We waren op slag verliefd op je en jij sloot ons ook meteen in je hart. Vanaf het begin liep je los met ons mee, speelde met andere honden en kwam weer terug als we je riepen. Als we op vakantie gingen of naar vrienden kwam je lekker met ons mee. Je gedroeg je voorbeeldig en als een allemansvriend had je snel ieders hart veroverd.
10 maanden mochten we van elkaar genieten en toen, kort na onze vakantie naar Italië waar je nog lekker hebt genoten van alle vrijheid werd je ziek. En niet zomaar ziek. Donderdag nog lekker samen op de training maar het voelde niet goed. Vrijdag zonder afspraak naar de dierenarts gereden en daar dachten ze we nemen het zekere voor het onzekere en nemen Benny even mee naar de behandelkamer. Een paar uur later nam ik je mee naar huis met het slechtste nieuws wat we konden krijgen. Waarschijnlijk werd je niet meer beter. Verder gepland onderzoek ging daarna niet meer. Je was al te ziek.
In plaats van het ritje naar de training moesten we de donderdagavond daarna de moeilijkste rit van ons leven leven maken. Naar de dierenarts. Je was op. Hoe kon dat nou zo snel? Waarschijnlijk zat je vol met tumoren maar zeker weten doen we het nooit.
10 maanden, niet lang op een mensenleven maar oh wat hielden we van elkaar en genoten we met elkaar. En nu zijn we dus alweer een heel jaar verder. 12 hele maanden zonder jou.
We missen je, omarmen de mooie gedachtes en herinneringen aan jou. Maar vandaag moeten we toch weer even slikken. Vandaar dat ik er een paar mooie foto's bij heb gezocht en ze hierbij plaats.
Rust nu maar zacht, Je hebt het verdient ventje! Tot ooit weer ziens!





