baloe ik mis je nog steeds
Geplaatst: 17 jan 2012, 19:01
Ook even van Baloe vertellen mijn allereerste hond.
Ik ging in 2000 samenwonen en al snel was het duidelijk dat we een hond wilde.
Ik dierengek en ex opgegroeid met honden dus er kwam een hond (kat was er ook al).
Baloe werd onze keus een blonde labrador die meteen ons hart stal.
Wat heeft die schat een hoop met mij meegemaakt.
In 2002 kreeg hij er een maatje bij Sappa een Bordeaux dog uit het asiel die erg slecht behandeld was bij een fokker na een goed vrouwtje gehad te hebben.
2005 hebben we Sappa in moeten laten slapen omdat zijn hart op was.
Wat heeft Baloe gezocht naar zijn grote maat.
2007 kwam Lex een Bordeaux pup Baloe vond dit maar zozo.
2010 heb ik Lex moeten herplaatsen omdat mijn ex bij me wegging en ik die grote lobbes niet kon uitlaten.
Vreselijk verdrietig was ik man weg hond weg en ik alleen met 2 kindjes bleef achter.
Baloe heeft me dat jaar er doorheen gesleept lag aan mijn voeten trooste me als ik verdrietig was.
Mijn kanjer mijn vriend.
Hij ging dat laatste jaar mank lopen en zakte steeds vaker door zijn poten.
Langzaam bereide ik me er wel op voor Baloe word niet veel ouder meer.
Na de verjaardag van mijn dochtertje 9juli 2011 ging het heel erg snel.
Baloe wilde niet meer eten en drinken.
Uitlaten hoefde ook niet meer van hem.
En dan moet je een besluit nemen niet voor jezelf maar voor je schat je allesie.
Huilend stond ik bij de dierenarts en zei hij is op hij kan niet meer.
Dus je wilt hem in laten slapen vroeg hij?
Ik zei nee liever niet maar dit kan zo niet.
Toen ik vroeg of hij pijn had en het antwoord ja was zei ik dan is mijn keus heel simpel en is het klaar voor hem.
Volgende dag met een lieve vriendin en Baloe naar de dierenarts.
Bij de narcose was hij eigenlijk al heel snel weg en al bijna hellemaal weg.
De laatste prik was een ramp hij kon geen ader vinden.
Ik was in staat om te zeggen laat maar hij blijft bij me.
Achteraf was het een inval dierenarts en werd hij bloednerveus van 2 hartverscheurend huilende vrouwen.
In mijn armen is hij voorgoed heen gegaan.
Ik heb hem individueel laten cremeren en een week later kwam hij thuis.
Ik mis hem nog dagelijks hij was mijn steun en toeverlaat vooral dat laatste jaar het was echt mijn hond.
Maar ik ben zo blij dat ik nog een jaar alleen met de kinderen van hem heb kunnen genieten.
Ik ging in 2000 samenwonen en al snel was het duidelijk dat we een hond wilde.
Ik dierengek en ex opgegroeid met honden dus er kwam een hond (kat was er ook al).
Baloe werd onze keus een blonde labrador die meteen ons hart stal.
Wat heeft die schat een hoop met mij meegemaakt.
In 2002 kreeg hij er een maatje bij Sappa een Bordeaux dog uit het asiel die erg slecht behandeld was bij een fokker na een goed vrouwtje gehad te hebben.
2005 hebben we Sappa in moeten laten slapen omdat zijn hart op was.
Wat heeft Baloe gezocht naar zijn grote maat.
2007 kwam Lex een Bordeaux pup Baloe vond dit maar zozo.
2010 heb ik Lex moeten herplaatsen omdat mijn ex bij me wegging en ik die grote lobbes niet kon uitlaten.
Vreselijk verdrietig was ik man weg hond weg en ik alleen met 2 kindjes bleef achter.
Baloe heeft me dat jaar er doorheen gesleept lag aan mijn voeten trooste me als ik verdrietig was.
Mijn kanjer mijn vriend.
Hij ging dat laatste jaar mank lopen en zakte steeds vaker door zijn poten.
Langzaam bereide ik me er wel op voor Baloe word niet veel ouder meer.
Na de verjaardag van mijn dochtertje 9juli 2011 ging het heel erg snel.
Baloe wilde niet meer eten en drinken.
Uitlaten hoefde ook niet meer van hem.
En dan moet je een besluit nemen niet voor jezelf maar voor je schat je allesie.
Huilend stond ik bij de dierenarts en zei hij is op hij kan niet meer.
Dus je wilt hem in laten slapen vroeg hij?
Ik zei nee liever niet maar dit kan zo niet.
Toen ik vroeg of hij pijn had en het antwoord ja was zei ik dan is mijn keus heel simpel en is het klaar voor hem.
Volgende dag met een lieve vriendin en Baloe naar de dierenarts.
Bij de narcose was hij eigenlijk al heel snel weg en al bijna hellemaal weg.
De laatste prik was een ramp hij kon geen ader vinden.
Ik was in staat om te zeggen laat maar hij blijft bij me.
Achteraf was het een inval dierenarts en werd hij bloednerveus van 2 hartverscheurend huilende vrouwen.
In mijn armen is hij voorgoed heen gegaan.
Ik heb hem individueel laten cremeren en een week later kwam hij thuis.
Ik mis hem nog dagelijks hij was mijn steun en toeverlaat vooral dat laatste jaar het was echt mijn hond.
Maar ik ben zo blij dat ik nog een jaar alleen met de kinderen van hem heb kunnen genieten.
