Labradorforum

Soms vraag ik me al hoe ik King moet definiëren..

Kijk, de ene keer is hij echt geweldig voortreffelijk, uitermate braaf en krijgen we dan ook bewonderende blikken en complimenten die vinden dat hij zó goed luistert!

Andere keren schaam ik me kapot, gaat King zijn eigen gang en eindigt het in straf aan de lijn, terwijl ik rood aangelopen de blikken van de mensen ontwijk.

Ik weet het gewoon niet. King kan echt súper zijn maar net zo hard een vreselijke banjer.

Zo speelt hij met twee overblije honden, roep ik hem, komt hij direct en volgt me naast de fiets, terwijl de andere woef hem voorbij rent en naar een nieuwe hond rent.
King volgt perfect, ik natuurlijk súper trots!

Net zo makkelijk rent hij van mij weg en krijg ik hem ook niet snel te pakken. ('Feest!')

Ach, toch moet ik zeggen dat de goede momenten zeker de boventoon vieren. Ik ben trots op hem hoe hij is en neem het buiten zichzelf raken van enthousiasme nog maar op de koop toe, wetende dat we ten minste nog iets hebben om aan te werken. Anders is het toch ook wel saai

Je bent zeker niet de enige
Hier eenzelfde exemplaar die me soms vreselijk trots doet zijn en een andere keer kan ik hem wel achter het behang plakken
Maar meestal is hij een grote knuffelbeer en slijmkous

Heel bekend verhaal!!!Met onze oudere Lab gaat het eigenlijk altijd super maar met de jongste......Soms loop je over van trots omdat hij het zo goed doet en juist op dat moment denkt meneer:FEESTEN Maar gelukkig is hij ook heel lief en knuffelig en is alles zo weer vergeven.

Het is in ieder geval idd niet saai! Elke dag weer een verrassing