Op vrijdag was het van beide kanten wel even aftasten, de neefjes vonden Bob maar eng en Bob vond de neefjes maar druk en apart. We hadden Bob wel een aantal keren moeten corrigeren met achterna rennen e.d. maar het ging eigenlijk wel redelijk. Zaterdag ochtend kwamen de eerste huilbuien. bob zijn reactie daarop was zo schattig, ging direct bij ze liggen, wel op een afstandje. Bij de jongste ging hij 1 keer zo clownen (op de rug rollen, en op zn kop naar hem kijken) dat de huilbui zo over was. Ik merkte dat de jongste steeds meer naar Bob toe trok, hij wilde graag aaien en knuffelen, en de reactie van Bob was weer zo lief. Hij wist gewoon dat dit kleine tere mensjes zijn waar je voorzichtig mee moet zijn. Al snel had de jongste door dat als je een speeltje gooit dat bob die gaat ophalen en daarna weer terug komt brengen. Die liep daarna continu achter hem aan "bob, bob, bob, bob" totdat bob keek en dan werd het speeltje op de grond gegooid.
. Wanneer de kids lekker rustig aant spelen waren dan lag bob nog geen halve meter bij ze vandaan, zo schattig. Bob werd al snel onderdeel van hun spel en hij moest er maar aan geloven dat er auto's over zijn rug reden en Dino's over zijn buik liepen. Ik had wel verwacht dat hij dit snel beu zou zijn maar hij ging er heerlijk voor liggen en maar kwispelen met zijn staart.
Hij was echt dol op die 2 kleintjes. Maar hij is ook heel blij dat hij nu weer in alle rust op de bank kan liggen 
Bob, Take a chance of the Music forest. 02-03-2011
Bram, Beautiful Balou, van het Florijntje 07-08-2015
Kira 27-02-2002 0verleden op 24-12-2013
Diezel 24-10-2008
