Ik vind barf een goed principe en ik geloof zeker dat het goed is voor de hond en dat de hond er van geniet, maar zelf zou ik het (nog) niet kunnen voeren.
Ik heb er geen moeite mee om lichaamsdelen of organen te zien of vast te houden. Ooit heb ik op school een heel big ontleed (welke overigens dood was geboren) en ik vond het allemaal enorm interessant. Tegenwoordig sta ik voor m'n studie regelmatig in de snijzaal waar dan hersens, opengemaakte schedels of hele lichamen van overleden
mensen liggen. Ook daar heb ik geen totaal geen moeite mee, puur uit educatief oogpunt gezien vind ik het juist heel erg interessant.
Waar ik wel moeite mee heb, is het eten van iets wat nog herkenbaar een dier is geweest. Garnalen krijg ik bijvoorbeeld echt niet weg, puur omdat er gewoon nog een heel diertje voor je ligt. Vis waar de staart nog aan zit is voor mij echt the max.
En om m'n hond dan wel herkenbare lichaamsdelen of organen te voeren... Nee, dat lijkt mij persoonlijk geen fijn idee. Bovendien heb ik niet genoeg kennis van barf om dit aan m'n hond te voeren. (Overigens ben ik niet de enige thuis die over Balou beslist, m'n vader bepaalt namelijk ook veel dingen, al heb ik wel veel inspraak.)
Wij voeren Balou half om half KVV en brokken. Wij willen graag dat Balou toch vers vlees binnen krijgt, vandaar de KVV. En brokken... Balou is nu nog volop in de groei en dan is het extra belangrijk dat ze van alle voedingsstoffen voldoende binnenkrijgt. Ik zie de brokken dan als een soort back-up: mocht de KVV niet voldoende zijn, dan zijn er altijd nog de brokken. Nu weet ik dat dit eigenlijk niet juist is en dat honden met KVV waarschijnlijk alle voedingsstoffen gewoon netjes binnenkrijgen, maar het is toch zo'n gevoel wat ik heb.

Overigens weet ik niet of we brokken blijven voeren, als Balou wat ouder is lijkt het mij namelijk fijn om geheel over te stappen op KVV.
Verder moet ieder voor zich bepalen wat zijn of haar hond te eten krijgt, zolang het maar een weloverwogen keuze is.