Doby, de ooit zo waterschuwe hond...

[Floortje Faun]

Ooit had ik een waterschuwe hond. Zo eentje die met een wijde boog om alle plassen heen loopt, en bij regen niet naar buiten wil. Dat moest veranderd worden! Een echte waterrat, dat was wat ik wilde!
En dus werd er meteen gestart met watergewenning. Een watergewenning waarvan het gewenste resultaat door mij op gejuich onthaald werd.

"Boontje komt om zijn loontje", denk ik op dit moment iets minder juichend. Onder me spettert tienerpup vrolijk heen en weer in een beek. Een beek waarvan ik uit bittere ervaring weet dat zelfs volwassen honden er op hun eentje niet meer uit raken.
En er is geen mens te zien. Niemand die mijn hand vasthouden kan, zodat ik veilig de steile, betonnen oever afdalen kan tot op zijn hoogte.
Ondertussen is het tot puplief doorgedrongen waarom hij niet in deze beek mocht. Vragend kijkt hij me aan: "Wat nu?"
Ja, wat nu? Met de moed der wanhoop laat ik de leiband voor zijn neus slingeren, de leiband waarvan ik me voorgenomen had hem te leren deze op bevel vast te pakken, zodat ik hem in gevallen als deze makkelijk eruit kan trekken. Alleen jammer dat ik dat vergeten ben.
Zal ik zelf in de blubber springen, en hem een duw in de kont geven? Maar als ik er dan niet meer uit raak?
Misschien moet ik een eind terug wandelen tot aan een stuk waar hij er wel uit kan klimmen? Een herinnering aan zijn voorgangster, die bijna verdween in een diep stuk slib een eindje verderop, doemt op.
Of misschien is de oever aan de andere kant minder steil? Helaas, een kort stukje omlopen leert me dat dit niet het geval is.
Dan zie ik de bomen, dezelfde bomen waarvan ik het een paar jaar terug nog zo jammer vond dat ze omgehakt waren. Nu blijkt dat een meevaller. Uit de korte stronken ontschieten stevige scheuten. En die zijn smal genoeg om er mijn leiband omheen te slaan, en toch nog een voldoende lang stuk over te hebben om tot aan mijn pup te raken. Ik laat me zakken, en na een paar pogingen en een algehele stretch lukt het me net om de halsband van mijn Doby te pakken te krijgen. Opgelucht trek ik hem omhoog.
Halverwege de oever krijgt hij weer grip en steekt me voorbij. Om zich meteen hartgrondig uit te schudden, het nog steeds aan de leiband slingerende baasje besproeiend met een laagje zwart, olieachtig, stinkend spul.
Vervolgens viert hij de verfrissende duik en de gelukkige afloop met een serie korte sprintjes op de beangstigend smalle rand tussen weideomheining en beek. En maakt telkens een tussenstop bij het beurtelings gillende en schaterende baasje, nog steeds onhandig aan de oever slingerend, voor een tweede en een derde sproeibeurt.
Druipend van het vieze, zwarte spul, en ternauwernood alsnog een bad vermijdend, lukt het me uiteindelijk de oever uit te klauteren. Ik zie er niet uit. Van mijn blanke armen, gezicht en decolleté is weinig meer te bekennen. Het mooie topje (waarvan ik deze ochtend nog tegen mijn moeder zei: “dat het weinig zin had mijn mooiste spullen te sparen voor speciale gelegenheden, omdat je ze dan uiteindelijk bijna nooit draagt”) onherkenbaar.
De pup vleit zich gezellig tegen me aan, zich van mijn afwerende handen niets aantrekkend, en ervoor zorgend dat mijn onderkant nu perfect past bij mijn bovenkant.

Giebelend lopen we samen terug naar huis, hij zwart als altijd, ik assorti met hem.
Leuk, hoor: zo'n waterrat. Ontzettend leuk.
Maar niet altijd even handig. Er schijnen toch nog voordelen te zitten aan een waterschuwe hond...


En ja, ik had geschreven dat ik geen lid van dit forum meer wilde zijn.
Maar ik hou van de humor van de meesten hier op het forum. Ik kan me goed vinden in de opvoedingsmethodes die hier gegeven worden, heb er ook al baat bij gehad.
En het zijn gelukkig maar een paar personen waarvan ik de berichten kwetsend vind. Bij deze: nogmaals bedankt Roos, Kim en Knutselsmurf voor de steun.
Alles heeft zijn voor- en nadelen, en ik vind de voordelen toch doorwegen.

[Roos]

Heel leuk en beeldend geschreven.
Het onderwerp lijkt wat eng maar is gelukkig na een paar modderdouches weer goed gekomen

Fijn dat je je bedacht hebt

[Berdien]

Hilarisch geschreven...ik zie het helemaal voor me.....
Brent gaat gelukkig niet in moddersloten

Fijn dat je gewoon hier blijft...had het gisteren al geschreven maar dat topic is afgesloten nu.....

[laika]

geweldig beschreven lig helemaal in een deuk maar...... hij zwemt

[ElisabethErnstDave]

Mooi verhaal zie het helemaal voor me alleen jammer dat je daar in de buurt geen schoon zwemwater hebt dat doen wij meestal na een stink sloot ff de meiden in schoon zwemwater en klaar

[Floortje Faun]

Allemaal hartelijk bedankt voor de complimenten!!!
Roos en Berdien: fijn om te lezen dat jullie blij zijn dat ik er nog ben. Voel ik me gesteund en welkom door. Bedankt daarvoor!

