Goed stukje over ongeremd gedrag

[Laboriginals]

Uit de Nieuwsbrief van WHG Dierenartsen:
http://www.whgdierenartsen.nl/Bibliothe ... fault.aspx" onclick="window.open(this.href);return false;

Ik vind het wel een goed stukje

Hanneke

[speurneus carola]

ik ook moet ik zeggen en het staaft wel wat ik steeds eigenlijk al vind

[RaymondC]

niet helemaal eens met het stuk.
ken zelf een hond die zich echt geen rust gunt, en die perfect werkt en heel goed getraind is. (wordt op behoorlijk hoog niveau WT mee gespeeld)

Waar ik het wel mee eens ben is het stuk over de niet geconditioneerde hond die vaak als "adhd" worden bestempeld.

[Lupos]

niet helemaal eens met het stuk.
ken zelf een hond die zich echt geen rust gunt, en die perfect werkt en heel goed getraind is. (wordt op behoorlijk hoog niveau WT mee gespeeld)

Waar ik het wel mee eens ben is het stuk over de niet geconditioneerde hond die vaak als "adhd" worden bestempeld.

Zoals ik het lees wordt er gesproken over twee versies: aanleg en geconditioneerd. Naar ik meen ben ik in 2010 naar de onderzoeksresultaten van Mathijs Schilder geweest, die in Wageningen onderzoek had gedaan naar de mogelijkheid tot het vaststellen van de diagnose AD(H)D bij honden. Hoewel niet onomstotelijk bewezen kon worden dat er sprake was van de ziekte bij honden, bleken de honden die "verdacht" waren, wel te reageren op prozac. Terwijl de honden die niet verdacht waren, op prozac juist gingen stuiteren (en als ik het goed onthouden heb, werkt dit voor mensen idem dito). Hiermee kon voorzichtig worden aangenomen dat er mogelijk honden zijn met een ADHD grondslag, of in elk geval honden die met prozac hanteerbaarder werden.
De andere versie, dus de conditionering van de hond en hier uit voortvloeiende hyperactiviteit, is er eentje die je doorgaans ziet. Een gebrek aan grenzen. Hier zijn ze heel duidelijk in het stukje, en ben ik het helemaal mee eens!

[RaymondC]

@Lupos, ik heb dan zelf liever de geconditioneerde "adhd" hond, dan dat je de NIET geconditioneerde tegen komt.

Ik zelf (en dit is mijn mening) vind de niet geconditioneerde hond eerder a-sociaal.
En vaak krijg je dan te horen:

ach hij is zo onstuimig, ziet graag mensen, enz enz

Hier moet gewoon een stuk opvoeding, consequentie in getraind worden.

Waarbij de geconditioneerde "adhd" hond zich zelf geen rust gunt, en 9 van de 10 keren heel erg baas gericht is (de gevallen die ik ken zijn dit maar gunnen zich zelf geen moment rust).

Ben zelf niet zo voor de medicatie, en ben dan meer voorstander van homeopathische middelen en/of voedingssupplementen.

[Kay]

Ik kan met wel vinden in het stukje

@Lupos, ik heb dan zelf liever de geconditioneerde "adhd" hond, dan dat je de NIET geconditioneerde tegen komt.

Ik zelf (en dit is mijn mening) vind de niet geconditioneerde hond eerder a-sociaal.
En vaak krijg je dan te horen:

ach hij is zo onstuimig, ziet graag mensen, enz enz

Hier moet gewoon een stuk opvoeding, consequentie in getraind worden.

Waarbij de geconditioneerde "adhd" hond zich zelf geen rust gunt, en 9 van de 10 keren heel erg baas gericht is (de gevallen die ik ken zijn dit maar gunnen zich zelf geen moment rust).

Ben zelf niet zo voor de medicatie, en ben dan meer voorstander van homeopathische middelen en/of voedingssupplementen.

