Depressief?

[Terra5]

Danouk is ook echt een tijd heel erg van slag geweest. De eerste dagen zag je zo duidelijk rouw. Zij ging soms heel bewust de plekken van Terra opzoeken. Niet om te slapen, maar echt om daar even te liggen. Dan lag ze op die plek even voor zich uit te staren en stond dan na een minuutje ofzo weer op.
De eerste weken was ze op momenten echt ronduit depri en andere momenten juist heel erg hyper, alsof ze dan echt moest afreageren. Het lichtje was ook echt uit haar ogen... Wij hebben haar de eerste 4 weken ondersteund met Bach-bloesems, dat heeft naar ons idee wel wat scherpe kantjes eraf gehaald.

Op dit moment is ze wel weer meer haarzelf maar zeker nog niet op het niveau van toen Terra nog leefde. Ze wil alles wel weer doen en reageert verder wel normaal, maar er zit een randje om haar humeur zeg maar.. Vorige week hadden we bijvoorbeeld een kleed uit de auto gehaald en dat rook blijkbaar nog erg naar Terra. Danouk was toen direct weer een dag van slag

Bij ons zeiden sommige mensen al vrij snel dat we er zo snel mogelijk een pup bij zouden moeten doen. Maar daar was ik zelf echt niet aan toe. Pas sinds een paar weken staat die deur op een kier en nu ben ik zelf zover dat er inderdaad ruimte is voor een pup. Ik denk dat het voor Danouk ook goed is, dat ze weer met een viervoeter kan communiceren. Zij is niet anders gewend dan dat zij dat kon en dat mist ze duidelijk.

Maar ik vind dat je er zelf ook voor 100% achter moet staan dat er eventueel weer een pup zou komen. Je moet zelf die ruimte hebben. Nooit alleen voor de andere hond doen.

Sterkte in ieder geval! Ik weet hoe moeilijk en verdrietig het is om je hond zo te zien

[Laura]

Denk dat het er vooral om gaat, hoe je hier zelf mee omgaat. Welke rol je speelt, en hoe je de opvoeding doet. En niet over je heen laat lopen.

"Spijker op zijn kop" dat is het allerbelangrijkste in mijn ogen! Honden rouwen anders dan mensen, (ook al kennen ze heel veel emoties zoals die van de mens) dus voor je hond is een nieuwe pup waarschijnlijk (elke hond is natuurlijk anders) juist heel leuk. Maar het gaat er om hoe jij zelf (als baas) er in staat en er mee om kan gaan. Wij hebben altijd zo'n 1,5 jaar tussen de honden in gelaten, totdat mijn moeder "niet meer dacht, dat ze de hondenmand hoorde kraken"... Dan was het rouwproces rond en was het tijd om eens te gaan nadenken over een nieuwe pup. Dus niet als vervanging of als troost, maar als nieuw gezinslid... en de een is daar sneller klaar voor dan een ander. Vaak ligt er ook een verschil tussen hoe een hond gestorven is.... plotseling of door ouderdom of lange ziekteperiode, elke situatie is anders en iedereen gaat er anders mee om. Dus..... Volg je eigen gevoel en ken jezelf!