Labradorforum

Gisteren werd ons op de hondenschool aangegeven dat het wellicht verstandig zou zijn om Binky te laten castreren. Binky is op open veld en plekken waar veel honden zijn, erg druk, opgewonden en ongecontroleerd. Thuis en elders niet. Wel vaak aan het snuffelen en bezig overal plasjes te doen als hij de kans heeft en vaak last van een voorhuidontsteking. Nu is het een schat van een beest, nog wel wat onzeker in aard, maar wordt steeds zekerder. Hij is sinds februari bij ons, en is nu tien maanden jong en went goed aan alles. Gedurende puppy zijn had hij weinig contact met andere honden, hierdoor wist hij niet goed wat ermee aan te moeten. Ook dit gaat steeds beter. Onze angst is dat wanneer hij wel zou worden gecastreerd, zijn angst meer naar boven haalt, terwijl het nu steeds beter gaat en hij zekerder wordt. Heeft er iemand ervaring of advies rondom dit verhaal? Wat is wijsheid?

Met tien maanden zou ik zeker niet castreren, dat is sowieso een leeftijd waarop de hormonen rondgieren en de concentratie vaak wat minder is. Ik zou lekker aan de slag gaan, trainen met hem en dan over een jaartje nog eens kijken hoe het er dan bijstaat. De kans dat een onzekere hond onzekerder wordt van castratie is zeker aanwezig...

Er werd gezegd dat het voor 1 jaar beter zou zijn maar heb twijfels. Zoveel verschillende verhalen.

Lunisy schreef: Gisteren werd ons op de hondenschool aangegeven dat het wellicht verstandig zou zijn om Binky te laten castreren. Binky is op open veld en plekken waar veel honden zijn, erg druk, opgewonden en ongecontroleerd. Thuis en elders niet. Wel vaak aan het snuffelen en bezig overal plasjes te doen als hij de kans heeft en vaak last van een voorhuidontsteking. Nu is het een schat van een beest, nog wel wat onzeker in aard, maar wordt steeds zekerder. Hij is sinds februari bij ons, en is nu tien maanden jong en went goed aan alles. Gedurende puppy zijn had hij weinig contact met andere honden, hierdoor wist hij niet goed wat ermee aan te moeten. Ook dit gaat steeds beter. Onze angst is dat wanneer hij wel zou worden gecastreerd, zijn angst meer naar boven haalt, terwijl het nu steeds beter gaat en hij zekerder wordt. Heeft er iemand ervaring of advies rondom dit verhaal? Wat is wijsheid?

Hier ook een hond van 10 maanden en mijn verhaal komt je erg bekend voor. Thuis heel rustig en op cursus enzo erg druk. En ook mij is aangegeven dat het misschien beter was om te castreren. En ook het onzekere komt mij bekend voor. Maar ik zou zeggen lekker afwachten en laat hem eerst eens even rustig uitgroeien. Het is ook nog maar een jonge hond en een beetje energie hoort erbij!

Gewoon door blijven trainen, consequent blijven en eens een jaar of 2 wachten tot je reutje een beetje volwassen word

Ze hebben hun hormonen ook gewoon nodig om geestelijk volwassen te worden.

Lunisy schreef: Er werd gezegd dat het voor 1 jaar beter zou zijn maar heb twijfels. Zoveel verschillende verhalen.

beter voor wat?

Beter om voor eerste jaar te laten castreren.

Lunisy schreef: Beter om voor eerste jaar te laten castreren.

Ja maar waarom is dat beter? Wat gebeurt er dan wel of niet dat het beter maakt?

Tja dat weet ik niet. Ik vraag hier om ervaringen van andere baasjes. Enige wat ik op Internet lees zijn hele diverse antwoorden, wordt er zelf niet wijser op. Mijn mening is zo min mogelijk snijden in gezond lijf natuurlijk. Het had wat te maken met ongewenst gedrag omzetten in gewoonte, zou dan later moeilijker te corrigeren zijn als er niet gecastreerd werd.

