Onverwacht gevolg.

[Floortje Faun]

Doby houdt van ballen. Vooral van voetballen.
In zijn mond hebben die helaas een korte levensduur. Gratis ballen zijn dus niet te versmaden.
En die zijn in deze periode (zware regenval) overvloedig aanwezig in beken. Her en der liggen ze netjes op ons te wachten, vastgehouden door drijfhout en andere rommel.
Met als mooi gevolg dat ik me, bij wijze van uitzondering, eens superieur kan voelen.

Want al is Doby handiger dan Caedlih (die in elk putje op het pad sukkelde), hij blijft een hond. En moet het dus stellen met vier pootjes, een mond, en een hondenbrein. Grote ballen uit diep water pakken, is daardoor niet mogelijk.
Ik daarentegen heb lange armen, grijphanden, en een mensenbrein. En die staan me toe om zelfs bij een hoge, steile, betonnen oever ballen uit het water te plukken zonder nat te worden (waar ik én mijn mooi-weer-labrador bij deze temperaturen een hekel aan hebben).
Daardoor kan ik (niet het handigste exemplaar van de mensheid) voor een keertje diegene spelen die een demonstratie geeft, in plaats van krijgt…

Dus als ik deze ochtend mijn hond beteuterd zie kijken naar een in het midden van de beek dobberende bal, wrijf ik in mijn handen, en loop nonchalant om een stok. Met één arm als “anker” daal ik de oever af, en dankzij Stok laat Bal zich gewillig naar de kant leiden. Ik ruik de triomf al, en reik ernaar met mijn handige mensenhanden. En merk dan dat mijn armen niet lang genoeg zijn.
Mijn mensenbrein snelt te hulp, en bedenkt een nieuwe tactiek. Met een verticaal gehouden Stok klem ik Bal tegen de wal. Dan trek ik Stok langzaam omhoog, en Bal rolt netjes mee. Dit gaat lukken. Maar terwijl Bal langs de oever omhoog rolt, rolt Stok ook over Bal. En zo raakt Bal, nog steeds buiten mijn bereik, aan het uiteinde van Stok. Plons!
Nieuwe poging. Deze maal steek ik Stok dieper in het water, zodat het langer duurt voor Bal aan het uiteinde ervan komt. Bal raakt hoger de oever op, en springt dan plots vanonder Stok vandaan. Plons!
Nog maar een poging. Ik probeer Stok zo goed mogelijk in het midden van Bal te houden, om wegspringen te voorkomen. Dat blijkt moeilijker dan verwacht. Plons!
Maar ik geef niet op.

Bij mijn vierde poging word ik plots gewaar dat iemand me uit de weg wil duwen. Doby heeft zonet zijn angst voor diepe, steile oevers overwonnen, en plakt naast me tegen de wand. “Nee”, protesteer ik, terwijl ik vecht voor mijn plekje: “ je moet niet helpen, jij kan dat niet! We zullen de bal kwijtraken! En zo meteen glijd je nog uit!”
Maar eigenwijze Doby (de pot verwijt de ketel) weet het weer beter. En als die koude duik voor mij gevaarlijk dichtbij komt, kan ik geen tegenstand meer bieden. In één beweging door duwt Doby mijn stok aan de kant, legt (op exact dezelfde manier als ik hem zoeven voordeed met de stok) zijn pootje tegen Bal aan, en trekt hem tegen de wand omhoog. Zodra het ding boven de waterspiegel hangt, kromt Doby zijn polsgewricht en voetje errond, klemt het tegen zijn borstkas, en zet er zijn tanden in. In één soepele beweging draait hij zich op zijn achterhand, en staat boven me op de begane grond. “Kijk, zo pak je dat aan!”, lees ik op zijn snoet.

U begrijpt: ik ben ontzettend trots op wat de handigste hond ter wereld moet zijn.
Maar dat ik me klungeliger dan ooit zou voelen, nee, dat had ik niet verwacht.

[laika]

ik zie het voor me slimme hond

[FunnyNina]

Goed gedaan Doby, nu weet het baasje hoe ze het moet doen

[Tanja]

[Lucky]

Zo zie je, samen zijn jullie een onoverwinnelijk team !

Groetjes Marion

[Charella]

Haha geweldig

[fieke]

Leuk

[mullermariska]

[mullermariska]

Oeps... Dubbele post

[Lankmark]

[Lars en Daniëlle]

ik zie het voor me

[Pixie]