Tussen de potten met de cactussen en de potten met groene sprieten zit ongeveer 30 cm ruimte, speciaal voor Harry, zodat hij lekker naar buiten kan kijken. Hetzij met zijn kop op de vensterbank, hetzij met poten, als een van de buurhonden voorbij loopt, of, en dit was vandaag het geval, als vriendin voor de gein zegt: "Harry, daar!" en naar buiten wijst.
Harry, al best in een dolle bui en kauwend op zijn speeltje achter in de kamer, neemt een sprint naar het raam en plant in al zijn enthousiasme niet alleen zijn voorpoten op de 15 cm brede vensterbank, maar ook zijn achterpoten. En dat past natuurlijk nooit... Gevolg: Harry valt, Bobbie schrikt zich een ongeluk en jumpt uit de bloempot, bloempot dreigt te vallen, ik duik naar bloempot, Bobbie schrikt weer van mij en verlaat via mijn hoofd de vensterbank en manlief en vriendin liggen te rollebollen van het lachen op de bank.
Harry kijkt het allemaal eens even aan en wandelt weer naar zijn speeltje.
Zo jammer dat we er geen filmpje van gemaakt hebben!






Al smurfende, leert men!