Ik vind je dapper en wens je nog genietmomentjes toe en heel veel sterkte...

[Bowie]

Deze beslissing is de moeilijkste die er is als baasje zijnde, dat je moet beslissen over leven en dood, over leefbaar leven en hondwaardig leven.
Wanneer dat over is, wat het juiste moment is om los te laten terwijl je 't liefst voor eeuwig vast wilt houden.
En toch is 't ook het grootste gebaar van liefde.
Dat we ze mogen besparen dat leven lijden wordt.

Knufffff

[esmoezie]

Wat lijkt me het een moeilijk besluit, maar inderdaad uit liefde voor je hond. Heel veel sterkte deze week

[FunnyNina]

Wat een moedig en wijs besluit,geniet nog maar even van je meisje en geef haar een dikke knuffel van mij.

[Noah/Bruce]

Respect!!

[Haasje]

Pff wat moeilijk! Wat een moedig besluit vanuit liefde.. Geniet nog even van haar. Ik wens je heel veel sterkte toe!