Ik loop naar de bank om te kijken of de knuffel van mijn dochter er nog lag, floortje. Al 6 jaar zijn ze onafscheidelijk. Geen floortje. Dus ik roep Rover bij me en komt vrolijk naar me toe. Ik zeg los, maar zie dat hij niks heeft in zijn bek. Ik kijk in zijn bek: niks. Het is nog nooit gebeurd dat hij iets dat hij gejat heeft opgegeten heeft, dus ik zoek, niks. Koffie kan wachten, dierenarts bellen of ik langs kan komen om hem te laten braken. Ze geven me het advies om hem nog even veel te eten te geven dat maakt het braken makkelijker. Ik heb nog 300 gr. kvv liggen voor vanavond dus dat dan maar.
Bij de dierenarts staan ze ons al op te wachten en krijgt hij de injectie.
En daar was floortje weer, tussen het rauwe vlees.
Floortje moest ooit een konijn voorstellen, met lange oren enz. Dus de dierenarts zei ook: reken maar dat die vast was komen te zitten. Als je had gewacht was het zeker opereren geworden. Had je niks gedaan en afgewacht was hij maandag waarschijnlijk dood geweest.
Ik ben zo opgelucht dat het eruit is. Ik ga de kinderen ook weer waarschuwen beter hun spullen op te ruimen.
Ik heb trouwens de assistente nog wel floortje uit het braaksel laten peuteren
. Die ligt nu op 60 graden rond te draaien in de wasmachine, kijken of die nog te redden is. Maar het belangrijkste is natuurlijk dat het met Rover goed gaat, dat zal mijn dochter ook heus wel begrijpen. Zo en nu ga ik mijn kopje koffie nemen.
Roef (Matcho) 18-04-2008
Kyra (Of Faskally's Fauve) 31-12-2008
