Labradorforum

Ik heb een vraag.

Kan een hond neerslachtig zijn?? Lijkt of Diezel dat met tijd en wijle is. Na het overlijden van Kira vind ik Diezel een stuk rustiger geworden.
In sommige opzichten wel lekker, maar ik mis ook wel het een en ander van hem. Dat vrolijke en gekke gedrag van hem.

Maandag ochtend lag ie helemaal opgerold in een hoekje bij de kast, waar hij echt nooit ligt. De mand heeft wel een klein stukje er vandaan gestaan waar Kira altijd in lag. Vanmorgen toen het baasje naar zijn werk ging lag hij ook helemaal opgerold in de bench. Hij was uitgelaten en had gegeten. Maar het lijkt zo zielig Zelfs buiten vind ik hem rustiger. Tenzij er vriendjes/vriendinnetjes meelopen met ons dan is ie wel aan het spelen.

Ik weet van mezelf dat ik soms ook minder vrolijk naar hem toe ben, dan toen Kira er nog was. Ligt ook aan mijn humeuer. Ik mis haar ook nog heel erg. Op een of ander manier kan ik hem niet echt geven wat ik Kira gaf.En ik voel me daar schuldig over. Ik speel wel met hem en knuffel en stoei met hem. Of doe een zoek spelletjes. Maar heel enthousiast ben ik niet.

Zou hij merken dat ik Kira nog vaak mis?

Ik hoop dat jullie mij tips kunnen geven wat ik hier aan kan doen. Zit ook wel te denken om er een hondje bij te nemen. Dan kan hij ook weer wat meer spelen. Ook in huis.

Groetjes van Corine

Hoi Corine,

Wat een vervelend verhaal!
Ik vroeg me af of Diezel erbij was toen Kira overleden is/ heeft hij geroken dat zij niet meer leeft?
Veel mensen beseffen zich namelijk niet dat dit heel belangrijk is in het afscheid nemen, bij dieren!
Als ze geroken hebben dat hun vriendje/ vriendinnetje niet meer leeft, gaan ze nl. niet meer naar hem/haar zoeken.
Verder rouwen dieren anders dan mensen en zal Diesel zeker reageren op jouw emotie.
Mijn advies zou zijn om geen nieuwe hond te nemen zolang je zelf nog aan het rouwen bent,
dit zal de nieuwe hond nl. merken en dit zal geen positieve uitwerking hebben, (ook dikwijls bij Cesar Millan besproken).
Echter uiteraard rouwt iedereen anders en is dit ieders eigen keuze.

Groetjes en heel veel sterkte!

Ik herken het. Wij hadden altijd 4 honden. 3 pekinezen (kruizingen) en 1 berner. Vorig jaar ben ik in 2 maand tijd 2 kleintjes verloren. Toen Sasja overleed, ging Boebie snel achteruit. Deze heb ik laten inslapen op 3 juni.

De andere 2 waren nog redelijk vrolijk toen Sas overleed. Maar het werd teveel voor ze toen Boeb ook overleed. Ze hebben beide een poos niet willen eten. Moesten ze echt naar buiten duwen/tillen. En ze lagen hele tijd alleen maar voor zich uit te staren. Gegeven moment gingen ze wel weer eten. Maar bij de kleine heeft het echt nog een poos geduurd, voordat ze weer wat happy werd.

Jazeker kunnen honden rouwen. Lange tijd was het not done om te denken dat dieren emoties konden hebben. Dan zou je het dier te veel vermenselijken. Maar de laatste jaren wordt er veel onderzoek gedaan naar dierlijke emoties. Er zijn hele boeken over geschreven. Het blijkt dat veel diersoorten een rijk gevoelsleven hebben. Ze hebben allerlei emoties, zoals vreugde, verdriet, angst, jaloezie, rechtvaardigheidsgevoel, eenzaamheid, ze kunnen troosten en vergeven, enz. enz. En ze kunnen dus ook rouwen. Er zijn vele, vele verhalen bekend van dieren die helemaal van slag waren na het overlijden van een huisgenoot. Het is wel sterk individueel. Het ene dier rouwt niet of nauwelijks en het andere dieren is maanden van slag.
Hier is een artikel erover (vanaf blz. 4 gaat het over rouwende honden): http://www.bestemaatjes.nl/upload/2/news/rouw.pdf

