Ik zal hier maar eens mijzelf komen voorstellen, want als ik op mijn baasje moet wachten komt er niet veel van. Baasje zegt altijd dat ik het woordje moe niet ken. Ik zal onmiddellijk bewijzen dat ik het wel ken en er een mooie zin mee maken: baasje is niet moe maar doodmoe
dus omdat ik ze zo uitput, is ze al drie weken niet meer komen vertellen hoe het met mij gaat.
Ik ben dus Joeki, Blacksugar Joeki om volledig te zijn, de kleinste van het nest, maar, ik laat niet op mijn kop zitten hoor. Vandaag ben ik elf weken. En ik ben al een hele flinke meid, van de eerste dag deed ik p&p in de tuin, ok, soms ook wel bij oma binnen, maar die heeft gewoon niet snel genoeg door dat ik moet plassen. Bij de kleinste uit het nest hoort natuurlijk ook de kleinste blaas , dus de eerste week moest baasje elke twee uur met mij naar buiten, ook snachts
Ik ga ook al naar de hondenschool, dat was heel leuk: eerst moest ik daar mijn naam leren, poeh, die ken ik al hoor, dan het woordje flink, pff, niks moeilijk, dat ken ik ook al. Zit, pff, ik kan dat allemaal al hoor, daar zijn namelijk brokjes mee te verdienen en ik doe alles voor eten. De instructrice was zeer verbaasd want af, kon ik ook al, en mooi aan de riem lopen lukt ook al aardig. Maar wat ik het beste kan is hier komen. Als baasje roept dan spurt ik echt zo snel ik kan, want dan krijg ik meestal brokjes en baasje speelt met mij dus dat is echt super leuk. Ik mag dus al los lopen op het harde zand en op het fietspad tussen de tuintjes.
Vandaag zijn we naar de markt geweest, oefenen om niet te sociaal te zijn. Ik vind andere mensen en hondjes zo leuk. Maar baasje is bijna altijd nog veel leuker (vooral als ze brokjes heeft
Ik vind wel dat ik hier veel te weinig eten krijg, en ik begrijp ook niet waarom ik geen peuken en andere rommel mag eten , ik vind namelijk alles lekker, maar van baasje krijg ik alleen brokjes.
Volgende keer kom ik nog wel wat vertellen, nu moet ik dringend mijn baasje terug wat gaan afmatten, ze mag toch echt niet uitgerust geraken hoor






