Ik hoop dat ze nog heel lang bij mij mag blijven.
Vanmiddag met het mooie weer gewandeld in het park. Op een gegeven moment kwam er een heel lief oud opaatje aan , met wandelstok. Hij bleef staan en bekeek glimlachend op een afstand het gestoei van mijn drietal.
Toosje merkte blijkbaar dat hij zat te kijken , en als op kousevoetjes liep ze heel zachtjes naar hem toe, bleef voor hem staan en keek hem aan met haar koppie ophoog. Ik kon zien dat hij lieve dingen tegen haar zegde: hij lachte erbij.
Vanaf dat moment ging Toosje met hem mee. Ik liep een stukje zijwaarts van ze en kon dus zien wat er gebeurde.
Toosje liep ongeveer op een halve meter aan zijn rechter kant. Telkens keek zij achterom of hij nog wel volgde.
Als hij bleef staan, bleef zij ook staan, ging hij langzamer, hield zij haar stapjes iets in , of wachte zij even.
Ze bleef zo op die halve meter voor hem. En plotseling zag ik, en een paar andere hondeneigenaren waarom.
2 honden uit een andere groep kwamen al rennen, spelend op "opa " afrennen. Ze zagen hem in hun spel niet eens staan, maar voordat ook maar iemand een brul kon geven, sprong Toosje in de richting van de twee honden en snauwde ze beiden luidruchtig uit elkaar. Alle twee stoven ze een andere kant op, met de staart tussen de poten, om na een aantal meters verbaasd te blijven kijken wat voor een monster ze opgejaagd had.
Toosje ging ondertussen heel rustig weer naar opa toe, tikte met haar neus tegen zijn hand op de wandelstok alsof ze wilde zeggen:" je hoeft niet bang te zijn dat je valt hoor, want ik pas heus wel op je op". En daar ging ze weer, samen met de lieve oude man, die, voor hij weer begon met lopen haar met zijn andere hand over haar koppie streek.
Het ontroerde mij, en ik bleef achter ze lopen. Toos heeft hem helemaal tot zijn auto begeleidt.
Er zijn van die momenten , dan vult je hart je gewoon met geluk als je dit soort dingen ziet: een dier, wat gewoon begrijpt dat er ongelukken kunnen gebeuren en ervoor zorgt dat dit niet het geval is.
Toosje ... zo bijzonder, bijzonder
