Op zich allemaal heel leuk dus, maar vanochtend heeft mijn zus ook haar cocker spaniel Bowie in moeten laten slapen
We kennen haar van pup af aan, en hebben haar zien opgroeien, genieten, en de laatste maanden zien aftakelen. Ze was zo goed als blind, bijna helemaal doof, en het leek ook of ze dement aan het worden was, maar wat kun je toch een verdriet hebben van zo'n beestje.
Gisteren zijn we nog even afscheid gaan nemen en hebben haar toen nog een laatste knuffel gegeven. Volgens mijn nichtje is het inslapen vanochtend ook in alle rust gegaan.
Maar waarom voel ik me dan toch zo ellendig ....