Mijn idee is dat een hond hormonen nodig heeft om volwassen te worden, zowel psychisch als fysiek. Als je dus een reu of teef castreert voordat ze volwassen zijn, dan verstoor je dat groei-proces. Bovendien heb ik het idee dat we veel te veel als mens kiezen voor het gemak en de makkelijkste weg en uit het oog verliezen wat echt goed is voor de hond. Als ik lees dat mensen een teefje laten castreren omdat ze geen zin hebben in het bloed of het "gedoe", dan denk ik echt "neem dan een reu".. Je weet dat dat erbij hoort. En andersom weet je als het goed is van tevoren dat reutjes soms ook de bijhorende kwaaltjes en gedragingen kunnen hebben.

Wellicht dat er voordelen aan vroeg castreren zitten bij een teefje, maar dat weegt wat mij betreft niet op tegen de nadelen en het in mijn ogen te ver gaan om mogelijke ziektes uit te sluiten, ten koste van de ontwikkeling van de hond.

Overigens vind ik het anders als de hond zelf echt last heeft van de hormonen en dit echt niet te verhelpen is met training. Maar dan nog; eerst goed volwassen laten worden

Wanneer heeft een reu zelf heel veel last van hormonen? Is dat wanneer hij achter teefjes aan wil of andere kenmerken?

Ik vind het vooral heel zielig als een reu in huis heel onrustig is, piepen/niet eten.
Gelukkig hebben mijn reuen daar nooit last van gehad.

Ja, je hebt reutjes die zichzelf echt mega in de weg zitten op het moment dat er in de buurt een loops teefje is. Die dan weg willen lopen, niet meer willen eten, continue piepen/janken.. En dan niet een dagje, maar soms echt weken lang. Ik ben geen reuen-mens, dus ik zou ook niet weten in hoeverre je dit zou kunnen trainen. Wellicht dat andere reuen-eigenaren daar iets meer over kunnen zeggen

Maar goed, je hebt een verschil tussen er last van hebben en er last van hebben. Ik heb zelf alleen maar teefjes gehad en die kunnen last hebben van schijnzwangerschap. Nu vind ik dat geen probleem als het beperkt blijft tot een beetje meer zeuren of bijv. wat melkgift hebben. Maar Danouk die was bijvoorbeeld al een paar weken voor de loopsheid al wat anders en dat duurde tot zeker een maand of 3 na de loopsheid. Speeltjes verzamelen, nadat we die hadden weggehaald begon ze andere dingen naar de mand te brengen, erg chagrijnig naar Terra (die mocht niet meer in de buurt van "haar nest" komen), heel de dag door piepen, ook echt willen ontsnappen en heel veel melkgift. We hebben in die periode dus speeltjes weggehaald, veel afleiding gegeven etc, maar dat hielp niet. Dat heb ik twee loopsheden aangekeken en toen besloten dat dit voor haar niet leuk meer was.. In totaal was zij dus zo'n 3-4 maanden echt van slag en dat vond ik niet meer ok.

Waarmee ik dus wel zeggen dat je gradaties hebt in ergens last van hebben. Ik denk dat het belangrijk is dat je als eigenaar je best doet om bepaald gedrag met aanpassingen in je eigen houding te sturen en dat is vaak ook goed mogelijk. Maar soms moet je wel naar het welzijn van de hond kijken en dan is het helaas niet anders, dan dat een ingrijpende operatie wel nodig is.

Blijft voor mij staan, dat de hond wel de kans moet krijgen om volwassen te worden, dus met alle hormonen die daarbij horen

Ik zou in ieder geval voor je hem laat castreren, chemische castratie uitproberen, niet nu al, maar als hij ouder is.
Onze Forrest is ook wat onzeker en werd na de chemische castratie onzekerder. Het is bij hem nu bijna uitgewerkt, maar wij laten hem zeker niet castreren.
Als wij hem gelijk helemaal hadden laten helpen, was het niet meer terug te draaien en dat had ik heel vervelend gevonden voor hem.

Ik vind het "advies" van de Hondenschool ook niet getuigen van kennis. Je hebt een boy in huis die volop in ontwikkeling is. Net als bij mensen is de één daar drukker in als de ander. Je hebt goede reacties gehad waar ik niets aan toe te voegen heb. Ga lekker aan de slag met je mannetje en heb kilo's geduld