Vooruitgang.

[Floortje Faun]

"Wat heeft hij toch al veel vooruitgang geboekt", denk ik terwijl ik mijn dondersteen uitbundig beloon. Zoëven stond hij nog twijfelend tussen een verleidelijke loper en zijn roepende baasje. En toen hij uiteindelijk een besluit genomen had, bleek dat in mijn voordeel uit te vallen. Dus ik knuffel hem uitbundig en vertel hem: "dat hij toch zo'n flinke man is".
De lopen passeert het tafereeltje en knikt me goedkeurend toe. Een paar weken terug vroeg hij me nog lachend: "of het nog een jonge hond was?", ondertussen mijn modderige pup van zijn benen werend. Hij weet dus dat dit wel een beloning waard is.
Vooraleer ik mijn pup loslaat, wacht ik nog even; de loper een kans gevend een tactische afstand tussen ons in op te bouwen. Maar wanneer ik mijn zwarte man loslaat, blijkt dat nergens voor nodig. Sterker nog: hij maalt er niet eens naar. Wat is het toch een flinke jongen!

Een eindje verder komen we bij een ideale beginnersbeek: zacht aflopende oever en slechts borstdiep. Dacht ik gisteren nog dat het mijn verbeelding was, zie ik nu toch duidelijk dat mijn pup zelf vraagt om zijn balletje erin te gooien. Mijn water- en modderschuwe pup! Waarvan ik al begon te wanhopen dat het nooit een waterliefhebber zou worden! Hoera!!!
In gaat het balletje en in gaat mijn pup. Spetter de spetter. Vrolijk komt hij zijn trofee brengen en gooit en passant zijn natte, modderige vacht tegen mijn, zo kort voordien nog droge, propere, jeans. Nou ja, niets kan de pret drukken. Al helemaal niet als ik verbaasd zie dat hij opnieuw lijkt te vragen om zijn balletje erin te gooien.
Dus daar gaat het balletje en daar gaat mijn pup. Spetter de spetter. Enthousiast duikt hij terug naast me op en gooit zijn balletje in de lucht, helemaal verheugd als het zo vriendelijk blijkt de oever af te rollen. Met een tijgersprong duikt hij er bovenop. "Nog eens, baasje?"
En daar gaat hij weer. Gloeiend van trots knuffel ik hem: "Baasje's flinke man, hé? Zo flink als jij bent!". En moet moeite doen om mijn evenwicht te bewaren als hij ontdekt dat er nog meer van die leuke tennisballen in mijn schoudertas zitten.
"En nu eens in het gras gooien", lijkt hij te denken. Nee, jongen, daar ben je nog iets te jong voor.

En dus wandelen we verder. We slaan de bocht om en daar gaat mijn pup door zijn voorpootjes. "Nee!", gil ik, ondertussen ontzet toekijkend hoe hij genietend zijn schouders over de grond rolt. Bedremmeld kijkt hij me aan: "Mag dit nou ook al niet? Maar waarom dan niet? Ruikt heerlijk, hoor, echt waar!"
"Nee, dit mag niet", en voor alle zekerheid neem ik de tegenspartelende pup aan zijn halsband een paar meter mee. Dan laat ik hem los. Hij heeft immers al zoveel vooruitgang gemaakt?
"Bekijk het maar!, zie ik hem denken en, met een snelle draai om zijn as, spurt hij terug. En daar gaat hij weer door zijn voorpootjes.
"Nee!", gil ik wederom. En terwijl ik hem meesleur, zie ik waarin hij zich aan het rollen was: een dode muis! Bah!!! En dat stinkt zo ontzettend!!!
Mopperend lijn ik hem aan. En toch, toch gaat het door mijn hoofd: "dat dit toch al een vooruitgang is bij de vorige dode muis. Die wou hij nog opeten..."
Maar of ik het zo'n grote vooruitgang vind?

Wat later mag het heerschap weer los. Vrolijk spurt hij rond. En ontdekt een lekkernij. Vossenstront!!! Bah!!!
Nog net op tijd kan ik hem er van weerhouden het goedje naar binnen te werken. Wederom neem ik hem aan zijn halsband een paar meter mee. En laat hem daarna los. Hij zal de boodschap wel begrepen hebben, zeker?

