. Behalve dan... de hond van mijn beste vriendin. Roxy en haar jongste hond, dat lukt gewoonweg niet. Eerst had ze een cockerreu, nu 3 jaar, daarmee klikt het geweldig. Ze zijn ook nu nog beste maatjes. Toen adopteerde ze een tweede hond, in september 2011, een kruising jachthond, teefje: Leyka. Het is van bij het begin een moeilijke hond geweest (verlatingsangst, extreme jachtdrift, hyperhyperhyper en moeilijk moe te krijgen), maar ze heeft daar superhard mee gewerkt en die hond heeft geweldig veel vooruitgang geboekt.
Omdat wij altijd samen oudjaar vieren (we willen allebei onze dieren niet graag alleen laten met het vuurwerk), was onze eerste bekommernis toen ze haar hond adopteerde, om ervoor te zorgen dat alledrie de honden samen in huis konden. We beslisten dat de honden op neutraal terrein moesten kennismaken. Daar is het vrees ik al fout gegaan. Mijn vriendin kon haar hond alleen loslaten, met een balletje in de buurt. Omdat Leyka anders ging lopen. Gevolg was, dat het balletje gegooid werd, dat Leyka erachter rende en Roxy achter Leyka. Heel grappig allemaal: Leyka houdt ervan om achter balletjes te lopen, Roxy houdt van tikkertje te spelen. Dat werd een ritueel: we gingen wekelijks samen balletjes gooien, tot de honden stikkapot waren. Maar zo leerden de honden natuurlijk niet om samen braaf te zijn...
Het is erop uitgedraaid dat Roxy een soort van fixatie ontwikkeld heeft op Leyka... Van het moment dat Leyka's leiband losklikt, wil ze achter Leyka rennen. Leyka heeft op haar beurt een dégoût ontwikkeld van Roxy, want ze is er niet mee gediend dat er een hyper labrador achter haar aan wil lopen. Met alle andere honden komt Leyka overigens wel goed overeen.
Ondertussen kan Leyka wel loslopen, maar Roxy ziet haar nog steeds als surrogaat-konijn. Natuurlijk zijn we gestopt met ballen gooien, maar het kwaad was al geschied. Dus zijn we gaan oefenen met afzonderlijk loslopen. Dus: samen gaan wandelen en de honden apart los laten. Dat was heel moeilijk voor Roxy in het begin, maar begon later wonderwel te lukken. De honden konden apart loslopen.
Dan zijn we begonnen met trainen op samen loslopen. Door de honden beide los te laten in een omheinde omgeving, en met hen afzonderlijk traningsoefeningen te doen. Toen is het opnieuw misgegaan. Jammer genoeg is er een brokje op de grond blijven liggen, en heeft Roxy dat geclaimd zonder dat Leyka nog maar doorhad dat er een brokje lag... Dat kwam tot een gevecht (Roxy is nogal dominerend en is gewend dat andere dieren weglopen als ze eenmaal blaft), en sindsdien is Leyka doosdbang van Roxy...
Ook dat hebben we proberen eruit te trainen, door veel samen te gaan wandelen maar hen uiteraard niet meer samen los te laten. De eerste keren zagen we telkens verbetering.
Tot het opnieuw mis ging (ik schaam mij al een beetje, het lijkt hier alsof we heel onverantwoord bezig zijn, maar we doen echt ons uiterste best want we zouden zo graag bij elkaar over de vloer kunnen komen). Het is in mijn ogen gewoon een jammerlijke samenloop van omstandigheden + twee karakters die heel moeilijk te verenigen zijn. Roxy was los, Leyka was vast, en ze waren beide vredig aan een interessant plekje aan het snuffelen. Jammer genoeg was dat plekje vlakbij een elektriciteitsdraad van een paardenweide, en kwam Leyka's staart daartegen. Leyka heeft besloten dat Roxy die klap heeft uitgedeeld en heeft nu nog meer schrik van haar. Als Roxy in de buurt is, plakt ze aan het been van mijn vriendin. Leyka loslaten is nu zelfs geen optie meer, want ze waagt zich niet uit de buurt van haar baas. Dat gaat nu zo ongeveer 2 maanden zo. Als Roxy toch in de buurt komt, begint Leyka te grommen en zou ze de aanval durven inzetten.
We gaan het niet opgelost krijgen tegen oudjaar, dat besef ik maar al te goed. Misschien krijgen we het wel nooit opgelost. Er zijn heel wat dingen misgegaan in onze pogingen tot verzoening, maar eigenlijk denk ik dat het gewoon die balsessies in het begin zijn die ons de das hebben omgedaan. Nu, de tijd kan je niet terugkeren, dus we zullen ermee moeten leren leven. Deze twee dames zullen nooit samen door een deur kunnen.
Voor oudjaar gaan we elk apart een lange wandeling maken (als we samen gaan wandelen, kan Leyka haar oeverloze energie niet kwijt) en voor 's avonds staat er een bench klaar. Ideaal is het niet, maar één keer per jaar willen wij echt wel eens graag bij elkaar op bezoek komen. Dat twee honden elkaar niet kunnen luchten, zal wel vaker gebeuren, maar als het die van je beste vriendin is, is het extra pijnlijk.
Eigenlijk wou ik gewoon even mijn hart luchten, omdat oudjaar eraan komt en we nog verder van huis zijn dan een jaar geleden...
.
de verhouding is zo grappig!