Waar hij me voorheen juist terroriseerde als ik verdrietig, slecht gestemd of op een andere manier "zwak" was, komt hij nu bij me gekropen, houdt me goed in de gaten en likt mijn tranen af als hij de kans krijgt.
Zit ik te eten blijft hij netjes op afstand, waar we hem voorheen nog zo'n 5x per maaltijd terug naar zijn plaats moesten sturen.
Mijn schoenen laat hij nu netjes staan. (die van mijn vriend overigens nog niet, schijnen wel heel aantrekkelijk te ruiken
Als ik even weg moet kan ik hem nu zonder problemen in de woonkamer achterlaten. Zelfs de "o zo leuke" kussens worden met rust gelaten. Hij gaat niet eens op de bank liggen als ik er niet ben
Ben trots op mijn ventje