Ik wandel verder, maar merk al snel dat er iets niet klopt. Waarom hoor ik geen trippeld met me meelopende pootjes? Met een slecht voorgevoel kijk ik om en daar staat mijn pup: verscheurd tussen 2 onmogelijke keuzes: meelopen met het baasje of terugspurten naar die lekkernij.
Waw: hij is niet meteen teruggelopen: een vooruitgang, toch? De overwinning ruikend, stap ik verder achterwaarts, de afstand tussen ons tactisch vergrotend. Steeds hem roepend en steeds haastig een blik over mijn schouder werpend (bittere ervaring heeft me geleerd dat het verbazend moeilijk is met een bonkend hoofd de lol van een pup in te zien). Mijn pup blijft staan waar hij staat, zijn snoetje zo duidelijk verscheurd.
Plots zie ik zijn snoetje veranderen: hij heeft zijn besluit genomen. En scheurt vastberaden de verkeerde richting uit.

Gillend ren ik op hem af, mijn hoofd overspoeld door visioenen van met vossenlintworm overwoekerde hersenen en hopend eerder bij de buit te zijn dan hij. Geen idee waarom. Je zou toch denken dat ik ondertussen al zou weten dat ik met mijn mensenbenen én daarbovenop ook nog eens een flinke achterstand, zou weten dat ik weinig kans maak...
Met andere woorden: ik kom grandioos te laat. Het enige voordeel van mijn geren, is dat hij zijn buit niet meteen opschrokt, maar denkt dat ik een nieuw spelletje uitgevonden heb. "Pak me dan! Als je kan!" en weg is hij.
Nu ben ik degene die verscheurd wordt tussen 2 onmogelijke keuzes: zie ik met lede ogen aan hoe hij die poep naar binnen werkt of neem ik het risico dat hij leert dat je met een buit aan de grijpgrage handen van de baas ontsnappen kunt? Dat ik me plots een welbepaald topic herinner over een zeker konijn en een zeker "Pak me dan" spelletje, maakt me niet geruster.

Maar gelukkig dringt het uiteindelijk toch tot die, nog niet door vossenlintworm aangetaste, hersenen van mijn pup door dat spelen gewoonlijk niet gepaard gaat met een kwaad: "Los! Los!". Beteuterd houdt hij halt en, met een spijtig gezicht, laat hij zijn buit vallen. Oef!!!
Maar nog voor ik hem op veilige afstand brengen kan, bedenkt hij zich en grist nog net een stukje weg. Het enige wat mijn gruwelende, graaiende handen nog vinden kunnen zijn een tong en wat tanden.

Bij de auto aankomend, bedenkt ik: "dat er nog heel wat ruimte is voor verbetering".
En kan alleen maar hopen dat de vossenstront dezelfde weg op zal gaan als de dode muis.
Ik troost mezelf met de gedachte dat, alhoewel ik zeer waarschijnlijk weer tegen jarenlang met de regelmaat van de klok kokhalzend groene smurrie uit de vacht van mijn hond spoelen, aankijk, dat ik me daarbij tenminste wel zal kunnen voorhouden: "dat het in elk geval een vooruitgang is".

[Charella]

Sorry dat ik moet lachen, maar je schrijft het zo leuk

Het komt vast goed Blijven oefenen

[laika]

ik lig helemaal in een deuk

[Lankmark]

Wat een heerlijk verhaal. leuk geschreven.

[Noah/Bruce]

hahaha, zie het helemaal voor me , zo levendig beschreven, compliment! Natuurlijk ook een compliment voor je labje, je kunt nu eenmaal niet alles tegelijk....eerst lopers leren negeren, daarna maar eens de verleidingen in de natuur......hopelijk!

[Floortje Faun]

Hartelijk bedankt voor de complimentjes!!!

Toen mijn vader op de hoogte werd gebracht van onze avonturen van vandaag en gisteren (toen Doby ervan overtuigd was dat die konijnenkeutels op het bospad speciaal voor hem uitgestrooid snoepjes waren...), maakte hij de terechte opmerking: "Waarom we eigelijk van dat duur voer voor hem kopen??? Waarom we uberhaupt eigenlijk nog voer kopen??? Hij scharrelt zijn kostje toch zelf samen... Al dat geld dat we zouden kunnen uitsparen..."

[wobbetje]

heel levendig verteld... ik kon er helemaal in meegaan.... wat zijn het toch een vetsmoezels...

Veel succes nog met de vooruitgang !

Groetjes
Martine

[irma]

Leuk verhaal, dank je.

[kimmeding]

ik heb maar weinig verhalen gelezen die zo levendig naar boven kwamen als dit verhaal.

Houd moet he

[Merle]

Super geschreven , heel herkenbaar, je visioenen maar ook de snoeten die Doby maakt

[FunnyNina]

Geweldig omschreven ik zie het helemaal voor me

[Floortje Faun]

Waw, ben je er een paar daagjes tussenuit geweest, krijg je bij thuiskomst zo'n mooie complimenten te lezen!!! Hartelijk bedankt, hoor!