Grappig om te lezen, want ik heb toch liever een wat vrijere hond, die niet altijd en voor 100% op de baas gericht is en keer op keer ongeveer onder je voeten loopt omdat hij/zij maar contstant met de baas bezig wilt zijn !
Vrij lopen/rennen/spelen/zoeken in de jacht is bij die honden ver te zoeken, en geef mij dan maar een hond die af en toe eens rent met een vreemde hond of af en toe even de middelvinger opsteekt, wat in mijn ogen zeker niet per definitie betekend dat je een ongeleid projectiel of asociale hond hebt

[Lupos]

@Lupos, ik heb dan zelf liever de geconditioneerde "adhd" hond, dan dat je de NIET geconditioneerde tegen komt.

Ik zelf (en dit is mijn mening) vind de niet geconditioneerde hond eerder a-sociaal.
En vaak krijg je dan te horen:

ach hij is zo onstuimig, ziet graag mensen, enz enz

Hier moet gewoon een stuk opvoeding, consequentie in getraind worden.

Waarbij de geconditioneerde "adhd" hond zich zelf geen rust gunt, en 9 van de 10 keren heel erg baas gericht is (de gevallen die ik ken zijn dit maar gunnen zich zelf geen moment rust).

Ben zelf niet zo voor de medicatie, en ben dan meer voorstander van homeopathische middelen en/of voedingssupplementen.

Daar heb je gelijk in. Zeker een hond die neigt naar het AD(H)D probleem heeft nog meer leiding en grenzen nodig dan de "gewone" hond.
Al ben ik het niet met je eens dat een hond die werkelijk richting ADHD gaat, geen medicatie de voorkeur heeft. Ik heb zo'n hond gezien, en die hebben zoveel onrust, dat ze zich geen weg meer weten. Zulke honden komen bij medicatie tot rust. Ze zijn niet alleen makkelijker hanteerbaar, ze overreageren ook niet meer op prikkels wat hun welzijn enkel te goede komt, want ik geloof stellig dat een hond met zoveel onrust ook echt welzijnshinder ondervindt. Overigens is dat bij het niet aanleren van grenzen, dus de geconditioneerde ongeremde hond ook zo. Ook zij ondervinden welzijnshinder. Niet enkel omdat de omgeving reageert, maar ook omdat ze zelf een gebrek aan duidelijkheid krijgen vanuit de eigenaar. Omdat een hond een roedeldier is, en graag sociale interacties heeft, is het des te belangrijker voor de rust van het dier om duidelijke grenzen te krijgen, zodat er ten allen tijde duidelijkheid is. Hoe minder consequent een eigenaar is, hoe moeilijker voor de hond om te peilen wanneer iets nou wel "echt" moet, en wanneer niet.

[Laboriginals]

Zoals mijn opa al zei: Alles waar ´te´voor staat, is niet goed. Té druk, té ongeremd, tegenover té gedisciplineerd en té geremd. Tussen die twee uitersten zit een breed scala en de ideale hond zal wel ongeveer in het midden zitten, voor de één wellicht iets meer naar de disciplinekant en voor de ander (ook voor mij) iets meer naar de vrije kant.
Wat ik wel stof tot nadenken vind.. vroeger hoorde je eigenlijk heel vaak op de training de opmerking: labradors zijn plakkers, die gaan niet graag bij de baas vandaan. Terwijl het tegenwoordig wel het omgekeerde lijkt: ze zien de baas niet eens staan. Ben ik de enige die dat opvalt, of zien meer mensen dat? Of zie ik dat verkeerd?

Hanneke

[Lupos]

Zoals mijn opa al zei: Alles waar ´te´voor staat, is niet goed. Té druk, té ongeremd, tegenover té gedisciplineerd en té geremd. Tussen die twee uitersten zit een breed scala en de ideale hond zal wel ongeveer in het midden zitten, voor de één wellicht iets meer naar de disciplinekant en voor de ander (ook voor mij) iets meer naar de vrije kant.
Wat ik wel stof tot nadenken vind.. vroeger hoorde je eigenlijk heel vaak op de training de opmerking: labradors zijn plakkers, die gaan niet graag bij de baas vandaan. Terwijl het tegenwoordig wel het omgekeerde lijkt: ze zien de baas niet eens staan. Ben ik de enige die dat opvalt, of zien meer mensen dat? Of zie ik dat verkeerd?

