Ook hier geen spijt van 2 honden, maar het 1e jaar was zwaar....
Kay (de oudste) was redelijk/goed stabiel, en wij wilde heel graag een 2e hond om mee te gaan fokken als dekreu
Lang gesproken en lang nagedacht, en toen kwam onze Daan
Kay vond Daan leuk, maar was volgens mij niet anders geworden als hij alleen was gebleven
Daan had echter LPC waar wij na een half jaar achterkwamen, en toen brak er een hele zware tijd aan
Daan moest om de 2 uur een minuut of 5-10 wandelen, Kay wilde zijn energie kwijt in het bos en wilde graag lange wandelingen, dus ik was (in mijn beleving) heel de dag met de honden bezig. En dat geeft niet, maar naast een baan brak dat op een gegeven moment wel een beetje op
Kay achterlaten als Daan weer naar de orthopeed/therapie moest deed pijn (mijn lieve lobbes kon niet mee), en Daan achterlaten als ik snel tussen Daan zijn wandelingen met Kay richting bos ging
Sociale leven lag even plat, want Daan moest vaak uit
Kortom, het was even een jaartje afzien, maar toen Daan eenmaal alles mocht was het direct koek en ei tussen onze beide blondies en waren we de ellende allemaal al heel snel vergeten !!
Was echt zo bizar, Kay accepteerde Daan vanaf het begin, maar nadat hij geopereerd was zag je Kay pas aan Daan binden.. Alsof die aan heeft gevoeld dat er iets niet klopte
Hier komt binnenkort nummer 3, en natuurlijk hoop je dat alles gezond kan opgroeien, maar we hebben het toch in ons achterhoofd dat het weer fout zou kunnen gaan (genetica doe je niets aan) en hebben onszelf voorgenomen om het precies zo aan te pakken als toen, maar die kans hebben wij ook omdat manlief een buitenfunctie heeft en ik parttime werk dus we revalidatie tijden en/of opvoedingstijden goed kunnen regelen met ons werk
Maar de interactie tussen 2 (of meer) honden is zo mooi en leerzaam om te zien ... Wij hebben er geen moment spijt van gehad ieder geval !!