Beike, zo heet ze, kent mijn honden al en het gaat altijd goed, ook bij de wandelingen waar ik verbaasd sta te kijken hoe voorzichtig zelfs Nulay is, hij is zelfs in het spel altijd op zijn hoede om niet op haar te springen.
Nu is ze dus hier, en dat is pas feest. Want Beike past nog onder de kast en dan liggen Nulay en Nino afwachtingsvol ervoor. Tot dat ze als een duveltje uit een doosje naar voren komt.
De reuen springen beide met vier poten de lucht in en rennen door de kamer, gevolgd door de teckel. Als Nino gaat liggen, klimt ze gewoon boven op hem,bijt ze in zijn oren, in zijn staart. Dan wil Nino met de bal spelen.
Maar die bal is bijna groter dan de teckel, zou hij het snappen? Hij rolt met de bal over de vloer.
Maar Beike houd meer van het spelletje "Attack the labrador"Met een ware doodsverachting stort zij zich weer op Nino, die in de spelhouding gaat, beide voorpoten plat op de grond, billen in de lucht.
Nulay helpt Beike een handje en bijt Nino weer in de staart.
Zo ging het een tijdje door, maar voor de gezondheid van de teckel heb ik er maar even een eind aan gemaakt. Alle labradors in de grote manden, Beike in haar kleine eigen mandje.
Maar dat vind ze dus drie keer niets.
Toosje ligt alleen in een mand, de anderen drie samen in de grootste mand en Beike kijkt alsof ze wil zeggen:" Zo dan, ik heb echt wel twee hele grote stoere vrienden". Eindelijk is er weer rust.
Ik moet wel mijn mijn koppie erbij blijven. Want dat ben ik echt niet gewend, een teckel in huis. Mijn schoenmaat 42 is bijna zo groot en een misstap is zo gemaakt.
Maar wel leuk om te zien hoe de groters precies weten dat ze erg voorzichtig moeten zijn.