Hanneke

Nee, dat zie je goed. Dat geldt overigens niet enkel voor ons ras, dat geldt voor meerdere rassen en heeft denk ik te maken met het algemene "'vrije" opvoeden; waarbij ik neig naar "te vrij". Dit begint weer recht te trekken nu, en blijkbaar zijn eerst beide uitersten nodig voordat men in het midden uitkomt: 20 jaar geleden kreeg de hond gewoon met de krant voor zijn kont als hij iets fout deed in de ogen van zn baas, nu hebben we de periode " je mag enkel positief trainen" gehad, en langzaam gaan we naar de middenweg. Een trainer in het oosten van het land zei dat heel mooi: straffen waar het moet, belonen waar het kan.

[royenmarjolein]

Ik vind het een goed geschreven artikel en ik kan mij er deels in vinden. Toch vind ik het een beetje zwart-wit. Als trotse baas van Max, een typische ADHD-lab, vind ik het onderscheid niet helemaal kloppen. Volgens dit artikel heeft Max een aangeboren hyperactiviteit. Hierdoor is hij moeilijk te trainen. Dit klopt als een bus! Echter, je eigen houding, ervaring en lichaamstaal lijkt mij wel heel belangrijk, ook bij aangeboren hyperactiviteit. Bovenaan in het artikel schrijven zij daar een klein stukje over, maar bij de aangeboren hyperactiviteit wordt het een beetje afgedaan als: ,niks aan te doen, geef hem maar een pilletje.'' Ik ben het daar niet mee eens. Ik ben ervan overtuigd dat ook honden met een aangeboren hyperactiviteit gehoorzame en gedisciplineerde honden kunnen worden als je weet wat je moet doen. En daar zijn in de meeste gevallen geen pillen voor nodig. Ik ben ervan overtuigd dat Max aangeboren hyperactief is en dat het in het aard van het beestje zit, maar dat wij door onze onervarenheid hier niet goed mee konden omgaan. Ik weet zeker dat als iemand van de ervaren forumleden Max had gekregen als pup binnen twee maanden (misschien nog wel sneller) een gehoorzame hond uit Max had kunnen toveren. Inmiddels zijn wij 2,5 jaar verder en heel wat wijzer. De dingen die wij zelf fout deden, hebben wij opgelost. Daarnaast hebben wij geleerd hoe wij met Max' hyperactiviteit moeten omgaan. Wij weten in welke situaties het voor Max moeilijk is en wij weten wat wij moeten doen als hij in de stress schiet door overprikkeling. Wij hebben ook geleerd dat Max een werkpaard is. Geef hem zijn uitlaatklep in de vorm van zwemmen, apporteren, wandelen, speuren en joggen en hij is de rust zelve. Wij weten ook dat Max geen hond is voor gehoorzaamheidscursussen en grote groepen met andere honden. Dan wordt hij vervelend en onhandelbaar. Dus nu volg ik een speurcursus in een kleine groep en dit gaat super!

[Laboriginals]

@ Lupos: Hè hè, ik ben blij dat iemand dit eens hardop zegt. Je neemt me de woorden uit de mond. Ik had in mijn vorige post al getypt dat het i.m.o. aan een aantal dingen lag, o.a. de veranderde opvoedmethode waarbij straffen een vies woord is geworden. Maar dat had ik maar weer gewist om niet het halve forum over me heen te krijgen

Inderdaad is de ´positieve opvoeding´ ook in mijn ogen te ver doorgeslagen. Ieder fout en stout gedrag van een pup of jonge hond moet maar met negeren worden opgelost. Nou, dat werkt lang niet altijd en hondentaal is het al helemaal niet. Een pup moet grenzen leren kennen. In hondentaal worden die grenzen luid en duidelijk aangegeven. Als een pup een grens overschrijdt t.o.v. een soortgenoot, wordt hij een keer gewaarschuwd, misschien zelfs twee keer, maar daarna krijgt hij een hijs. En dan is het meteen klaar voor de pup, dan weet ie waar hij aan toe is.

