Even de discussie daargelaten of de hond van TO te dik is of niet, ik ben het volledig met haar eens dat het niet leuk is als je door bekenden en onbekenden steeds (ongevraagd) wordt aangesproken op ''onvolkomenheden'' van je hond. Volgens mij gaat daar ook het topic over

En ik kan mij goed voorstellen dat op een gegeven moment de emmer vol is. Over het gewicht van mijn honden heb ik nog nooit zulke discussies gehad, maar wel over mijn opvoedkundige praktijken toen Max nog klein was. Ik kreeg steeds maar weer te horen dat Max zo ontzettend druk en opstandig was met allemaal ongevraagde adviezen van mensen die geen hond hadden. Overigens had men gelijk, maar dit hoeft niet honderd keer herhaald te worden (door dezelfde persoon)...daar wordt hij echt niet rustiger door

Ik moet er wel bij zeggen dat de meeste mensen die voorop stonden om dit iedere keer te herhalen, nu al tweehonderd keer herhaald hebben hoe braaf en rustig hij is geworden

Met Bob heb ik iets soortgelijks. Blijkbaar voed ik mijn hond op tot een asociale hond aangezien hij niet met iedere (vooral onbekende hond) mag kennismaken en niet door iedere voorbijganger geaaid mag worden. Dit heb ik ook al tig keer gehoord. En ook al zeggen dit heel veel mensen, dit houdt tot niet in dat er dan per se een kern van waarheid in moet zitten

Een andere veelgehoorde kritiek is dan Bob te weinig lichaamsbeweging krijgt, omdat hij nog veel benchrust krijgt en niet te wild met Max mag spelen. Blijkbaar moet ik eens goed met hem gaan wandelen en een paar uur met Max laten spelen, zodat hij goed moe is als wij gaan werken

Nou vraag ik je....ben ik nu gek of al die anderen?
@Floorte Faun: ik zou de mensen de reactie geven die men gewoon niet verwacht van je. Heb je ze meteen gedekseld. Een voorbeeld: mijn schoonvader wilt soms weleens grappig zijn door iemand anders voor schut te zetten. En zo heeft hij wel eens de neiging om mijn gewicht en lichaamsbouw ter discussie te stellen. Ik ben absoluut niet dik, maar een mooie maat 36 heb ik ook niet. Ik voelde mij altijd gekwetst en voor schut gezet als hij mij in het openbaar vroeg of ik DAT wel zou eten? Nu antwoord ik gewoon altijd: Zeker, ik moet mijn spekrolletjes toch wat aansterken anders valt mij de broek uit. In eerst instantie zat hij met open mond aan te staren. Hij wist niets meer te zeggen. Inmiddels zijn de grapjes om mijn gewicht een luchtig onderwerp geworden waar wij beiden om lachen. En ik pest hem ook terug met zijn gewicht, want hij krijgt ook een buikje.
Groetjes, Roy en Marjolein en een pootje van Max en Bob.