@ Roos: wat vond je er eng aan?

@ Laika: toen heeft hij niet gezwommen, daar was het water net niet diep genoeg voor. Ik dacht dat dit op te maken viel uit: hij spettert heen en weer in de beek". Niet dus?
Ik wil graag mijn schrijven goed genoeg krijgen om eens een stukje op te kunnen sturen naar een tijdschrift, opbouwende kritiek is welkom.
Hei water was wel diep genoeg om hem helemaal nat te maken. Zodat hij mij kon laten delen in de pret...

@ Elisabeth en co: hier is in de wijde omgeving bijna geen zwemwater te vinden. Jammer!!!

[Charella]

Ik moet wel een beetje om je verhaal lachen Wel jammer van je mooie shirtje....

[Roos]

Dat hij er niet meer zelf uit kon komen, lijkt mij toch wat minder prettig om te ervaren.

[Floortje Faun]

@Roos: "minder prettig" was het zeker! Maar "eng" vond ik het eigenlijk niet.
Misschien omdat ik er reeds ervaring mee heb, met eigen en andermans honden...
Maar ik heb behoorlijk in mijn haren staan krabben, want de vorige keren waren we telkens met 2...

@ Charella: met de moed der wanhoop dat shirtje in de wasmachine gegooid, en op de één of andere wonderbaarlijke manier is dat shirtje proper uit de wasmachine gekomen. Had het niet verwacht, want mocht hard schrobben om mijn vel weer blank te krijgen!

[Charella]

Wat fijn zeg dat het shirtje schoon is geworden

[pebi]

wat een heerlijk verhaal weer.
ik heb ook een klein voorbeeldje labsmink.
nadat ik een heerlijke bos wandeling had gehad en mijn bos schoenen verwisseld had naar wat elegantere schoenen ging ik, dacht ik, keurig op stap. ja ,totdat ik bemerkte, dat na ik al wat gewinkeld had, een enorme lebber van modder aan de zijkant van mijn gezicht had zitten. stak leuk af boven mijn sjieke witte jasje.

[Floortje Faun]

wat een heerlijk verhaal weer.
ik heb ook een klein voorbeeldje labsmink.
nadat ik een heerlijke bos wandeling had gehad en mijn bos schoenen verwisseld had naar wat elegantere schoenen ging ik, dacht ik, keurig op stap. ja ,totdat ik bemerkte, dat na ik al wat gewinkeld had, een enorme lebber van modder aan de zijkant van mijn gezicht had zitten. stak leuk af boven mijn sjieke witte jasje.

En waarschijnlijk hadden al een paar mensen je vreemd aangekeken, zonder dat je doorhad waarom...

Prachtig ook dat je er voor de rest zo keurig uitzag!
Het doet me denken aan een paar dagen terug. Toen had Doby fijn gespettert in zo'n beek met roestbruin water. Niet aan te raden met dit exemplaar: die vleit zich achteraf gezellig tegen je aan, en schudt zich vlak naast je uit (terwijl Caedlih zich uitschudden zonde van dat heerlijke water vond).
Om alles nog erger te maken, heeft hij van dat haar waar het water zo afloopt als je hem knuffelt, het wordt allemaal overgeheveld naar je handen en armen (ook geen last van met zijn voorgangster).
Dat zijn vacht zwart is, helpt ook al niet: vaak merk ik pas hoe nat/vies hij is, als ik al met mijn handen in zijn vacht zit...
En aangezien ik nog steeds druk bezig ben met zijn opvoeding, moet er veel beloond worden (bij mij een stevige knuffel).

Zit ik hem druk te belonen, heb ik plots jeuk aan mijn gezicht. Ik krab, en zie dan pas dat mijn handen druipen van het roestbruine vocht...
Wil ik mijn gezicht afdrogen met mijn armen (niets anders voorhanden), zie ik dat die ook al druipen van dat vocht...
Bos liep natuurlijk vol met mensen, maar goed, proper zag ik er toch al niet uit in mijn oude jeans (voorzien van verse én al wat oudere, er niet meer uit te krijgen, roestvlekken) en wandelstappers...
Dan ziet een mens er toch eerder sjofel in plaats van grappig uit...

En dank je wel voor het complimentje!

[Ilse]

Ongelooflijk boeiend geschreven. Jij hebt er ook eentje uitgkozen hé, Doby, de waterrat . Er is toch niks plezanter dan samen zo vuil als ik weet niet wat thuis komen hé, da's echte liefde denk je dan maar .

[Mark]

Dat hij er niet meer zelf uit kon komen, lijkt mij toch wat minder prettig om te ervaren.

Het was hier een beek, gewoon rustig blijven en niet in paniek geraken.
Je vind altijd wel een plek waar je ze aan de halsband kunt vastnemen en ze uit de prut kunt helpen.
De hond zelf ligt er niet wakker van weet ik uit eigen ervaring, die geniet van zijn modderbad en eruit geraken is een probleem voor later of voor de baas .

[Floortje Faun]

Ongelooflijk boeiend geschreven.

Er is toch niks plezanter dan samen zo vuil als ik weet niet wat thuis komen hé, da's echte liefde denk je dan maar .

Dank je wel!

Ennuh ik weet niet of ik niets plezanter vind dan samen vuil thuis komen... ik kan eigenlijk wel een paar dingetjes bedenken.
Maar Doby schijnt het alvast onder "echte liefde" en "gedeelde pret" te verstaan...