Veel sterkte voor jullie.
Hanneke

Laboriginals schreef: Jazeker kunnen honden rouwen. Lange tijd was het not done om te denken dat dieren emoties konden hebben. Dan zou je het dier te veel vermenselijken. Maar de laatste jaren wordt er veel onderzoek gedaan naar dierlijke emoties. Er zijn hele boeken over geschreven. Het blijkt dat veel diersoorten een rijk gevoelsleven hebben. Ze hebben allerlei emoties, zoals vreugde, verdriet, angst, jaloezie, rechtvaardigheidsgevoel, eenzaamheid, ze kunnen troosten en vergeven, enz. enz. En ze kunnen dus ook rouwen. Er zijn vele, vele verhalen bekend van dieren die helemaal van slag waren na het overlijden van een huisgenoot. Het is wel sterk individueel. Het ene dier rouwt niet of nauwelijks en het andere dieren is maanden van slag.
Hier is een artikel erover (vanaf blz. 4 gaat het over rouwende honden): http://www.bestemaatjes.nl/upload/2/news/rouw.pdf

Veel sterkte voor jullie.
Hanneke

Klopt. De kat van mijn opa en oma mistte mijn opa zo erg na het overlijden. Dat hij zichzelf uithongerde, niet meer zichzelf verzorgde etc. Deze heeft mijn oma toen in laten slapen.

Jij zit nog niet lekker in je vel, ook dat voelen ze heel goed aan. En ook zij heeft de tijd nodig om te wennen aan de nieuwe situatie. Simba heeft het ook even geduurd voordat ze weer echt lekker in haar vel zat. En dat ze ook echt weer gewoon lekker bij ons in de kamer kwam liggen.

Sterkte voor jullie...

@ Laura. Diezel is van het begin tot het einde bij het overlijden van Kira geweest. De DA is hier thuis geweest. Diezel heeft erbij gelegen en toen we Kira naar het crematorium hebben gebracht heeft hij bijna een uur bij haar achter in de kofferbak gezeten. Heel bijzonder schijnt.. Ook in het crematorium hield hij de vrouw die alles verzorgde goed in de gaten. Hij mocht er ook overal bijzijn. Toen zij Kira deed opbaren zeg maar enz enz.

Ik weet niet of hij Kira mist, maar ik heb het idee dat ie meer eenzaam is zeg maar. Ik werk 3 halve dagen en 2 hele. Op vrijdagmiddag gaat hij altijd met de overbuurvrouw mee en haar hond en nog een vriendinnetje van Diezel gaat dan mee. Ik werk dan de hele dag. De halve dagen ga ik altijd met hem naar het bos om te spelen en wandelen. Woensdags wordt hij ook uitgelaten door de buurvrouw want dan werk ik ook de hele dag. Dus aandacht en vriendjes heeft ie genoeg. Het is ook meer thuis dat ie zo rustig is en als ik alleen met hem wandel ook wel. Wordt wel wat losser.

Ik weet dat Cesar Millan dat zegt en ik ben het er ook wel mee eens dat een hond jouw gevoel aanvoelt. Ik dacht voor mezelf een beetje afleiding. Een ander lief beestje om voor te zorgen. Ik weet dat een andere hond Kira nooit en ten nimmer kan vervangen. Geen enkele hond is zo lief als Kira was. Maar Dat wil ik zeker ook niet.

Diezel zoekt ons wel op. Ligt lekker op zijn bank en heel af en toe tussen ons in. Maar als ik samen met hem ben mis ik dat hij speelt met een andere hond. Kira en hij konden zo leuk bekvechten. Maar ook kon hij heel erg onrustig zijn. Dit mis ik overigens niet. Als ik 's morgens dan gegeten had wilde meneer al naar buiten terwijl ie om een uur of 7 buiten was geweest. En dan was het half 9-9uur. Dan liep ie elke keer achter me aan. Nu doet ie dat niet meer. Ik moet hem echt roepen om mee te gaan.

Maar goed we denken er nog over hoe en wat. Het hondje wat ik gezien heb bij de opvang heeft waarschijnlijk al een baasje. Misschien ons toch wat tijd gunnen om er overheen te komen.

In ieder geval heel erg bedankt voor jullie reacties. Groetjes van Corine en een pootje van Diezel

Diezel eet overigens wel goed. Koekjes en snoepjes gaan er goed in.

Een hond kan idd depressief zijn, zoals in jouw geval door het overlijden van je andere hond.
Er staat best flink wat tijd voor, voordat ze dit verwerkt hebben. Bij de ene hond merk je het heel goed, bij een ander is er niks zichtbaar.

Probeer hem flink afleiding te geven, verder heeft het tijd nodig, net als bij jezelf

Laura schreef: dit zal de nieuwe hond nl. merken en dit zal geen positieve uitwerking hebben

Op wat heeft dit geen positieve uitwerking?

corretje schreef: Diezel is van het begin tot het einde bij het overlijden van Kira geweest. De DA is hier thuis geweest. Diezel heeft erbij gelegen en toen we Kira naar het crematorium hebben gebracht heeft hij bijna een uur bij haar achter in de kofferbak gezeten. Heel bijzonder schijnt.. Ook in het crematorium hield hij de vrouw die alles verzorgde goed in de gaten. Hij mocht er ook overal bijzijn. Toen zij Kira deed opbaren zeg maar enz enz.