Ik heb Klaas Wijnberg dit ook al eens horen zeggen op een fokkerssymposium een paar jaar geleden. Ik heb er toen een verslag van gemaakt voor het forum. Ik kopieer er een stukje uit:

Verder heeft hij het gehad over winnaar- en verlieservaringen bij pups. Hij stelde dat het lijkt of corrigeren tegenwoordig een vies woord is. Honden mogen alleen nog maar positief worden opgevoed. Op zich is dat prima, beter dan de slip- en wurgkettingen en prikbanden van vroeger, maar tegenwoordig wordt er onvoldoende tegen jonge honden HO STOP gezegd. Honden onderling doen dat luid en duidelijk. In een roedel worden er duidelijke grenzen gesteld aan de opgroeiende dieren door de volwassen dieren. Dat gebeurt niet alleen bij honden / wolven, maar bij alle dieren in een groep, bij olifanten, dolfijnen, noem maar op. Hij gaf hier enkele sprekende voorbeelden bij, hoe zijn reuen ongemanierde jonge nieuwkomers pakten en dat zo´n nieuwkomer binnen een dag totaal ander gedrag liet zien.

Opgroeiende honden moeten leren winnen, maar ook leren verliezen. Veel jonge honden van tegenwoordig krijgen in hun jonge leventje uitsluitend winnaarservaringen mee en nooit verliezerservaringen. Daar kan de fokker een rol in spelen door niet de hele kluit pups altijd maar tegelijk te laten spelen. Want dan is de sterkste pup steeds bezig de timide pup(s) te overheersen, waardoor de sterkste wordt gesterkt in zijn winnaarsrol en de timide pup in zijn verliezersrol. De fokker kan beter zelf groepjes samenstellen, waarbij de zwakkere pups ook eens een winnaarservaring kunnen hebben en de sterke pup eens ´op zijn bek´ gaat. Dat zorgt voor een gezondere ontwikkeling van de jonge hond.
Hij gaf nog wat leuke voorbeelden van winnaar- en verliezerstypetjes. De jonge hond die sleurend aan de lijn met een hijgend baasje achter hem aan, het erf op komt stormen (bij Klaas Wijnberg op Ameland) met een air van `Wat kost die tent hier!´ en de timide hond die nauwelijks achter de benen van de baas vandaan durft te komen, zelfs niet als de hele groep cursisten ´s avonds een strandwandeling gaat maken en alle honden los mogen rennen. Zo´n hond die niet in de groep durft te spelen kan overigens ook komen door een ´overcontrolerende´ baas, dan mag die hond gewoon helemaal nooit wat en dan heeft die hond het maar opgegeven.

Inderdaad lijkt het erop dat er langzaam weer een andere opvatting over hondenopvoeding binnensijpelt. Ik kan het alleen maar toejuichen

Hanneke

[Kay]

Ik vind het een goed geschreven artikel en ik kan mij er deels in vinden. Toch vind ik het een beetje zwart-wit. Als trotse baas van Max, een typische ADHD-lab, vind ik het onderscheid niet helemaal kloppen. Volgens dit artikel heeft Max een aangeboren hyperactiviteit. Hierdoor is hij moeilijk te trainen. Dit klopt als een bus! Echter, je eigen houding, ervaring en lichaamstaal lijkt mij wel heel belangrijk, ook bij aangeboren hyperactiviteit. Bovenaan in het artikel schrijven zij daar een klein stukje over, maar bij de aangeboren hyperactiviteit wordt het een beetje afgedaan als: ,niks aan te doen, geef hem maar een pilletje.'' Ik ben het daar niet mee eens. Ik ben ervan overtuigd dat ook honden met een aangeboren hyperactiviteit gehoorzame en gedisciplineerde honden kunnen worden als je weet wat je moet doen. En daar zijn in de meeste gevallen geen pillen voor nodig. Ik ben ervan overtuigd dat Max aangeboren hyperactief is en dat het in het aard van het beestje zit, maar dat wij door onze onervarenheid hier niet goed mee konden omgaan.Ik weet zeker dat als iemand van de ervaren forumleden Max had gekregen als pup binnen twee maanden (misschien nog wel sneller) een gehoorzame hond uit Max had kunnen toveren.Inmiddels zijn wij 2,5 jaar verder en heel wat wijzer. De dingen die wij zelf fout deden, hebben wij opgelost. Daarnaast hebben wij geleerd hoe wij met Max' hyperactiviteit moeten omgaan. Wij weten in welke situaties het voor Max moeilijk is en wij weten wat wij moeten doen als hij in de stress schiet door overprikkeling. Wij hebben ook geleerd dat Max een werkpaard is. Geef hem zijn uitlaatklep in de vorm van zwemmen, apporteren, wandelen, speuren en joggen en hij is de rust zelve. Wij weten ook dat Max geen hond is voor gehoorzaamheidscursussen en grote groepen met andere honden. Dan wordt hij vervelend en onhandelbaar. Dus nu volg ik een speurcursus in een kleine groep en dit gaat super!

