Gabber is vanmiddag om half 5 ingeslapen.
O wat zal ik je missen jongen.
Mijn allerliefste vriend. Ik hoop dat ik je alle liefde van de wereld heb gegeven. en ik zal je nooit vergeten, je blijft voor altijd in mijn hart
Dag lieve schat.
Ik hoop dat je nu rust hebt en geen pijn meer.
dag gabbertje...............
rust zacht
je mooie bruine ogen zijn nu gesloten en je bent op weg naar een hele nieuwe wereld, waar je weer kan lopen zonder pijn en ook niet meer benauwd bent. En als je daar straks aankomt en je oogjes weer open doet dan staat Youri, mijn lieve oude mannetje je op te wachten en hij zal er voor zorgen dat je helemaal niets te kort komt. Samen zullen jullie vanaf een wolkje naar beneden kijken en praten hoe een geweldig, lang leven jullie hebben gehad.
Geef Youri een knuffel van mij, oké?
Lieve Sylvia, je hebt het goed gedaan, lieverd, ga niet twijfelen, je bent een geweldig vrouwtje voor hem geweest! Je hebt dit gedaan uit liefde voor Gabber.
Hij zal altijd bij je blijven, bij elke stap die jij zet loopt Gabber met je mee.
Ook voor jou dit mooie gedicht:
Those we loved, dont go away.
They walk beside us every day.
Unseen, unheard, but always near.
Still loved, still missed, still very dear.
Ik sla twee armen om je heen en ik ben in gedachten héél dichtbij je.
Héél veel sterkte voor jullie allemaal.
Veel liefs van Alice.
Ach Gabber, nu ga je over de rainbowbridge. Daar zal je ongetwijfeld een heleboel vriendjes en vriendinnetjes tegenkomen die je zullen begeleiden en je wegwijs zullen maken. Ik wens je heel veel liefde en moois toe daar aan de andere kant van de bridge.
Dag Gabber.........
En heel veel sterkte voor diegenen die achterblijven en dit verlies moeten dragen.
Een hele van hier en een van Luna
Dag lieve Gabber, een juiste beslissing het was genoeg, ga maar lekker spelen aan de andere kant, en rustig aan he als je het vrouwtje ooit weer zult zien!!!
14 jaar geleden heb ik jou voor het eerst in mijn armen gesloten,
We kwamen kijken bij jou moeder, en jij was de grootste uit het nest.
Toen wist ik al dat ik jou al mijn liefde wilde geven.
Precies 2 dagen voor mijn 28 e verjaardag kwam jij bij ons.
Intussen was ik ook zwanger en zo misselijk als maar kon.
Dus eigenlijk kwam dat weer goed uit, want ik ging niet werken.
Met jou op mijn buik, zo klein mormeltje nog, lagen we samen op de bank.
Het was iets minder leuk dat je aan de diaree was, en ik met mijn misselijk gevoel de kamer moest schoonmaken en jou in bad moest stoppen.
We gingen samen op puppycurcus, en wat luisterde je daar goed.
Maar zodra we thuis kwamen , en ik jou gedrag aan het baasje liet zien,
deed je het gewoon niet.
In januari midden in de nacht werd Brian geboren, en jij gabber zat vreselijk te janken onderaan de trap.
De dokter zei, geef de hond maar de nageboorte, dan worden het dikke vrienden.
En inderdaad Brian en Gabber dat was 1.
Behalve als brian zijn orgel aanzetten, dan ging gabber huilen als een wolf.
Ook deed jij dat als er een sirene buiten was, je leek wel een wolf.
In 1999 werd Sennah geboren, en weer kreeg jij de nageboorte, en weer moest je huilen onderaan de trap.
Ook jullie werden vrienden voor het leven.
Met de kinderwagen en kinderen gingen we vaak naar het strand, en het bos kon je lekker rennen en zwemmen, dat deed je zo graag.
Zodra je thuis de kans kreeg, rende je naar de ringsloot en sprong erin.
Alleen duurde dat 2 uur, want je kwam er lekker niet uit. stond ik daar met me witte broek en koekjes, die je snel pakte en snel weer in het water sprong.
Zo ging dat al die jaren, je was altijd vrolijk en blij.
Todat je in 2007 werd aangereden door die auto.
We schrokken ons rot, en gingen snel naar de da.
Daar werden we niet vrolijk van, want je had een open botbreuk en een verbrijzeld voorpoot.Volgens de da moesten we er rekening mee houden, dat we jou in moesten laten slapen,want je was veel te oud om te genezen!Maar wonder boven wonder groeide je bot toch weer aan.
8 weken hebben we je getild, en toen kon je weer lopen.
Rennen en zwemmen dat ging niet meer, maar dat gaf niet.
je was er nog. Maar in augustus viel je om, en kwam niet meer voorruit.
We dachten meteen aan artrose. En inderdaad je had artrose, en kreeg daar medicijnen voor, en kon weer lekker lopen.
Alles ging zijn gangetje,tot vorig maart 2009.
Je was vreselijk aan de diaree en moest bloed overgeven.
Je was ontzettend lusteloos, en we dachten echt, nu raken we je kwijt.
We hebben de hele nacht opgezeten en zijn naar 4 dagen weer naar de da gegaan, want je at niet meer, keek heel leeg, kon niet meer lopen en spuugde en had nog steeds diaree.
Weer werd ons verteld dat het misschien wel beter was om jou in te laten slapen.
Maar jij, liet niet gebeuren. want de volgende dag begon je langzaam te eten, en weer te lopen.
Wat waren wij blij. Alles ging weer zijn gangetje.
In November sloeg de artrose weer toe, we moesten je naar huis tillen, want je kon niet meer op of om. Op het labradorforum had ik gelezen, dat er een nieuw middel was, die heel goed hielp tegen artrose,
En ja hoor, het lopen ging weer beter.
We merkten wel dat je conditie niet goed meer was.
Als we naar de uitlaatplaats gingen, was je helemaal blij.
Kijken naar de andere spelende honden, vondt je geweldig.
En als we dan weer naar huis moesten, dan ging dat met veel gehijg, en stopte vaak om even te gaan liggen.
De laatste maanden van je leven ging het steeds moeizamer met lopen.
En de afgelopen weken, ging je steeds meer liggen.
Ook kreeg je last van je voorpoot die verbrijzeld was,
Je liep voor mank en achter kon je niet omhoog houden van de artrose
Je sliep ontzettend veel, maar was altijd blij.
Vooral koekjes daar was gek op, en ja die kreeg ook veel.
Daarom lieve schat, willen we je van de pijn verlossen, en moeten we je laten gaan!!
Al doet het me ontzettend pijn, en verdriet, want ik wil je niet missen.
Het afscheid was ontzettend heftig.
Lieve lieve Gabber, bedankt voor 14 ontzettend fijne jaren. Ik mis je zo.
En hoop dat je nu zonder pijn weer lekker kan rennen met al je vriendjes en je broer nicky