Wat een mooi (maar triest) verhaal!

Volgens Cesar Milan (ik weet niet hoe jullie over hem denken, maar ik kan het in veel dingen met hem eens zijn), zou een nieuwe hond / pup, jouw verdriet nog voelen, waardoor hij een rol kan innemen die niet wenselijk is (dominantie, leiderschap overnemen) waardoor je een hond krijgt die heel vervelend kan worden tegen jou, maar ook tegenover je andere hond.
Als jij nl. (nog) kwetsbaar bent dan zal een hond de kans grijpen om de "leader of the pack" te worden, terwijl "de mens" dit ten alle tijden zou moeten zijn (bij huisdieren).
Misschien een voorbeeld: mijn jongste hond heeft een ziekte, hij voelt hier lichamelijk niet veel van, echter doordat hij constant (plas)incidentjes heeft, is hij nogal onzeker geworden (hij weet dat hij niet in huis mag plassen, dat dit toch gebeurd zorgt ervoor dat hij onzeker wordt). Mijn andere hond, maakt daar gretig gebruik van, door hem nu juist extra de baas te zijn (hij is de oudste en hij is niet dominant aangelegd, dus hij mag van mij af en toe wel wat kans krijgen om te domineren, het blijft ook binnen de grensen).
Zo werkt dat ook naar mensen toe.... zwakte/kwetsbaarheid betekent dat je de kans geeft/het makkelijker maakt om je leider-rol in te nemen. Verder weet ik niet goed hoe ik het moet uitleggen. Maar Cesar heeft er meerdere afleveringen aan gewijd.

Maar nogmaals..... ieder zijn eigen keuze hierin!

Basco was ook depressief na het overlijden van Ghost. Hij wilde niks meer, niet spelen, liefst niet eten dus dat ging met lange tanden en dan at hij maar minimaal, niet mee wandelen. Hij was echt niet zijn vrolijke zelf.
Toen we kaine haalde ( hebben 6 weken op hem gewacht) fleurige basco op. Hij storte zich helemaal op kaine op de goede manier.
Hij nam de moederrol helemaal op zich. Hij sliep bij kaine zijn bench, waste hem, masseerde de buik na het eten door wassen, speelde met hem en met uitlaten bleef hij steeds bij hem.

Basco werd weer basco. Natuurlijk hadden we allemaal nog heel veel verdriet om Ghost en kaine heeft hem nooit vervangen. Het hielp wel om het verdriet een plaatsje te geven.

Ik zeg niet dat het de manier is maar voor basco was kaine degene die hem uit het dal trok wat ons niet lukte.
Basco was nog nooit alleen geweest en toen Ghost leefde waren ze altijd samen.

Heel veel sterkte met het verlies van Kira!

herkenbaar.
Roef was echt helemaal van slag toen James overleed.
Hij is erbij geweest toen de da hier kwam om James in te laten slapen en heeft daarna rustig afscheid kunnen nemen van james.
Daarna is hij in zijn mand gedoken en is er de hele week niet meer uit gekomen(onder dwang in het plantsoen p&p,verder lopen wilde hij niet) niks gegeten en bijna niet drinken

door samenloop van omstandigheden kwam Hidde een week later bij ons en Roef was vanaf de eerste minuut smoor verliefd op het kleine ding en nam hem onder zijn hoede.
na 2 weken was Roef weer de oude.

de eerste dag en al gelijk de dikste vriendjes

Wat een mooi verhaal en wat een super mooie foto, roef!

Laura schreef: Volgens Cesar Milan (ik weet niet hoe jullie over hem denken, maar ik kan het in veel dingen met hem eens zijn), zou een nieuwe hond / pup, jouw verdriet nog voelen, waardoor hij een rol kan innemen die niet wenselijk is (dominantie, leiderschap overnemen) waardoor je een hond krijgt die heel vervelend kan worden tegen jou, maar ook tegenover je andere hond.
Als jij nl. (nog) kwetsbaar bent dan zal een hond de kans grijpen om de "leader of the pack" te worden, terwijl "de mens" dit ten alle tijden zou moeten zijn (bij huisdieren).

Okeej, snap wat je/hij bedoelt.

Mijn pup kwam, twee weken nadat mijn andere was overleden. Dat overlijden was zeer onverwachts en pup stond al op de planning en is ook door gegaan.
Ik zat nog volop in verdriet, maar heb geen moment spijt gehad.
Denk dat het er vooral om gaat, hoe je hier zelf mee omgaat. Welke rol je speelt, en hoe je de opvoeding doet. En niet over je heen laat lopen

Heb nu een fijne stabiele hond, met een top karakter. Die zeker niet de baas is;)