Ik denk dat iedereen bij zijn/haar 1e hond precies dezelfde "fouten" maakt en hiervan kan leren en dat jij zelf maar mooi vol hebt gehouden en nu precies weet wat jouw hond kan en waar hij opgewonden van zal worden ... Hoe mooier kan je het als hondenbaas hebben ? Leren van en met je eigen hond en een steeds betere band samen opbouwen ? In mijn ogen de meest leuke manier van een hond opvoeden (ook al komen daar misschien in het bgin een hoop GVD's langs )

Ik heb juist veel respect voor mensen die leren van en met hun 1e hond, en vraag me dan altijd af of wij niet te vaak luisteren naar de "ervaren" hondenexperts die het liefst een machine zien die geen enkele eigen inbreng (karakter) van de hond waarderen, want een hond hoort in hun ogen immers altijd te luisteren en een eigen mening leren ze wel af
De een kan dat heel goed met zijn/haar inbrengen ervaring, en de ander gebruikt daar wel degelijk hulpmiddelen voor, alleen horen wij dat als gewone hondenbaas niet

[Lupos]

@ Lupos: Hè hè, ik ben blij dat iemand dit eens hardop zegt. Je neemt me de woorden uit de mond. Ik had in mijn vorige post al getypt dat het i.m.o. aan een aantal dingen lag, o.a. de veranderde opvoedmethode waarbij straffen een vies woord is geworden. Maar dat had ik maar weer gewist om niet het halve forum over me heen te krijgen

Inderdaad is de ´positieve opvoeding´ ook in mijn ogen te ver doorgeslagen. Ieder fout en stout gedrag van een pup of jonge hond moet maar met negeren worden opgelost. Nou, dat werkt lang niet altijd en hondentaal is het al helemaal niet. Een pup moet grenzen leren kennen. In hondentaal worden die grenzen luid en duidelijk aangegeven. Als een pup een grens overschrijdt t.o.v. een soortgenoot, wordt hij een keer gewaarschuwd, misschien zelfs twee keer, maar daarna krijgt hij een hijs. En dan is het meteen klaar voor de pup, dan weet ie waar hij aan toe is.

Ik heb Klaas Wijnberg dit ook al eens horen zeggen op een fokkerssymposium een paar jaar geleden. Ik heb er toen een verslag van gemaakt voor het forum. Ik kopieer er een stukje uit:

Verder heeft hij het gehad over winnaar- en verlieservaringen bij pups. Hij stelde dat het lijkt of corrigeren tegenwoordig een vies woord is. Honden mogen alleen nog maar positief worden opgevoed. Op zich is dat prima, beter dan de slip- en wurgkettingen en prikbanden van vroeger, maar tegenwoordig wordt er onvoldoende tegen jonge honden HO STOP gezegd. Honden onderling doen dat luid en duidelijk. In een roedel worden er duidelijke grenzen gesteld aan de opgroeiende dieren door de volwassen dieren. Dat gebeurt niet alleen bij honden / wolven, maar bij alle dieren in een groep, bij olifanten, dolfijnen, noem maar op. Hij gaf hier enkele sprekende voorbeelden bij, hoe zijn reuen ongemanierde jonge nieuwkomers pakten en dat zo´n nieuwkomer binnen een dag totaal ander gedrag liet zien.

Opgroeiende honden moeten leren winnen, maar ook leren verliezen. Veel jonge honden van tegenwoordig krijgen in hun jonge leventje uitsluitend winnaarservaringen mee en nooit verliezerservaringen. Daar kan de fokker een rol in spelen door niet de hele kluit pups altijd maar tegelijk te laten spelen. Want dan is de sterkste pup steeds bezig de timide pup(s) te overheersen, waardoor de sterkste wordt gesterkt in zijn winnaarsrol en de timide pup in zijn verliezersrol. De fokker kan beter zelf groepjes samenstellen, waarbij de zwakkere pups ook eens een winnaarservaring kunnen hebben en de sterke pup eens ´op zijn bek´ gaat. Dat zorgt voor een gezondere ontwikkeling van de jonge hond.
Hij gaf nog wat leuke voorbeelden van winnaar- en verliezerstypetjes. De jonge hond die sleurend aan de lijn met een hijgend baasje achter hem aan, het erf op komt stormen (bij Klaas Wijnberg op Ameland) met een air van `Wat kost die tent hier!´ en de timide hond die nauwelijks achter de benen van de baas vandaan durft te komen, zelfs niet als de hele groep cursisten ´s avonds een strandwandeling gaat maken en alle honden los mogen rennen. Zo´n hond die niet in de groep durft te spelen kan overigens ook komen door een ´overcontrolerende´ baas, dan mag die hond gewoon helemaal nooit wat en dan heeft die hond het maar opgegeven.

Inderdaad lijkt het erop dat er langzaam weer een andere opvatting over hondenopvoeding binnensijpelt. Ik kan het alleen maar toejuichen

Hanneke

Precies! Het is belangrijk om te blijven bijleren, en open te blijven staan voor visies en ideeën. Mensen denken vaak dat een hond die gehoorzaam is gelijk staat aan een robot. Dit is onwaar, maar men krijg je dat toch niet uitgelegd. Ik zie het als een mogelijkheid tot; wie daarin meegaat prima, wie niet ook prima. Wel denk ik dat het in de huidige maatschappij noodzakelijk is om een hond onder controle te hebben (zonder dat je dit middels in- uitwerpen van batterijen doet ): kijk maar naar de vele regeltjes en verbodsborden die niet voor niets zijn ontstaan: vele eigenaren nemen hun verantwoordelijkheid niet met alle ergernissen voor derden van dien. Dat is jammer, en dubbel jammer voor degenen die hun verantwoordelijkheid wel nemen.
Overigens denk ik dat het grootste deel van de forummers hierin zeker verantwoordelijkheid neemt: men leert bij, wil ook leren, houdt de hond aangelijnd als er geen controle is en heeft een zekere mate van zelfreflectie.

[royenmarjolein]

Ik vind het een goed geschreven artikel en ik kan mij er deels in vinden. Toch vind ik het een beetje zwart-wit. Als trotse baas van Max, een typische ADHD-lab, vind ik het onderscheid niet helemaal kloppen. Volgens dit artikel heeft Max een aangeboren hyperactiviteit. Hierdoor is hij moeilijk te trainen. Dit klopt als een bus! Echter, je eigen houding, ervaring en lichaamstaal lijkt mij wel heel belangrijk, ook bij aangeboren hyperactiviteit. Bovenaan in het artikel schrijven zij daar een klein stukje over, maar bij de aangeboren hyperactiviteit wordt het een beetje afgedaan als: ,niks aan te doen, geef hem maar een pilletje.'' Ik ben het daar niet mee eens. Ik ben ervan overtuigd dat ook honden met een aangeboren hyperactiviteit gehoorzame en gedisciplineerde honden kunnen worden als je weet wat je moet doen. En daar zijn in de meeste gevallen geen pillen voor nodig. Ik ben ervan overtuigd dat Max aangeboren hyperactief is en dat het in het aard van het beestje zit, maar dat wij door onze onervarenheid hier niet goed mee konden omgaan.Ik weet zeker dat als iemand van de ervaren forumleden Max had gekregen als pup binnen twee maanden (misschien nog wel sneller) een gehoorzame hond uit Max had kunnen toveren.Inmiddels zijn wij 2,5 jaar verder en heel wat wijzer. De dingen die wij zelf fout deden, hebben wij opgelost. Daarnaast hebben wij geleerd hoe wij met Max' hyperactiviteit moeten omgaan. Wij weten in welke situaties het voor Max moeilijk is en wij weten wat wij moeten doen als hij in de stress schiet door overprikkeling. Wij hebben ook geleerd dat Max een werkpaard is. Geef hem zijn uitlaatklep in de vorm van zwemmen, apporteren, wandelen, speuren en joggen en hij is de rust zelve. Wij weten ook dat Max geen hond is voor gehoorzaamheidscursussen en grote groepen met andere honden. Dan wordt hij vervelend en onhandelbaar. Dus nu volg ik een speurcursus in een kleine groep en dit gaat super!

Ik denk dat iedereen bij zijn/haar 1e hond precies dezelfde "fouten" maakt en hiervan kan leren en dat jij zelf maar mooi vol hebt gehouden en nu precies weet wat jouw hond kan en waar hij opgewonden van zal worden ... Hoe mooier kan je het als hondenbaas hebben ? Leren van en met je eigen hond en een steeds betere band samen opbouwen ? In mijn ogen de meest leuke manier van een hond opvoeden (ook al komen daar misschien in het bgin een hoop GVD's langs )

Ik heb juist veel respect voor mensen die leren van en met hun 1e hond, en vraag me dan altijd af of wij niet te vaak luisteren naar de "ervaren" hondenexperts die het liefst een machine zien die geen enkele eigen inbreng (karakter) van de hond waarderen, want een hond hoort in hun ogen immers altijd te luisteren en een eigen mening leren ze wel af
De een kan dat heel goed met zijn/haar inbrengen ervaring, en de ander gebruikt daar wel degelijk hulpmiddelen voor, alleen horen wij dat als gewone hondenbaas niet

Bedankt voor je fijne reactie
Ik weet niet of wij te vaak luisteren naar de ervaren experts, maar ik denk wel dat wij door de vele tips en goede feedback een onnodige druk op ons zelf leggen en dit voelen de honden ook weer aan waardoor je niet bereikt wat je wilt bereiken. Beter is het om te accepteren dat ook de hond onvolkomenheden mag hebben. Daarnaast is papier altijd geduldig, niet iedere theorie is voor iedere hond gelijk. Als ik met Max bijvoorbeeld touwtrek, komt het weleens voor dat hij naastbijt. Hij registreert meteen dat het niet klopt, je ziet hem schrikken en direct verplaatst hij zijn tanden. Ik heb overigens geen verwonding dan. Volgens de boekjes heeft hij geen respect voor mijn lijf. Ik vind dat onzin en niet van toepassing. Als ik badminton heb ik ook weleens mijn partner voor de hersens geslagen met een racket of mijn tegenstander een shuttle tussen de ogen geslagen. En ik heb echt wel respect voor mijn partner en/of tegenstander.

[RaymondC]

Ik kan met wel vinden in het stukje

@Lupos, ik heb dan zelf liever de geconditioneerde "adhd" hond, dan dat je de NIET geconditioneerde tegen komt.

Ik zelf (en dit is mijn mening) vind de niet geconditioneerde hond eerder a-sociaal.
En vaak krijg je dan te horen:

ach hij is zo onstuimig, ziet graag mensen, enz enz

Hier moet gewoon een stuk opvoeding, consequentie in getraind worden.

Waarbij de geconditioneerde "adhd" hond zich zelf geen rust gunt, en 9 van de 10 keren heel erg baas gericht is (de gevallen die ik ken zijn dit maar gunnen zich zelf geen moment rust).

Ben zelf niet zo voor de medicatie, en ben dan meer voorstander van homeopathische middelen en/of voedingssupplementen.

Grappig om te lezen, want ik heb toch liever een wat vrijere hond, die niet altijd en voor 100% op de baas gericht is en keer op keer ongeveer onder je voeten loopt omdat hij/zij maar contstant met de baas bezig wilt zijn !
Vrij lopen/rennen/spelen/zoeken in de jacht is bij die honden ver te zoeken, en geef mij dan maar een hond die af en toe eens rent met een vreemde hond of af en toe even de middelvinger opsteekt, wat in mijn ogen zeker niet per definitie betekend dat je een ongeleid projectiel of asociale hond hebt

Die hond is vanuit een werklijn, speelt mee in open klasse van WT, en werkt verdomd goed tijdens een jacht.
Field trail lukt niet want is net te onrustig, en wilt te graag werken waardoor hij wel eens durft te piepen.